Nooit gedacht dat dolfijnen mij zou helpen bij de pijn van mijn kinderloosheid. Achteraf gezien had ik me geen betere therapeuten kunnen wensen. Ik neem je mee in een bizar verhaal. Maar het is echt gebeurd. De hulp bij mijn verliesverwerking kwam ineens uit een onverwachte hoek.

Zeven jaar geleden kwam mijn grootste droom uit. Zwemmen met wilde dolfijnen.

Ik zat in die periode in een diep emotioneel wak. Mijn wonden van kinderloosheid waren opengerukt mede door mijn scheiding en mijn opleiding psychotherapie. Ik voelde me vaak eenzaam, als vrouw mislukt. Ik hoorde er niet bij. En steeds maar die gedachte dat het zo bedoeld was, omdat ik wellicht geen goede moeder zou kunnen zijn.

Deze reis naar de Rode Zee in Egypte was een cadeau voor mezelf. Een week op een boot op open zee. Waar je maar kijkt wilde dolfijnen. Mijn droom kwam uit. De stilte, de schoonheid van het rif. De dieren onder water en natuurlijk de waanzinnig mooie dolfijnen. Het was magisch. Dolfijnen zijn zo sensitief. Ze voelen alles aan. Het was voor mij thuiskomen in een onderwater wereld waar geen woord gesproken wordt. Ik genoot, maar mijn emoties hield ik vaak in..

Maar toen gebeurde het…

Tijdens een middagrust zat ik met twee reisgenoten op het achterdek te staren naar een klein groepje dolfijnen. Het was doodstil in het rif, geen bootjes. Diepe rust. Onze Egyptische captain staat ineens naast ons en zegt dat we moeten gaan zwemmen. Die man is een echte dolfijnenfluisteraar. Met zijn ‘wistle’ (fluit/tonggeluid) praat hij met ze. Echt waar. Na een stukje varen spelen we heerlijk met de dolfijnen.

En dan ineens is er een moment dat ik de hele groep zie wegzwemmen. Ik kan ze niet bij houden. Vervolgens kijk ik om me heen. Ik ben afgedreven. Ik ben alleen. Ik zie de captain in de verte. Ik zwaai, maar hij komt niet naar me toe. Het akelige eenzame gevoel van al die jaren wat ik stelselmatig heb onderdrukt komt vol omhoog. Ja, huilen, tranen met tuiten, kan ook midden op zee. Ik begreep gewoon niet waarom hij mij daar liet liggen. Ik hoorde wel steeds zijn ‘dolfijnen-wistle’. Vanuit de verte wees hij met zijn wijsvinger naar beneden. ‘Ohhh, nu begrijp ik het. Ik moet ONDER water kijken.’

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Een moeder met haar baby kwam op me afzwemmen.

Ze zwom eerst een rondje om me heen. Op de een of andere manier keek ze me indringend aan. Als vanzelf ging ik met haar meezwemmen. Snorkelend, mijn handen op mijn rug. En voordat ik het wist zwom ze aan mijn rechter zijde. Haar baby aan haar rechter zijde. Zo bizar, ze paste haar zwemtempo aan mij aan. En af en toe draaide ze haar hoofd zo dat ik in haar linkeroog kon kijken. Ik krijg er nog kippenvel van. Ik leek wel betoverd door haar. Had geen realiteit meer van de omgeving en tijd. Mijn paniek was op slag over.

Na een tijdje houdt de moeder een beetje in en gaat ze aan de andere kant van haar baby zwemmen. Haar baby zwemt dus nu tussen ons in. En ze duwt haar kind steeds meer mijn kant op. Ik besef dat er slechts enkele centimeters tussen mij en haar baby zitten. Ik kan haar kind bijna voelen op de huid van mijn arm. En zo zwemmen we samen in volmaaktheid en in stilte verder. Even gaat door me heen: is dit wat ze bedoelen met flow? Voor mijn gevoel duurde het tafereel eindeloos.

Dan hoor ik (via het water) dolfijnenkreten en de wistle van de captain.

Ineens zwem ik weer midden in de groep. Dolfijnen komen van alle kanten. En de captain met de twee anderen reisgenoten volgde mij op gepaste afstand in het bootje. Ze kijken toe. Ik werd feestelijk onthaald in de groep. De hele groep danste om me heen. De moeder met baby hadden mij veilig in de roedel teruggebracht. Het gelukzalige gevoel wat er toen over me heen kwam, kan ik nog steeds niet onder woorden brengen. Deze ervaring heeft mijn leven voorgoed veranderd. Hoe groot mijn angst ook was om alleen op zee achter te blijven. Ik kreeg uit onverwachte hoek hulp. En ze hielp mij met een diep geworteld verdriet. Ik hoor er helemaal bij.

En mijn gedachten dat ik geen goede moeder zou kunnen zijn, verdween als sneeuw voor de zon. Het vertrouwen om je pasgeboren kind zo dicht en zo lang bij mij te laten zwemmen, raakt me nu weer terwijl ik het voor jou opschrijf. Teruggekomen op de boot waren mijn reisgenoten in tranen, net als ik. Urenlang heb ik gehuild. Van ontroering, van verdriet, van opluchting. Ik hoor erbij. De captain kwam regelmatig in stilte even bij me zitten als ik zat te huilen. Hij sprak na een tijdje de woorden die ik nooit meer zal vergeten:

‘Simone, that very moment with the mother and child was specially for you. She felt your pain, she trusted you and gave you pure love. Take that love back home and give it to everyone who needs it.’

Dolfijnengroet,
Simone Sinjorgo

info@praktijkdediamant.nl
06 – 53 418755

NB. De foto’s zijn van deze reis. De herinneringen zijn voor altijd in mijn hart.