‘Het leven geeft je straks echt weer leuke dingen. Je moet alleen wel wat moeite doen om dit proces aan te gaan om het te kunnen zien.’ Je meent het. Alsof ik dat zelf niet weet. Witheet kon ik worden van dit soort dingen.

Goed bedoelde opmerkingen
Wanhopig werd ik ervan, en vooral boos. Ik kon er niets mee. Natuurlijk snapte ik de intentie erachter. Ze wilden me opbeuren. De lol en positiviteit van het leven laten zien. Keiharde relaiteit was dat ik die lol niet kon zien omdat ik me echt rot voelde. Met geen mogelijkheid kon ik uitleggen wat ik precies voelde. Boos, verdrietig, wanhopig. Alles door elkaar. Buiten jezelf en ieder ander zijn in een wereld vol gezinnen.

Die oerdrive in mijn lichaam van een brandend verlangen bleef gieren. Terwijl mijn verstand goed begreep dat ik nooit moeder zou worden. Ik wilde zo graag dat vrienden mijn spagaat tussen hoofd en lijf begrepen. Dan hoorde ik er toch een beetje bij.

Ben je depressief?

Ook een vaak gestelde vraag als ik echt deelde hoe ik me voelde. Dan zei ik dat ik geen lichtpuntjes meer zag. Geen zin had om onder de mensen te zijn. Dat ik ongelukkig werd van thuiszitten in mijn eentje. Of simpelweg de kracht niet kon vinden om me op te frissen of naar buiten te gaan. De meesten schrokken ervan en stelden een bezoek aan de huisarts voor.

Simone, geen gekke dingen hoor?
Ach, je bedoelt dat ik het leven niet meer zie zitten. Klopt. Geen zorgen. Ik maak er geen einde aan, hoor. Voel me gewoon zwaar kloten en heb geen idee hoe ik uit dat dal moet komen. ‘Ohhh, gelukkig. Weet je? Trek erop uit. Ga sporten. Boek een zonvakantie. Zoek een knutsel-hobby. Tijdelijk toch een pilletje?’ Gevolgd door de talloze voorbeelden van anderen die uit een diep dal gekropen waren. Blehhh.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Op het laatst zei ik niets meer

Als iemand vroeg hoe het met me ging, loog ik glashard. Met een stalen gezicht en glimlach zei ik: ‘Goed joh, ben druk met werk, sporten. Heerlijk. En jij?’ Die wedervraag zorgde ervoor dat mensen niet konden doorvragen. Pure bescherming. Maar hier werd ik dus ook niet gelukkig van. Tweestrijd. Constant. Wat zeg ik wel. Wat niet. Hoe reageer ik op vragen en reacties?

De grootste verandering kwam door me steeds minder te gaan aantrekken wat mensen van mij vonden als ik emoties toonde.

Of als ik in huilen uitbarstte bij een aankondiging
Knorrig reageerde op adviezen van diegene die elke avond met hun kids aan tafel zitten. De kern van rot voelen was, dat ik overal en altijd mijn emoties strak in de plooi wilde houden. Dooddoener eerste klas, maar dat lukt gewoon niet met een onvervulde kinderwens. Emoties komen op als poepen. Okay, toch even positief nieuws. Het verandert wel met de jaren.

Wat ik voel is mijn waarheid en verhaal

En zo heb jij jouw waarheid en verhaal. Rouw zorgt voor vele depressieve gevoelens. Maar dat maakt zeker nog niet dat je depressief bent. Hierin zit een groot misverstand in zowel hulpverlening als onze maatschappij. De grilligheid om met emoties om te gaan door rouw en verlies is voor iedereen lastig. We praten er nauwelijks over. Krijgen er geen onderwijs is.

Voor rouw is tijd, moed en aandacht nodig. Hierin mag jouw waarheid gewoon de volle waarheid zijn.

Dus dat je nog steeds een verlangen hebt
Dat je de ene dag je beter voelt dan de andere dag. Dat je doet waarom je dingen doet. Dat maakt je nog niet depressief, maar gewoon een mens van vlees en bloed. Met gevoelens die eruit moeten. Inhouden maakt dat je jezelf alleen maar rotter gaat voelen.

Iedereen die met een onvervulde kinderwens te maken heeft, is stuk voor stuk een krachtige vrouw of man. Dat je all-the-way bent gegaan en nog staat toont je kracht. Je doet ertoe. Jouw waarheid doet er toe. Je verhaal doet ertoe. Je huilbuien. Alles mag er zijn.

Fijne dag gewenst.
Liefs, Simone