Een uitspraak die ik maar al te vaak gehoord heb. En soms nog steeds. ‘Jemig, Simone dat is heftig…’ Mensen die mij niet kennen schrikken vaak van mijn verhaal over ongewenste kinderloosheid en de vruchtbaarheidsbehandelingen. Doordat ik er jaren geleden midden in zat, voelde het niet altijd zo heftig voor mij. Als degene voor me emotioneel werd door mijn verhaal, dan ging ik ze geruststellen en zelfs troosten. Puur omdat ik me erover schuldig voelde dat ze verdrietig werden. Op die momenten zette ik mijn gevoelsknop uit om me te beschermen tegen de pijn en de emoties die de ander wel degelijk in mij losmaakte. Maar ja, wist ik toen veel.

Het kwam ook niet in mij op om samen een potje te gaan huilen

Meestal volgden dan de verhalen over hoe heftig het ook bij anderen was, en dat die nu wolken van kinderen hebben. Tja, de succesverhalen en wonderen vlogen me om de oren. De intenties waren goed, om me op te beuren, hoop te geven. Maar ik werd er moedeloos van. Sterker nog, hierdoor ging ik steeds meer aan mezelf twijfelen. En zelfs geloven dat er dus echt iets goed mis was met mij. Als vrouw en als partner. Ik voelde me zo niet compleet. Na tig keer mijn verhaal vertellen ontstond een emotieloos riedeltje. Hiermee haalde ik automatisch de heftigheid van mijn emoties en gevoelens af. Het gevolg was dat ik de slopende ziektes, miskramen bij vriendinnen en doodgaan van dierbaren veel en veel erger vond dan mijn eigen leed. Eigenlijk stond ik mezelf niet toe om het heftig te laten zijn.

Mag het een onsje meer verdriet zijn?

Bij verlies en rouw bestaan geen weegschalen voor een onsje meer of minder tranen en verdriet. Het is net zo groot of klein zoals jij het voelt. En het is belangrijk dat je jezelf dat ook in die grootte toestaat om te voelen. Verdriet bij een miskraam van 7 weken kan net zo intens voelen als bij een afgebroken zwangerschap van 20, 25 of 32 weken. Vergelijken gaat gewoon niet. Soms hoor ik mensen zeggen: ‘gelukkig was je maar kort zwanger, dan ben je er nog niet zo aan gehecht.’ Huh? Als je hemel en aarde hebt bewogen met medische behandelingen om zwanger te worden, dat kan ongesteld worden na een terugplaatsing voelen als een miskraam. Hoe klein ook, vanaf het moment van terugplaatsing ben je verbonden met je kindje. En kan het verdriet immens groot zijn.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Ooit zei iemand tegen mij…

‘Een kind verliezen als ouder is volgens mij het ergste wat je kan overkomen. Gelukkig heb jij dat niet hoeven meemaken.’ Haar opmerking voelde destijds als een dolk in mijn hart. Weliswaar ben ik nooit zwanger geweest, maar ik had voor mijn gevoel wel mijn kind verloren uit mijn dromen. Max zat al in mijn hart. Ik voerde in gedachten al hele gesprekken met hem. Samen met mijn ex noemde wij zijn naam. Ik fantaseerde over de dingen die we zouden gaan doen. Hij zat in mij. Sterker nog, ik was ‘zwanger’ van hem. Maar leg dat maar eens uit aan anderen. Er zijn geen woorden voor. En ik durfde dit soort dingen al helemaal niet te vertellen uit angst om voor idioot versleten te worden. En precies dat heeft ook een rol gespeeld dat ik mijn verdriet kleiner maakte.

Ik neem het niemand kwalijk
Ook mezelf ook niet meer. Nu weet ik dat je verdriet nooit met elkaar kunt vergelijken. Elke situatie en ieder verhaal is anders. Daarbij heeft iedereen recht op zijn of haar eigen gevoelens. In welke maat of vorm het zich bij jou aandient. Het is belangrijk dat je jezelf toelaat om verdriet en pijn te hebben. Om je situatie heftig te vinden en dat te uiten in jouw eigen woorden en/of tranen. Op die manier vloeit je verdriet letterlijk naar buiten. En dat lucht enorm op.

Als nu iemand tegen mij zegt: ‘jemig Simone, dat is heftig…‘ Dan helpt zo’n reactie mij herinneren dat het inderdaad een heftige tijd is geweest. En dat ik trots ben om weer met beide benen op de grond te staan in een fijn leven. Mijn leven zonder kinderen. Een leven waarin ik nu mijn ervaringen en kennis deel met jou, in de hoop dat herkenning in mijn verhalen jou kan steunen.

Lieve groet, Simone