Symbool voor mijn kinderloosheid

Deze week vertelde ik een aantal ‘lotgenoten’ wat ongewenst kinderloos zijn voor impact op mijn leven heeft. Hiervoor gebruikt ik een symbool om mijn verhaal te ondersteunen. Trots liet ik mijn schoenendoosje vol moederliefde aan de groep zien. Hierin twee Bally schoentjes, maat 23. Als kind heb ik ze gedragen. Mijn moeder heeft ze zorgvuldig bewaard in de orignele verpakking met het prijsetiketje in guldens er nog op.

Mijn schoentjes staan symbool voor moederschap en liefde.
Liefde doorgeven van moeder op kind.
Iets dat ik me ook gewenst heb.
Maar deze schoentjes staan ook voor wie ik ben.
Voor alle stappen die ik in mijn leven gezet heb.
En nog zal zetten…

Jaren kon ik niet naar de schoentjes kijken
Toen ik in 1999 uit het buitenland kwam en weer in NL ging wonen kreeg ik mijn schoentjes als cadeau van mijn ouders voor ‘ons nieuwe huis’. In dat jaar zaten mijn ex-man en ik nog midden in een IVF-traject. Ik was er blij mee, want als kind was ik ape-trots op mijn schoentjes. Maar er was een deel in mij die er niet naar kon kijken. Wist niet zo goed wat ik er nu mee moest gaan doen. Neerzetten? Al snel verdween het doosje achter in de kast samen met de röntgenfoto van mijn misvormde baarmoeder.

Uit het zicht en toch niet…

Als ik de kast opende zag ik het doosje heus wel staan. Soms keek ik erin, dan weer niet. Na mijn scheiding brak een periode aan van opruimen. De foto heb ik in een boze bui in duizend stukken geknipt. Was zo’n ouderwetse rontgenfoto, niets digitaals destijds. Dat luchtte enorm op kan ik je zeggen. Weg ermee. Het voelde als afscheid nemen van een gedachte die niet klopte. Hoe heb ik kunnen denken dat ik mislukt was als vrouw?

Mijn schoentjes heb ik in de woonkamer gezet
Elke dag keek ik erna. Ongemerkt sloot ik hiermee stap voor stap een tijdperk af waarin ik veel dingen rondom kinderen vermeden had. Lange tijd was het zien en horen van kinderen bij feestjes, verjaardagen, op het schoolplein, kraamvisites, in een park of op een sportveld lastig. Ik was er een ster in geworden om die situaties subtiel te vermijden. Mijn omgeving had het niet eens door. Maar ik wist het wel. Voelde het ook, want eenmaal thuisgekomen zat ik weer met dat zelfde rotgevoel.

Vermijden was uitstel van pijn voelen

Toen ik therapie kreeg, werd mij snel duidelijk dat vermijden een gewoonte geworden was. Net zoals die schoentjes in een kast laten staan. Of geen kinderfoto’s van mezelf willen bekijken. Elke spiegel in huis vermijden. Het was een soort van voorkomen om mezelf onder ogen te komen. Puur uitstel van pijn doorvoelen. Begrijpelijk, toch duwde ik het proces van naar mijn pijn kijken steeds verder voor me uit.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Voor alles kon ik keihard werken om iets te laten lukken

Nu had ik een lichaam die mij nooit moeder zou maken. Dat zou nooit gaan lukken. Dat klopte deels, want in mijn hart en ziel ben ik wel moeder. Niet van een levend kind. Door het gevoel van falen had ik een hekel aan mezelf gekregen. Met als gevolg dat ik hierdoor ‘mijn eigen kleine meisje’ ook uit mijn leven had verbannen. Nergens kinderen meer in mijn leven. Hierdoor verdween mijn speelsheid en onbevangenheid uit het leven. Ik ging me inhouden en raakte een essentieel deel van mezelf kwijt.

Zoek je kinderfoto’s eens op, Simone

Van mijn therapeut kreeg ik op een bepaald moment de opdracht om mijn eigen kinderfoto’s op te zoeken. Om hier bewust naar te gaan kijken. Om te zien hoe ik als meisje was. Wat ik uitstraalde. Wat ik deed. Hoe zat ik erbij? Deze opdracht heeft veel weerstand opgeroepen. Verdriet. Boosheid. Het kostte me tijd om dit aan te kunnen. Net zoals met mijn schoentjes.

Het was een proces van voelen, verwerken en toelaten dat ik door het vermijden van zien van kinderen ook mezelf als kind niet onder ogen wilde komen.

Waarom zou je naar je eigen kinderfoto’s kijken?
Het is een liefdevolle manier om je ‘eigen kleine meisje/jongetje’ (weer) toe te laten in je leven. Je kunt hierdoor verbinding met jezelf maken. Gewoon hoe je was als kleine gup. In die zorgeloze en ongedwongen tijd dat je gewoon maar wat deed. Ja, dat zal gevoelens aanraken en emoties oproepen over de droom die je had/hebt over jouw kind(jes) en gezin.

Wees mild voor jezelf

Het is begrijpelijk dat je tijdens behandelingstrajecten of als je kinderloos blijft met een boog om kinderen en baby’s heen loopt. Dat kun je niet je hele leven blijven doen. Naar je eigen kinderfoto’s kijken kan je hierin stapsgewijs steunen. Doe dit in een voor jouw veilige omgeving. En je zult merken dat je hart langzaam opengaat voor jezelf, dat kleine meisje of jongetje in jou en ook voor de kinderen in je omgeving.

Doe wat bij jou past in het moment en forceer niets
Jij doet ertoe in deze wereld, ook zonder kinderen.
Je bent het waard om naar jezelf en je foto’s te kijken.
Je mag gezien worden zoals je bent.

Liefs, Simone

PS. Deze foto-opdracht staat beschreven in mijn boek Onvervulde kinderwens – verborgen lichamelijke impact (100 tips & oefeningen)