Ik hoor het mijn therapeut nog zeggen. ‘Stop met die worsteling. Je hebt het volste recht om boos en teleurgesteld te zijn op Moederdag. Gooi het eruit…’ Bij dat laatste heeft ze me een handje geholpen, moest een drempel over. Toen heb ik geschreeuwd zoals nooit tevoren. ‘Ik haat Moederdag. Ik haat die blije gezinnen. Ik haat mijn kinderloosheid. Ik haat de stiltes die vallen als ik mijn verhaal vertel. Ik haat mijn lijf, mijn baarmoeder…. ’ Ja, dat is heftig. Ongewilde kinderloosheid is heftig. Maar niet geuite frustraties erover zijn nog veel heftiger.

Wellicht schrik je hiervan, en raakt het je

Dat begrijp ik. Toch deel ik deze ervaring met de beste intentie. Ik gun het iedereen om gelukkig te worden, ook zonder kinderen. Voor mij was het uiten van die primaire (haat)gevoelens DE absolute ommekeer om weer vanuit echtheid te gaan leven. Voor het eerst ging de kurk van de fles. Dat luchtte zo enorm op. In alle puurheid mocht ik mijn diepste emoties laten gaan. In een veilige omgeving met de oordeelvrije steun van mijn therapeut. Daardoor kon ik mijn emoties doorleven en aangaan. Vanaf dat moment begon ik langzaam weer mezelf te worden. Dit is een belangrijk perspectief op ingehouden emoties rondom een onvervulde kinderwens. Want pas als je je innerlijke frustraties echt ontmoet, dan beweeg je door de echte pijn van jaloezie, gemis, gevoelens van afwijzing, eenzaamheid en onmacht. Dat heet ‘zichtbaar’ rouwen bij een ‘onzichtbaar verlies’. Niet leuk, wel noodzakelijk.

Inhouden betekent dat je niet ten volle leeft

Voor rouwen en omgaan met verlies bestaat geen draaiboek. Iedereen doet dat op eigen manier. Er staat geen vaste tijd voor. Besef wel dat je altijd een keuze hebt om hulp te vragen. Alleen is maar alleen. Als je innerlijk boos blijft, blijft de stress in je lijf. En dus in je leven. Terwijl je diep van binnen er echt wel vanaf wil. Jarenlang heb ik mijn frustraties onder controle gehouden. Ik dacht daardoor geen hulp nodig te hebben met burn-out tot gevolg. Toen werd het pure noodzaak om hulp te vragen. Ik kon niet meer en had het veel te ver laten komen. Mijn therapeut gaf mij de volledige erkenning in mijn pijn. Ik voelde me gehoord en gezien in wat voor mij zo wezenlijk en essentieel was. Moeder worden. Toen ze me dat liefdevolle duwtje gaf, DURFDE ik het aan om mijn frustraties eruit te gooien. Begrijp me goed. Het is vaak pure onmacht en geen onwil, waardoor we doen wat we doen. Waarom ik deed wat ik deed. Ongewilde kinderloosheid is iets waarvoor je meestal niet hebt gekozen. En hoe pijnlijk ook, er komt een moment dat je je erbij neer moet leggen bij wat er dus niet is.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

‘Jemig, wat heftig…’ En dan die oorverdovende stilte

Diep van binnen had ik mezelf ook wijs gemaakt dat ik nooit met zoveel verdriet zou kunnen omgaan. Mede doordat ik bij anderen zag hoe ze stilvielen bij mijn verhaal. En altijd maar weer dezelfde woorden. ‘Jemig, wat heftig Simone.’En dan die oorverdovende stilte er achteraan. Killing. Het werd onbewust voor mij de bevestiging dat ik het echt alleen moest doen. Die reacties voelden als afwijzing. Met als gevolg dat ik me van vriendschappen terugtrok, en van mijn eigen kern en waarheid. Nu weet ik dat het onmacht en geen onwil is van beide kanten. En ik weet ook dat ik hier zelf een rol in had. Mijn zonnige gezicht gaf namelijk andere signalen, dan hoe ik me diep van binnen voelde. Maar er was meer. Mijn opvoeding van  –  ‘altijd netjes blijven, met twee woorden spreken en tussen de lijntjes kleuren’– speelde een grote rol om mijn woorden in te slikken. Of door ze mooier te maken dan ze werkelijk waren. Deze harde lessen hebben mij uiteindelijk veel mooie dingen gebracht. Dat kon en wilde ik eerst niet zien, hoor.

Komende zondag is het Moederdag
Ik ben nu ruim 20 jaar ongewenst kinderloos en leef mijn mooiste leven met ups & downs. Op Moederdag eer ik mijn moeder en mijn bestaan. Mede door haar ben ik hier, en daar ben ik oprecht blij om. Ook al word ik zelf nooit moeder. Stap voor stap heb ik afscheid genomen van mijn onuitgesproken bittere wrok. Er ontstond ruimte, lucht, vrijheid. Ik ging mezelf weer ontdekken en ontmoeten. Ik zie en voel de mooie en leuke dingen die het leven mij WEL geeft. En geniet oprecht van mijn vrijheid. En dat gun ik jou ook.

Natuurlijk kan ik mijn ‘onzichtbare verlies’ nooit vergeten

Maar de pijn heeft mij niet meer in de greep. Ik ben intens dankbaar dat ik nu anderen mag begeleiden in hun proces. Zo grappig. Die stiltes vallen nog steeds, maar nu als ik vertel wat voor werk ik doe. En ja, nog steeds hoor ik de woorden. ‘Jemig, dat is heftig Simone. Is dat niet zwaar werk?’Kinderloosheid is nu eenmaal een onderwerp wat voor velen beladen en ongrijpbaar is. Zeker als ze het voor het eerst horen of er nog nooit mee te maken hebben gehad. Ik heb mijn weg gevonden door die stiltes letterlijk te benoemen. En door aan te geven wat zo’n stilte met mij doet.  Het is verweven in mijn leven.

Komende Moederdag knaagt mijn gemis natuurlijk ook een beetje aan mij. Dat blijft, want het maakt onderdeel uit van mijn leven als ‘moeder zonder kind’. En die gevoelens sta ik mezelf tegenwoordig gewoon in het openbaar toe.