Geen kinderen kunnen krijgen frustreerde me mateloos

Jarenlang was ik in gevecht met mezelf én mijn omgeving. Het was een worsteling. Vaak leek het of de rest van de wereld wel kinderen kon krijgen. Toen wist ik niet dat 1 op de 6 stellen niet vanzelfsprekend zwanger wordt. En ook vaak vroeg ik me af waarom mijn omgeving mijn worstelingen niet begreep, althans dat dacht ik…

Als vrienden er naar vroegen, sloeg ik meestal dicht
Vaak kon ik de woorden niet vinden. Wist zelf nauwelijks wat er met mij gebeurde. Laat staan dat ik toen door had wat voor impact kinderloos zijn en blijven op de rest van mijn leven zou hebben. De keiharde realiteit is dat ik nog steeds geconfronteerd word met ‘nieuwe ervaringen.’ Het goede nieuws is dat ik nu écht niet meer bij alles in huilen uitbarst. Of bij de pakken neerzit. Voorheen kon het verdriet of een stomme opmerking me dagen, weken, soms maanden bezighouden. Nu niet meer.

Dus… ook voor jou komt er écht licht aan het einde van de tunnel

Ja, echt waar! Ook al denk je nu misschien dat dit niet zo is. Okay, eerlijk is eerlijk. Wat blijft is dat je omgeving graag meedenkt in oplossingen als het ter sprake komt. We zijn als mens nu eenmaal zo geprogrammeerd: ‘hoe kunnen we dit voor Louis oplossen?’ Vooral als we zien dat iemand pijn of verdriet heeft. ‘Er valt echter niks op te lossen’, zeg ik vaak. ‘Ik heb een aangeboren afwijking aan mijn baarmoeder met als resultaat kinderloosheid. Pijnlijk, ja. Maar het is een feit.’

Ik heb botte pech en ik heb er geen invloed op
Het heeft me natuurlijk wel gevormd. Mijn hart gebroken, mijn leven in een richting geduwd die ik niet wilde. Slapeloze nachten door eindeloos piekeren. Vriendschappen verloren, vertrouwensproblemen gekregen. Het heeft me zelfs een tijd de wil om te leven weggenomen. Voor mijn gevoel stierf er letterlijk een deel in mij toen ik besefte nooit moeder te worden. Een van de moeilijkste dingen vond ik omgaan met mijn omgeving.

‘Wat kan ik zeggen of doen?’
Deze vraag is mij vaak gesteld. Nu antwoord ik steevast: ‘Je hoeft niks te zeggen. Het meeste steun je mij en alle anderen met een (nog) onvervulde kinderwens door er te zijn. Door te luisteren zonder invulling en aannames. Verzin geen oplossingen, kom niet met goedbedoelde adviezen. Ik heb echt van alles geprobeerd wat binnen mijn macht lag om mijn droom uit te laten komen. En neem van mij aan dat anderen dat ook doen…’ 

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Zeg gewoon eens hoe klote je het voor me vindt

Of dat je niet weet wat je moet zeggen. Ja, het kan zijn dat je mijn verhaal vaker gehoord hebt. Maar als iemand voor de honderste keer over haar of zijn overleden moeder of partner begint dan hebben we daar alle begrip voor. Je hoeft mijn pijn niet weg te nemen. Dat kan je ook niet. Zie mij en alle andere kinderloze vrouwen en mannen in ons verhaal. Ook al blijft dat hetzelfde. Luister. Luister en stel vragen als je iets niet weet. En luister…

Pech met vrees voor én het verlangen naar de ander
Deze zin las ik recent in de krant. Zo treffend tav een (nog) onvervulde kinderwens. En het gaat ook op tav ieder contact met je familie, vrienden en collega’s. Menselijke conflicten zijn hierin dagelijkse kost. Elke dag weer een keuze hoe je daarmee om wil gaan. Kinderloosheid voelt voor mij vaak als een mix van pech met vrees voor én het verlangen naar de ander.

Iedereen wil gezien en gehoord (willen) worden

Bij elk contact, iedere relatie of vriendschap gaat het over de erkenning van wie je bent én mag zijn. Hierin speelt onze taal een grote rol. Want hoe vind je de juiste woorden voor wat je voelt en meemaakt? Hoe vindt de ander de juiste woorden tot jou. Het is altijd wederzijds bij elk contact.

Tot slot een overdenking
Voor iedereen is het een ware levenskunst om je te leren verhouden tot jezelf én de ander in je omgeving. Dit is feitelijk een veel grotere opgave dan de letterlijke confrontatie met ongewenst kinderloos zijn. In moeilijke tijden hebben wij als mens echt anderen nodig om er door heen te komen. Die er voor je zijn. Die naar je luisteren. Die je een knuffel geven.

Want dat ben je zo waard

Je bent veel meer dan je kinderloosheid. Wellicht denk je iemand met je pijn tot last te zijn. Vul het niet in voor die ander. Alleen pijn blijven lijden is confronterend eenzaam en vaak de basis voor (lichamelijke) klachten. Het vraagt om moed en daadkracht om een spannende stap te zetten. Maar je bent het waard om te leven ipv te overleven.

Weet je even niet waar te beginnen? Neem gerust vrijblijvend contact op via een gratis gesprek.

Fijne dag!
Liefs Simone