Hoe kan ik me voorbereiden op kinderloosheid?

Veel gestelde vraag in mijn praktijk. Begrijpelijk en logisch. De vraag laat zich niet zo gemakkelijk beantwoorden. Wat namelijk voor de een werkt, werkt niet voor de ander. Naar mij toe zijn er vaak verwachtingen, omdat ik eerder met dit bijltje gehakt heb. Maar dat betekent niet dat er ‘pasklare oplossingen’ zijn.

Als ik dat eerlijk vertel, is de schrik en verwarring vaak groot. Natuurlijk kunnen we samen aanvliegroutes bedenken hoe ik je in dit proces kan steunen. Daar kan ik zeker iets in betekenen. Geen angst, ik laat niemand met zo’n belangrijke vraag zwemmen. Maar de start ligt altijd bij waarom je feitelijk zo’n vraag stelt.

Waar wil je je eigenlijk op voorbereiden? 

Wil je een bepaalde pijn voorkomen?
Ben je bang voor een specifiek verdriet?
Vraag je je af hoe jouw leven toch nog inhoud krijgt?
Wie ben ik zonder kinderen?
Hoe je leven überhaupt nog zin kan hebben?
Welk doel dan nog de moeite waard is om voor te gaan?
Noem het maar op….

Er is altijd een diepgewortelde angst
Kijk maar naar wat hier boven staat, veel hiervan is angstgerelateerd. Je hebt al zoveel gedaan. Alles uit de kast gehaald. En dan heb je nog die ene behandeling, of dat ene embryo of die ene donatiemogelijkheid. Je gelooft allang niet meer dat het nog gaat lukken. Maar het is en blijft een kans. Dus je doet het, maar op de achtergrond staat het onvoormijdelijke van kinderloosheid op de stoep te drentelen.

Dat is het laatste wat je wilt
Het is al moeilijk genoeg om kinderloos zijn hardop uit te spreken, laat staan dat je er ook bewust mee bezig wil gaan. Niemand gaat toch voor zijn lol aan de slag met een bak aan pijn en verdriet. Daar heb je nota bene al genoeg van gehad in de achterliggende tijd. Niet waar? Niet gek dat hierdoor de behoefte ontstaat om je te willen voorbereiden.

Maar wat wil je eigenlijk?

De meesten willen voorbereid zijn op dat zwartste scenario, dat zwarte gat dat gaat komen. Die allerergste pijn die erger gaat zijn dan alles wat je daarvoor al hebt meegemaakt. Althans dat denk je, dat is wat je hoofd je vertelt. Dat denk je ook écht te voelen want heel je lijf zegt toch: ‘Neeee… ik wil daar niet zijn. Daar heeft mijn leven helemaal geen zin meer.‘

Begrijpelijk
Het is een overlevingsmechanisme van je lijf om je te beschermen tegen pijn. Nog meer pijn. Vergaren van kennis geeft je ‘macht’ om straks niet weer overvallen te worden door pijn. Het is niet verkeerd om dat te willen. Sterker nog het is dapper om je deze vraag te stellen. Je gaat hiermee feitelijk het rouwproces aan waar je al jaren omheen aan het draaien bent.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Hoe verder? Hoe dan…

Allereerst het eerlijke antwoord op de gestelde vraag. Wellicht niet wat je zou verwachten. Maar ik geloof er niet in dat we ons kunnen voorbereiden op gevoelens die gaan komen. Simpel omdat je daar nog niet bent! Zoals in het bovenstaande voorbeeld is de persoon nog niet kinderloos. Er zijn nog kansen, dus je bent nog niet op die plek aangekomen. Pas als je ergens echt voor staat, iets definitief is, kun je pas écht voelen wat het dan met je doet. En dan pas kan je écht weten wat je nodig hebt of niet.

Bewustwording
Zonder uitzondering ervaren cliënten mijn antwoord als een teleurstelling. Het geeft een gevoel van ‘shit, dan kan ik nu niks doen.’ Nee, dat is niet wat ik zeg. Je kunt namelijk wel degelijk wat doen, en dat doe je al door de vraag te stellen. Het brengt een bewustwordingsproces op gang. Maar het brengt vooral je rouwproces aan het licht. Dus hiermee op gang.

Nu het goede nieuws

Bij voorbereidingsvraag ben ik benieuwd naar ‘het plaatje’ dat iemand heeft van het zwarte gat. Het idee van het scenario van kinderloos zijn. Welke gedachten en gevoelens heb je dan. We kijken ook naar hoe het nu is. Hoe ‘zwart’ het leven nu al voelt. Hoe gek dit ook klinkt; voor de meesten is de grootste eye-opener dat ze beseffen dat de diepste bodem allang bereikt is. Dus hoe kan het dan nog erger worden?

Angsten en piekergedachten nemen het van ons over
Hieruit ontstaan overtuigingen die niet altijd waar hoeven te zijn. We zijn vaak meer bang voor ‘het niet weten’ wat er op ons afkomt dan de pijn te ervaren als je er werkelijk voor staat. Het vastzitten in de brij is meestal ook pijnlijker dan al je erover gaat praten. Dit geeft lucht en ruimte. Je kunt dit pas waarnemen als je het ook werkelijk doet.

Daarom kan ik oprecht zeggen dat er ALTIJD een deel opluchting zal komen bij elke stap die je zet en/of achter je laat. Het is nooit zo donker als het zich voordoet in je hoofd.

Wil je hier meer over weten?
Neem gerust contact met mij op.

Fijne dag, Simone