‘Lieve Max, er komt weer een Moederdag aan. Zo’n dag waarop ik me altijd afvraag hoe het geweest zou zijn met jou. De dag dat je steeds bewuster en meer in mijn hart voort leeft. Helaas ben je nooit gekomen. Maar weet je Max? Welke dag het ook is. Als ik aan je denk dan dansen we samen de sterren van de hemel. Want jij… Ja, jij maakte in mij moederschap los. Jij maakte mij moeder. Dank.’ 

Vier jaar geleden schreef ik je spontaan een brief

Op Moederdag. Ik schreef jou in een opwelling van pure emoties (LINK BRIEF) Je bestond allang in mij. Maar de buitenwereld wist niets af van jouw bestaan. Mijn omgeving leerde je hierdoor kennen en welke belangrijke plek jij inneemt in mijn leven. Iedereen wil vertellen over zijn kind. Ik ook. Daar waar ik dacht voor gek versleten te worden met mijn brief, heeft het benoemen van je naam mijn leven volledig op z’n kop gezet. Jij bent zelfs de drijvende kracht geworden waarom ik doe wat ik nu doe in de praktijk. Mijn boek heb ik aan jou opgedragen. Jij maakte me in ziel en zaligheid moeder. Alleen durfde ik er niet openlijk voor uit te komen. Gewoon omdat je niet echt  hebt geleefd. Ik heb je niet gedragen en gebaard. Maar ja, het was een concept in mijn hoofd geworden. Niet geleefd, betekent namelijk niet dat je niet bestaat.

Liefde die nooit overgaat

Droom, werkelijkheid, levend kind, overleden. Het maakt niet uit. In de afgelopen jaren hebben ik vele mannen en vrouwen gesproken die allen geconfronteerd zijn op jun manier met verlies van kinderen. Geen verhaal is hetzelfde. Geen situatie is hetzelfde. Het leed is nooit te vergelijken. Maar er is wel iets dat je verbindt. Door wederzijdse herkenning voelt het als gelijkwaardig en toch is het anders. Wat ons vooral verbindt is dat er zóveel meer is dan verdriet door welk verlies dan ook. Het gaat ook over diepe liefde en trots die je voelt. Het gaat over een pijn die nooit helemaal overgaat.

Hoe gek het ook klinkt. Iedere vorm van verlies kan de gemene deler zijn om elkaar in herkenning te ontmoeten. Terwijl jouw verhaal en verlies totaal verschillend kan zijn van de ander, is er op een diepe gevoelslaag wel degelijk de herkenning van het verdriet en liefde. Puur dit feit van herkenning helpt al. Evenals het benoemen van de naam van je kind.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

De impact van onzichtbaar verlies bij een onvervulde kinderwens

Hoe praat je erover? Het bracht mij vaak in een staat van zijn waar ik simpelweg geen woorden had. Door de pijn, door het huilen kon ik nauwelijks praten. Mensen gingen dan juist aan mij trekken. ‘Vertel, gooi het eruit.’ Pfff, dan klapte ik hierdoor meestal dicht. Slikte het verdriet in. En zo droeg ik mijn verborgen verlies jarenlang stilletjes met me mee zonder de pijn ‘bewust’ te voelen. Ik wist wel dat ik me rot voelde. Maar ik had helemaal niet door dat ik leefde met een slippende handrem erop. Op het laatst zei ik niets meer.

Laat staan dat ik iets losliet over Max

En daardoor vroeg ook niemand meer naar mijn kinderwens of het gemis van kinderen. Zelf dacht ik. Vooruit met de geit, stop met kniezen, gewoon doorgaan. Je kan aan je situatie toch niets veranderen. Wat natuurlijk ook zo was, maar ik vergat hierdoor wel om bewust stil te staan bij mijn rouwproces. Of om te onderzoeken hoe ik mijn leven een positieve draai kon gaan geven. Ik had last van het feit dat er geen tastbare herinneringen zijn van Max. Geen foto’s, handafdruk, kaartjes. Alle herinneringen zitten in mij.

Alle herinneringen zitten in mij. In mijn lijf, in mijn hoofd. Hoe blij is ook met deze herinneringen ben, het voelt ook alleen en eenzaam. Bij een overlijden van een dierbare zijn er altijd tastbare levende herinneringen. Hoe verdrietig ook, die zijn  hét aangrijpingspunt voor anderen om er wel over te praten. Hierdoor ontstaan gesprekken en wordt diegene bij naam en toenaam genoemd. Een essentieel onderdeel om erbij te horen.’

Een van de lastigste dingen van ongewenst kinderloos zijn, is het praten over ‘iets’ dat nooit zichtbaar is geweest. Voor je omgeving voelt aan als praten in het luchtledige omdat zij er totaal geen voorstelling bij hebben. Geen plaatje, geen beeld, geen herinnering. Soms zeggen mensen het ook keihard dat mijn beeld van Max niet echt is of zo. Deels klopt dat, maar hij heeft wel degelijk in mijn droom bestaan en bestaat nog steeds in mijn hart. Dat is mijn waarheid. Dat is mijn gevoel en dat laat ik me door niemand ontnemen.

Laat zien wat erin je leeft

Het is zo belangrijk om te blijven vertellen wat jij voelt over je (nog) onvervulde kinderwens. Hoe en wat jij beleeft. Wat je beleefd hebt. Wat jouw ervaringen voor jou betekenen. Toen, en ook hoe het nu is in je dagelijkse leven. Het vraagt moed om erover te beginnen als je net als ik gestopt bent om te praten. Weet dat het leven niet voorbij is en dat het je meer kan brengen dan alleen verdriet. En denk nu niet dat ik het allemaal voor elkaar heb of niet meer overvallen kan worden door verdriet. Benoemen van Max door anderen is één van de grootste cadeaus die ik me kan wensen.

Fijn weekeinde, verwen jezelf op Moederdag met iets dat je waar jij echt blij van wordt.