Dat lijkt wel een baarmoeder
Is die van jou, Simone?
Volkomen verbouwereerd staar ik naar mijn intuïtief geschilderde kunstwerk. Jemig. inderdaad. Toen ik wat meer afstand nam van mijn ‘brouwsel’ zag ik het ook. Het was precies de vorm van mijn ‘misvormde’ baarmoeder. Intuïtief had ik de perfecte copy van mijn imperfectie geschilderd. Ik werd terstond misselijk en een enorme huilbui volgde.
Voelde de hand op mijn schouder van de kunstenares die ons begeleidde tijdens mijn cursusweekje intuïtief schilderen in Frankrijk. ‘Gaat het een beetje?’ Nou, nee, niet echt. Hakkelend vertel ik haar in tranen over mijn onvervulde kinderwens. Toeval bestaat niet. Vlak voor deze reis was ik op de röntgenfoto’s van mijn baarmoederonderzoek gestuit. Jarenlang had ik de foto’s bewaard. Eigenlijk verstopt. Kon er nooit naar kijken. De envelop leek besmet en lag diep onder in een la. Tot dat ene moment. Ik was boos en wilde ze verscheuren, nooit meer zien. Maar ja, dat lukte me niet tot grote ergernis. Het waren van die ouderwetse röntgenfoto’s. Puur plastic, niet te scheuren. Dus uit nijd heb ik er de schaar ingezet. Heerlijk, wat een ontlading.
Nu ben ik er wel klaar mee, dacht ik
Maar ja, boosheid uiten is wat anders dan werkelijke emoties die eronder zitten toestaan en voelen. Bij de aanblik van mijn creatie was er geen houden meer aan. Hier werd ik in de kern van mijn verdriet geraakt. Geen ontsnappen meer aan. Voordien sprak ik niet met anderen over de gevoeligheid van mijn misvorming. Eerlijkheidshalve wist ik ook niet precies wat het met mij deed. Ik was me totaal niet bewust van mijn ontwijkgedrag en negeer-strategie. In mijn ogen deed ik het goed, lekker druk met werk en zo. Kon er heel verstandig over praten. Wist ik veel dat ik de knop ‘gevoel’compleet had uitgezet. Ik draaide om de hete brei heen. Het was zo gemakkelijk om te zeggen: ‘We kunnen geen kinderen krijgen. Het ligt aan ons beiden.’ Dat laatste gaf een soort geruststelling dat mijn ex en ik beiden ‘schuldig’ waren. Nu zie ik in dat het een ideale uitvlucht-strategie was om mijn eigen pijn in de ogen te kijken.
Mijn gevoelsknop was aangezet en kon niet meer uit
Die middag en avond in Frankrijk kon ik alleen maar huilen. Ik legde mijn schilderij naast me op bed. Ik heb er uren naar zitten turen. Met mijn vingers volgde ik steeds de contouren van mijn baarmoeder. In deze bewegingen zat iets kalmerends. In de avond had ik er met een paar mede-cursisten over gepraat. Ik vertelde over hoe ik mijn lichaam haatte. Hoe ik wegkeek in spiegel. Hoe ik me mislukt voelde als vrouw. Hoe ik geen idee had hoe ik verder moest als moeder zonder kind. Hoe moeilijk ik het vond om iets moois tegen mezelf te zeggen. Ze luisterden en luisterden. Zo fijn was dat. De volgende ochtend lonkte mijn kwasten. Het verdriet sluimerde op de achtergrond, maar het lukte me toch om de focus te verleggen. Ik keek naar de prachtige lavendelvelden aan de voet van de bergen. En schilderde vanuit mijn hart, dat nu vol open stond.
Toen kreeg ik een geschenk uit de hemel
Plots cirkelde een prachtig ‘blauwtje’ (vlinder) om me heen. Ze kwam dichterbij. En ze streek neer op mijn blote schouder. Via mijn arm hupte ze langzaam naar mijn vingers. Bij elke beweging draaide ze even om. Ze keek me aan. Bizar, maar waar! Ik werd letterlijk betoverd door haar. Alles om me heen vervaagde. Mijn hoofd zei: ‘als ik beweeg dan vliegt ze weg’. Mijn lijf zei: ‘ze blijft bij je.’ En dat deed ze. Minuten gleden voorbij. Er werden foto’s gemaakt. En welke beweging ik maakte, ze bleef. Ik pakte mijn penseel en ging verder met schilderen. Ze hupte vervolgens van mijn hand op mijn penseel. Ik kon gewoon de verf dopen. Ze vloog niet weg. Het was een magische verbinding tussen ons. Bijna een uur is ze bij me geweest. Ik straalde van oor tot oor. Toen ze wegvloog bedankte ik haar. Met een handkusje in de lucht. Mijn hele lijf was weer volgetankt met energie. Opnieuw kwamen de tranen, maar nu van puur geluk.
Wat een bijzonder geluksmoment
Deze twee ervaringen tijdens mijn schilderweekje hebben mijn leven veranderd. Ik nam de eerste stappen om mijn oude pijn echt aan te kijken en te voelen wat er echt in me omging. Door de stilte kwam mijn lijf tot rust en kon ik pas de signalen toelaten. Mijn lijf liet al jaren de alarmbellen rinkelen. Ik hoorde en voelde ze niet, doordat ik altijd bezig was. Zat nooit stil. Vlinders staan symbool voor transformatie, een nieuw begin. Zo was het ook. Ik besefte ineens dat ik de lol van de kleine geluksmomenten in mijn leven kwijt was geraakt. Het grote verdriet had een sluier over me heen gegooid. Die week heb ik hem afgedaan. Doodeng.
Stap voor stap leerde ik weer genieten van de dingen die zich ‘spontaan’ aandienden in mijn leven.
Lieve groet,
Simone Sinjorgo
Wil je ook eeens creatief aan de slag?
Je kunt bij mij ook terecht voor advies op maat in een creatieve vorm die bij jou past. Lijkt je dit wat? Neem gerust contact met mij op. We bespreken dan samen wat jouw wensen en vragen zijn. En op basis daarvan doe ik je een voorstel. Dit eerste gesprek is geheel gratis en vrijblijvend.
Geef een reactie