Wanneer ben ik nu klaar met mijn verdriet van mijn kinderloosheid? Nooit. Wat zeg je? Ja, nooit. ik ben namelijk van mening dat de pijn van het verlies nooit helemaal weggaat. Het verdriet en je pijn veranderen door te rouwen. Met de tijd gaan dan de scherpe randjes eraf. En heeft je verdriet niet meer de hoofdrol in je leven. Er blijven altijd momenten komen, waardoor zonder vooraankondiging de pijnlijke snaar in je geraakt wordt. Soms een beetje, soms een beetje boel. Door een bericht. Op een verjaardag of door iets in de supermarkt. Het komt op als poepen, zeg ik dan altijd.

Ik voelde gisteren die o zo bekende weeïge steek.

Mijn gevoelige snaar werd gisteren ineens aangeraakt door iets dat niet zo voor de hand ligt. Terwijl ik 20 jaar geleden het boek van behandelingen gesloten heb. Maar ik werd vooral stil van een uitspraak van een trotse moeder. Ze vertelde over de zingeving en de wijze levenslessen die ze leert door de komst van haar zoon. Haar eerstgeborene.

‘Ik ben een betere moeder, een betere vrouw en een beter mens geworden doordat ik jou gekregen heb.
Ik heb mijzelf kunnen ontdekken.’ 

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Ik was stil zonder tranen.

De nare steek voelde ik in mijn hart. Een diepe zucht glijdt uit mijn mond. Ze vertelt apetrots dat haar eerstgeborene jarig is. Door zijn komst werd zij voor het eerst moeder. Zij is moeder geworden en ik niet. Maar daar ging mijn pijn niet over. Ik ben oprecht blijf voor haar dat ze feest viert. Het ging over ‘iets missen in mijn zingeving als vrouw’.Dit gevoel is vaak zo dubbel, want ik weet toch helemaal niet wat ik precies mis. En toch deed mijn lijf zeer. Het schreeuwt die onvervulde oerkreet vanuit mijn onderbuik. Met de snelheid dat het kwam, is het ook weer weg.

De zingeving van spiegelen
Kinderen spiegelen hun ouders elke dag, ieder moment weer. En ze tonen je als papa en mama daarmee vele wijze levenslessen. En dat blijven ze altijd doen. Leuk, soms niet leuk. Dat snap ik echt wel. Ben zelf zeker niet de makkelijkste en doorsnee puber voor mijn ouders geweest. In mijn ontdekkingsreis als moeder zonder kind word ik dus gespiegeld door familie, collega’s, vrienden, vriendinnen en dieren. En natuurlijk mijn partner en onze eigen hond. En niet te vergeten ook door jou, als trouwe lezer en/of client.

En toch zal deze spiegeling altijd anders zijn dan dat ik met mijn bloedeigen kinderen gehad zou hebben. En dat voelt als een gemis.

Want ook ik had dolgraag de ontdekkingsreis als moeder willen maken.