‘Wat ga je goed om met je kinderloosheid’ kreeg ik jarenlang te horen. Schone schijn bedriegt! Ik sprak over mijn kinderloze leven alsof het niet echt over mij ging. Ik vertelde als het ware een ingestudeerd script. De beste manier om mezelf onbewust te beschermen tegen pijn en verdriet. Het wrange was dat ik echt niet wist dat ik hierbij een masker op had.

Masker werd een ondoordringbare muur

Tijdens verjaardagen, feestjes voelde ik me vaak eenzaam en niet begrepen. Ik hoorde er niet bij. Met mijn allervrolijke gezicht leek het mij goed te gaan, maar ik hield mensen op afstand. Ergens besefte ik het, maar onbewust werd de afstand groter. Thuis balen en niet meer stralen. Geen idee hoe ik het tij kon keren. En hulp vragen? Nee. Ik stortte me op mijn werk en sporten. Ik verloor oude vriendschappen; mensen waar ik zielsveel van hield. Soms begreep ik gewoon niet wat er gebeurde. En ik durfde het ook niet te bespreken. Daarnaast had ik ook niet door dat mijn muur hierin de grootste rol speelde. Mijn inmiddels ondoordringbare vesting had ik  zelf gebouwd. En dan is het niet zo gek dat vrienden afhaken als ze steeds met een ladder over de muur moeten klauteren of keihard beuken op een deur om bij mij langs te komen. Alleen ik kon hierin verandering brengen door de confrontatie met mijn pijn aan te gaan.

Er onstonden scheuren, barsten en gaten

Door mijn steeds dikker wordende muur werd ik eenzamer dan ooit. Ik zat hopeloos gevangen. Gevangen in mezelf en alleen met mezelf. Diep van binnen wilde ik niets liever dan warm contact. Verbindingen van hart tot hart. Geen idee meer hoe dat moest. Ik had behoefte aan een schouder. Om te kunnen huilen en rusten. Krampachtig plamuurde ik mijn scheuren. En die vrolijke kop was allang niet meer te zien. En toen gebeurde er iets dat mij in beweging heeft gezet. Een dierbare vriend keek door een gat in mijn muur en hij vroeg: ‘Simone, hoelang denk jij dit nog alleen vol te kunnen houden?’ Hij heeft uren naar me geluisterd. Door hem besefte ik dat ik hulp nodig had.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Therapie, schaamde me kapot

Naar een therapeut was het laatste wat ik wilde. Maar ik ging. In al mijn onschuld dacht ik: ‘kwestie van muurtje slopen en shit weggooien.’ Dat te makkelijk gedacht. Het fundament van mijn muur stamde namelijk al uit mijn jeugd. En ik had er onbewust in mijn leven vele stenen van pijn en verdriet opgezet. Mijn therapeut liet mij inzien dat tot de grond slopen een heel slecht plan was. De muur bood ook zinvolle bescherming. Ze hielp me dus eerst vertrouwen en veiligheid in mezelf op te bouwen. Steeds vaker liet ik hierdoor mijn maskers thuis. Ik werd me ook steeds meer bewust van mijn gedrag en wat voor effect dat had op mijn relatie en vriendschappen. Steen voor steen ging ik aan de slag. Het werd een waar transformatieproces waarbij ik van standje overleven naar leven ging..

Herken jij jezelf in mijn verhaal?

Door een muur sluit je jezelf op en kunnen mensen jou ook niet bereiken. Hoe moeilijk, hoe verdrietig, hoe pijnlijk je situatie. Vraag hulp en praat. En dat hoeft niet altijd bij een therapeut. Je bent het waard om gezien, gehoord en begrepen te worden. Praat met je partner, goede vriend(in) of dat ene familielid. Je doet er toe, ook zonder kinderen. En je kunt en mag ook weer happy zijn. Het kan echt.

Meer weten?
Neem contact dan contact met mij op voor een gratis gesprek. Ik geef uitsluitend advies op maat. Laat eenzaamheid of verdriet je leven niet langer domineren. Bevrijd jezelf. Je mag gezien worden.

Warme groet,
Simone Sinjorgo