Emoties die plots opkomen als poepen, ken je dat?

Hoe kan het dat die herinneringen en gevoelens zomaar weer als een duveltje uit een doosje bij me naar boven komen? Ik dacht dat de grootste ellende nu wel achter me lag. Houdt het dan nooit op? Stoppen die emoties dan nooit.

Nee, helaas niet helemaal
Het goede nieuws is dat de intensiteit van emoties, gevoelens, lichaamsreacties en herinneringen veranderen met de tijd. Vaak wordt bovenstaande vraag  gesteld als mensen het gevoel hebben de grip op hun lijf en leven te zijn kwijtgeraakt door hun onvervulde kinderwens of miskraam. De meesten vinden het wel logisch dat ze verdriet, angst en onmacht ervaren. Maar iedereen is er echt op een gegeven moment gewoon klaar mee. Klaar met die onverwachte duvetjes en oppoppende emoties uit het niets die je bij de strot pakken.

Ook ik kan daar last van hebben

Ondanks dat ik oprecht gelukkig ben met mijn leven zonder kids. Dat ik therapeut ben. Ja hoor, sommige duveltjes en emoties verrassen mij ook nog steeds. Dat is een komen en gaan. Voorbeeld. Social media staat nu bol van de vakantie happy family kiekjes. Tijdens het scrollen viel mijn oog op…

Zo trots op mijn dochters. Mijn leven zou een heel stuk minder inhoud hebben zonder deze twee. 

Mijn lijf verstijfde als vanzelf
Zweetpareltjes verschenen. Mijn hart ging sneller kloppen. Ik hield mijn adem in. Zat bewegingsloos naar het scherm te staren. Na 1-2 minuten startte de brij van gedachten, oordelen, scenario’s, herinneringen in mijn hoofd. In een split second voelde mijn leven zonder inhoud. Mijn lichaam reageerde zonder dat ik hier invloed op had; lees zweet, hart, adem. Pure autonome lichaamsreacties. Hier had ik geen invloed op. Op datgene wat ik daarna deed wel; lees gedachten, oordelen, aannames, conclusies trekken.

Zie je, ik kan dus minder inhoud aan mijn leven geven, omdat ik geen moeder ben. Het is absoluut niet de realiteit, maar het voelde zo vanwege mijn oude onzichtbare lichamelijke pijn.

Natuurlijk lukte het niet gelijk om uit de conclusies te stappen, vertel je zo hoe het verder ging…

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Als je iets ziet, hoort, proeft, ruikt

Dan reageert je lijf instinctief op basis van je natuurlijke vlucht-, bevries- of vechtrespons. Alles is gebaseerd op je eigen ervaringen en conclusies. Mijn respons zoals ik beschreef, was een vorm van lichamelijke stress. Dat kan voor even zijn, zoals als een schrikreactie bij het lezen van een zin. Maar bij repeterende rouw door fertiliteitsbehandelingen, niet succesvolle terugplaatsingen van embryo’s, miskramen kan spanning ook chronisch worden. Spieren zetten zich vast in je lijf, waardoor je blokkeert. Het stroomt niet meer. En daardoor zit je niet lekker in je vel.

Je lichaam slaat alles op
Momenten van liefde, plezier, geluk, en ook momenten van pijn, verdriet en teleurstellingen. Dit samen bepaalt in grote mate je gevoelens, emoties en overtuigingen. Maar vooral hoe je reageert op emoties, situaties of mensen: bewuste en onbewuste lichaamsreacties. Er zijn ontelbare manieren waarop jouw lichaam zich uit. De wijze waarop en hoe is niet iets waar je altijd invloed op hebt. Het kan opkomen als poepen. Echter is er meestal wel een aanleiding waar je dan pas later achterkomt.

Dus bij mij was er ook een aanleiding

De trigger zag ik niet aankomen. De emotie overviel me, maar inmiddels weet ik hoe ik mezelf snel uit die gedachten-impasse kan halen. Tijdens het wandelen met Louis viel pas het echte kwartje. Mijn leven is veranderd door verhuizing en relatiebreuk. Wij hebben nu een co-hondenschap. Daar waar Louis dagelijks om me heen drentelde, is dat nu niet meer zo. Ik mis hem gewoon als hij er niet is. Dat is flink wennen. Mijn lichaam gaf uiting aan mijn gemis. De positieve realiteit is dat hij mede inhoud aan mijn leven geeft. Tis mijn schatje. Ben nog steeds blij met hem.

Realiteitscheck: ik kon het er op dat moment niet bij hebben
Gewoon omdat ik moe was. Van verhuzien, breuk, rouw en nieuw leven starten. Gewoon omdat ik ook maar een mens van vlees en bloed ben met gevoelens en opgeslagen oude pijn. Net als ieder ander. Gewoon omdat die zin weer iets in mij wakker maakte over mijn wens om moeder te willen zijn. Ik had mijn leven ook inhoud willen geven mede met kids. Conclusie: mijn onvervulde kinderwens lag weer ff ouderwets onder het vergrootglas.

Tja, iedereen heeft wel van die momenten waarop oude shit voorbij komt. Het is niet mogelijk om dit helemaal te voorkomen. We kunnen niet 100% happy zijn en blijven. Life is a bitch. En vaker dan je lief is. Shit happens.

Je hebt wel degelijk invloed op hoe je met teleurstellingen en reacties omgaat. Dat kun je ook echt leren. Door verdriet en rouw kan dat lijken van niet. Maar dat is echt mogelijk. Weten hoe?

Je hoeft niet altijd alles alleen uit te zoeken.
Neem gerust een keer contact met me op wat ik hierin voor je kan betekenen.

Fijne dag.
Liefs, Simone