Het is Baby loss awareness week: volop aandacht voor erkenning, herkenning en bewustwording van de impact van babyverlies in het leven van de (wens)ouders. Ik zie vele berichten voorbijkomen. Maar er ontbreekt iets. Er wordt niet gesproken over het ‘babyverlies’ dat vele wensouders meemaken na vruchtbaarheidsbehandelingen, omdat de buitenwereld dit niet ziet als babyverlies.

Een klompje cellen is toch geen baby?

Tijdens lezingen geef ik voorlichting over medische behandelingen. Als voorbeeld vertel ik wat er letterlijk komt kijken bij een IVF/ICSI behandeling. Als je hier nooit mee in aanraking bent geweest, dan kun je daar geen voorstelling van maken. Door de programma’s op tv krijgen mensen wel een beeld, maar er komt nog zoveel meer bij kijken. Ik vertel dan over het zelf spuiten van hormonen, mijn blauwe plekken op mijn buik en benen, die lange naald voor de eicelpunctie, mijn klotsende druiventrossen van rijpe follikels in mijn onderbuik en de achtbaan van gierende emoties. Deze niet natuurlijke weg in de hoop zwanger te worden is lang en zwaar. En met iedere vezelf in je lijf ben je als wensouder bewuster dan ooit met je ‘kind in wording’ bezig. Zo leg ik dus ook uit dat je als wensouders vanaf de terugplaatsing van jouw embryo letterlijk al verbondenheid kunt voelen. En bij de vrouw is dat gevoel vaak sterker dan bij de man. Meestal krijg ik hier felle reacties op.

‘Ja maar, dan is het nog slechts een klompje cellen, dat kun je toch nog geen kind noemen. Je kan het nauwelijks zien met het blote oog. Als je zo vaak teleurgesteld bent, dan kun je toch jezelf beter beschermen om je nog niet eraan te hechten.’

Pfff, dat is echt makkelijker gezegd dan gedaan

Als je hemel en aarde namelijk beweegt om zwanger te worden en het medische circus ingaat dan ga je letterlijk elke (lichamelijke) grens voorbij. Dan heb je tot aan je embryo-terugplaatsing al zo veel samen meegemaakt, dat het volstrekt logisch is dat je je al verbonden voelt met je embryo’s. Dat is namelijk het levende bewijs van de lange weg die je samen hebt algelegd. En in de meeste gevallen loop je apetrots het ziekenhuis uit met een echofoto in de hand, waarop de terugplaatsing een feit is. Dus vanaf dat moment weet je dat er mogelijk ‘een kindje’ in je groeit, dan raak je nog meer verbonden met je droom en de hoop. En natuurlijk is het gevoel voor iedereen verschillend. Maar ik zie in mijn praktijk elke dag de verbondenheid en trotsheid voor me als er gesproken wordt over de aanwezigheid van eicellen, zaadcellen en het ontstaan van embryo’s.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Verlies van je kind in je dromen

Op het moment dat je als wensouder na een terugplaatsing na enkele dagen overtijd zijn toch ongesteld wordt, dan kan het verlies voelen als miskraam. Terwijl de omgeving het ziet als een normale cyclus waar geen zwangerschap uit voort kwam. Zoals eerder gezegd heeft niet iedereen dat sterke gevoel van verlies. Maar vooral bij de wensouders die al jaren bezig zijn met de behandelingen en de tijd voortschrijdt voelt iedere ongesteldheid zwaarder en zwaarder. En is de verbondheid met ieder embryo sterk. Het wordt dan een opeenstapeling van vele verliezen, waarbij steeds weer je dromen, fantasieën en toekomstplannen ruw verstoord worden. Durf je nog te dromen?

Wanneer spreek je van babyverlies?

Daarin verschillen zowel meningen, ervaringen als gevoelens. En dat is okay, maar als het voor jou voelt als babyverlies dan is dat zo. De een vindt dat het pas babyverlies is als het hartje zichtbaar klopte. De ander zegt bij 12 weken. En weer anderen vinden dat je pas van een baby spreekt als je de 20 weken bereikt. Het gaat erom hoe jij het voelt. En de vraag Hoe ver was je dan? wordt in onze maatschappij als een soort minimalisering van je pijn voorgehouden. Alsof het minder erg voelt als je kindje slechts enkele weken bij je was. En over embryo’s wordt vaak gesproken alsof die er nog niet zo toe doen. Maar hier gaat het dus mis! Voor wensouders doet namelijk iedere eicel en zaadcel er toe. En iedere succesvolle bevruchting wordt met gejuich verwelkomd. Door de zichtbaarheid op echo’s tijdens medische behandelingen verandert het complete bewustzijn van zwanger worden. Van A tot Z maak je elke biologische stap bewust mee. En dan is de klap groot als je verliest. Hoe kort jouw foetus bij jou was, het maakt voor het gevoel van verlies niets uit.

Daarom vind ik de erkenning en bewustwording van het verlies bij wensouders net zo belangrijk als voor ieder ander die met babyverlies te maken krijgt. Ieder kind doet ertoe!

Veel wensouders voelen zich alleen en geisoleerd door onzichtbaar verlies dat maatschappelijk niet wordt erkend. Dit versterkt alleen maar een sociaal isolement, terwijl ze juist steun en aandacht nodig hebben. Want hoe klein ook hun kindjes hebben ook bestaan. Al dan niet groeiend in hun lichaam. Maar ze hebben voor altijd een plekje in hun hart.

Dikke virtuele knuffel voor iedereen die het nodig heeft.

Warme groet,
Simone