Ik viel flauw

Toen de gynaecoloog aan de klemmen trok

Duizend doden stierf ik voor mijn HSG. Het röntgenonderzoek dat de vorm van mijn baarmoederholte en toegankelijkheid van mijn eileiders in beeld bracht. Ik zal je de details besparen van het gewroet. Ik viel flauw van de pijn. De lichamelijke pijn trok weg. Maar mijn emotionele herinnering was voor altijd opgeslagen in mijn lijf. En dit bleef me bij elk vaginaal onderzoek achtervolgen. Steeds weer herleefde ik de situatie met iedere sensatie. En iedere keer ging standje overleven iets sneller aan. Simpelweg omdat ik de pijn vermeed en niet wist hoe het anders kon. Het goede nieuws is dat ik nu geen herbelevingen meer heb bij vaginale onderzoeken. Hoe dat kan vertel ik in dit blog.

Alles voor mijn kinderwens

De gynaecoloog plaatste twee klemmen in mijn baarmoedermond. Om mijn baarmoeder goed in beeld te krijgen voor de foto trok hij zachtjes aan de klemmen. Door de pijn van het trekken ging ik dus ‘out’ en verloor de verbinding met mezelf. Ik voelde niets meer. Hierdoor kon ik mijn grenzen niet aangeven, die op dat moment juist belangrijk waren. Toen ik bijkwam zat ik in een bubbel. De pijn was vaag. En mijn hoofd ratelde. ‘Ik moet hier zo snel mogelijk weg, voordat ik me losruk en de hele boel bij elkaar schreeuw.’ Dus zei ik dat alles goed met me was. Ga maar door, terwijl mijn lichaam gilde om te stoppen. Mijn hoofd nam het over. Als een zombie liet ik het onderzoek over me heenkomen. In stilte stroomde mijn tranen. Ik kon geen woord uitbrengen.

Het was standje overleven. Gevoel uit. Alles voor mijn kinderwens. Maar wat gebeurde hier nu?

Ik neem je mee in de wondere wijsheid van je lichaam

Mijn pijnprikkels waren afgezwakt omdat ik nog niet helemaal bij bewustzijn was. Toch registreerde mijn lichaam alles, dus ook pijn. Mijn tranen zonder geluid was een vorm om stress te ontladen. Dit is een van de verborgen wijsheden van ons lichaam. Automatisch draai jij ook elke dag persoonlijk ontwikkelde anti-stressprogramma’s af, gebaseerd op eerdere pijnervaringen. Alles wat je hebt meegemaakt ligt ergens (onbewust) opgeslagen in je lijf. Hoe fijn is het dat jouw lichaam je beschermt voor teveel pijn, zoals mijn flauwvallen. Op het moment van mijn HSG was het nuttig, maar het liet vervolgens (trauma)sporen achter waar ik toen geen weet van had. De emotionele pijn was blijven hangen. Want iedere keer als ik een vaginaal onderzoek had, kwam deze herinnering levendig terug. Mijn lijf herleefde dan de pijn. Op het laatst zat ik 2 dagen van te voren voor alleen een controle echo volkomen in de stress. En steeds sneller deed ik onbewust standje overleven aan. Gevoel uit en door. Met de terugkerende pijn en emotie deed ik niets. Wist ik veel. Daar kan je toch niks mee… Ja, daar kan je wel wat mee!

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Simone Sinjorgo

Vermijden, negeren, afleiding zoeken

Iedereen maakt bepaalde situaties mee die veel pijn of verdriet veroorzaken. Ook jouw lichaam en hoofd draaien dan volautomatisch eigen ‘anti-stressprogramma’s’ af. Ieder lichaam is er namelijk op gericht om geen pijn te hoeven voelen. Om geen angst, verdriet, schuld, schaamte of onzekerheid te hoeven voelen. Zo werkt het gewoon. Super functioneel en handig zou je zeggen. Maar ja, wat doe je als die herinneringen je keer op keer dezelfde emotionele pijn blijft bezorgen? Negeer je het? Vermijd je het? Zoek je afleiding? Op de langere termijn gaat je dit niet helpen. Door namelijk steeds voor je terugkerende pijn of verdriet weg te lopen, doe je niet alleen jouw lichaam te kort. Maar vooral jezelf! Dit patroon houdt jouw verhaal met alle bijbehorende emoties in stand. Je brein vertelt je steeds weer dat je de pijn niet hoeft te voelen, waant waar is dat toch goed voor? De makkelijkste weg is om je brein te geloven. Dus hoppa: vermijden, negeren en/of afleiding zoeken.

De oplossing is paradoxaal

Alleen door je pijn en verdriet te voelen en te doorleven, ga je jouw lichaam en de signalen die het je geeft beter begrijpen. Je wil geen verdriet of pijn voelen. Maar het is er wel! En je lichaam herinnert jou er steeds aan. Net zolang tot je er iets mee doet. De keuze is aan jou. De eerste stap naar aanvaarding van je situatie loopt via de erkenning van je pijn. Zodra je oog in oog durft te staan met wat er leeft in jou, kun je het voelen en afscheid van nemen. Is dat leuk? Nee. Maar pijn onderdrukken is ook niet fijn.

Het paradoxale is dat ik dus pijnconfrontatie jaren heb uitgesteld, omdat mijn hoofd me vertelde dat het geen nut had om de pijn op te roepen. Maar ja, mijn lichaam zorgde zelf wel voor de herbeleving, het gebeurde gewoon. Juist dat heeft me veel kruim gekost. Om die herbelevingen te voorkomen stond ik op het laatst de hele dag op standje overleven met mijn gevoel uit. Resultaat burn-out en niets meer kunnen.

Ik weet als geen ander dat het moeilijk is en spannend voelt om je pijn aan te kijken. Maar dit levert je uiteindelijk veel meer op dan nog jarenlang met je verborgen stress rond te lopen. De keuze is aan jou.

Hoe lang wacht jij nog om een ander ‘script’ in je leven te gaan schrijven?
Gun het jezelf, je bent het waard!

Wil je hiermee aan de slag gaan?

Vraag hulp, je hoeft het niet alleen te doen. Blijf er niet mee rondlopen.  Zoek iemand waar jij je goed bij voelt. Wil je een keer kennis maken om te kunnen bepalen of we een klik hebben? Vraag dan een gratis gesprek bij me aan. Dit is geheel vrijblijvend. Je krijgt er ook nog eens persoonlijke tips afgestemd op jouw situatie.