Stel, je loopt buiten en je struikelt….

Mensen zien je liggen op straat, je schreeuwt het uit. Ze helpen je omhoog. Uit een wond op je knie gutst bloed. Je voelt de pijn en beseft dat je naar een dokter moet. Het kan niet wachten, dat is een innerlijk weten. In het ziekenhuis blijkt dat je been gebroken is.

De breuk is zichtbaar op de röntgenfoto
Bloed wordt gestelpt. Je wond wordt schoongemaakt, verbonden, je krijgt gips. Zorg, tijd en aandacht wordt besteed aan jou én je wond. Je moet een tijdje rustig aan doen, hulp van anderen accepteren omdat het simpelweg niet anders kan. En eigenlijk vind je het ook de normaalste zaak van de wereld. Het gips is zichtbaar voor de buitenwereld. Ernaar vragen is gemakkelijk. Het doet ertoe.
Iedereen heeft wel een soortgelijke situatie in zijn of haar leven meegemaakt

Hoe zit dat dan bij een niet zichtbare emotionele wond?
Je hebt een kinderwens. Zwanger worden lukt niet. Behandelingen bieden uitkomst en ineens zit je in de rollercoaster van hoop en wanhoop. ‘Blijde verwachting’ blijft uit. De leegte slaat niet alleen een diep gat in je buik, maar ook in je hart. Je voelt de pijn van een open wond die voor de buitenwereld niet zichtbaar is.

Maar bij elke ademhaling voel jij de intense pijn
Net zoals bij de knie en het gebroken been heb je een bloedende wond. Je kunt hem niet zien, alleen voelen. Van binnen sijpelt steeds wat bloed uit je hart. Je lichaam schreeuwt het uit… in stilte. Je gebroken hart is niet zichtbaar op een
röntgenfoto. Je hebt enorme pijn en toch ren je nu niet naar een dokter aan wie je vraagt om je te helpen met je hartenpijn. Er zijn ook geen mensen die je automatisch op de been brengen. Of vragen hoe het nu met je is.

Dat gebeurt alleen wanneer jij anderen vertelt over je wond
En een onvervulde kinderwens deel je niet zomaar met iedereen. Het is een intiem en kwetsbaar onderwerp. Toch heeft jouw emotionele wond dezelfde zorg, aandacht en tijd nodig om te kunnen helen als een fysieke wond.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Wat is de moraal van dit verhaal?

Dat we het normaal vinden om een fysieke wond goed te verzorgen, maar dat we emotionele wonden lang niet altijd dezelfde aandacht en verzorging geven.  Word niet boos op jezelf als je dit leest en het herkent. Jezelf beschermen voor verdriet heeft ook een goede functie. Afscheid nemen van een kinderwens vraagt om het verdriet stap voor stap toe te laten in je leven. Dat kost tijd en lukt niet allemaal meteen. Net zoals de acceptatie van je nieuwe werkelijkheid. Ook dat heeft tijd en aandacht nodig. Met ook hulp vanuit je omgeving!

Jarenlang heb ik mijn verdriet verborgen gehouden
Niets mee gedaan, gewoon omdat ik me niet bewust was van mijn emotionele wonden. Ik herkende de signalen van mijn lichaam ook niet. Ik voelde wel pijn en spanning, maar wist niet wat ik ermee moest doen. Dus deed ik wat ik altijd deed: doorrennen en negeren, harder werken.

Toen ik instortte (burn-out) werd ik ook nog eens heel boos op mezelf
Ik voelde me schuldig en schaamde me voor het feit dat ik het zover had laten komen. Dat was niet terecht. Ik kon niet weten dat mijn wond aan het etteren was, ik had mijn gevoel begrijpelijkerwijs uitgezet. Daarbij wist ik ook echt niet hoe ik het anders kon aanpakken. Dus mijn lijf zocht een manier om aan de handrem te trekken waardoor ik gedwongen werd stil te staan.

Pas toen ik hulp van buitenaf kreeg…
Zag ik pas de grenzen die ik al heel lang was overgegaan. Ik was mezelf kwijtgeraakt. Ik kreeg toen een compliment dat ik destijds idioot vond: ‘Wat goed dat je beseft dat je emotionele hulp nodig hebt en dat je hulp accepteert.’ Ik dacht alleen maar: ‘Als ze maar niet denken dat ik gek ben of zo…’

Er zijn veel therapiewegen die je kunt bewandelen
De ongemakkelijkheid van je verdriet doorvoelen en leren verdragen is een proces dat je stap voor stap doorloopt. Dat begint met een bewuste keuze om bepaalde dingen anders te doen dan je tot nu toe deed. Wil je het anders doen?

Fijne dag.
Simone