Als zwanger worden niet vanzelf gaat, bieden behandelingen vaak hoop

In de medische wereld is steeds meer mogelijk. Zo opende eiceldonatie de laaste jaren deuren die voorheen gesloten bleven. Het is fijn als je eindelijk je zo gewenste kindje zou mogen verwelkomen. In de media wordt graag van de successen gesproken. Daardoor lijkt het meestal wel te lukken…

De realiteit is helaas anders
Veel stellen en ook alleenstaanden zitten jarenlang in die zware (medische) achtbaan met dat brandende verlangen naar hun kindje. Een gezin samen. Helaas blijven er uiteindelijk vele lege handen achter. De keuzes waar je voor staat (en ook stond) zijn niet lichtzinnig.

Alles is levensbepalend. Jaren van hoop en teleurstellingen die meestal als traumatisch ervaren worden. Ik kan dit persoonlijk bevestigen. Maar ook vanuit mijn praktijk.

Behandelingen belasten je lichamelijk, emotioneel en mentaal
De hormonen zorgen voor de nodige extra emoties. Iedereen ervaart het weer anders. Ze maakten van mij een totaal ander mens. Dagelijk zie ik ook de stemmingswisselingen, lichamelijke klachten en bijwerkingen tot zelfs jaren nadien. Dat wordt zeker niet altijd door je omgeving begrepen.

Vruchtbaarheidsbehandelingen ondergaan is zwaar. Het is een technisch proces in een kliniek ipv de liefdesdaad die thuis had moeten gebeuren. Het verandert je leven, lijf en relatie.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Onmacht en onzekerheid

Een onvervulde kinderwens versterkt bij veel mensen een toenemende machteloosheid en hulpeloos gevoel in hun leven. Je emoties gaan op en neer. Als een golfbeweging. De ene dag denk je: ik ben er wel weer. De volgende dag kom je je bed niet uit en vraag je je af waar je het allemaal voor doet. Het rouwproces over niet gelukte behandelingen, geen partner hebben en/of verloren kindje gaat nooit lineair.

Je lichaam vergeet niets
Lange tijd werd er gedacht dat bij rouw en verlies het verdriet met de tijd steeds minder wordt totdat het verdwijnt uit je leven. Niets is minder waar. Dat zou het teken zijn dat je het verwerkt hebt. Maar alle reacties in je lijf geven het tegendeel aan. Daarbij blijf je in gedachten verbonden met je wens en kindje dat er om welke reden niet is. Ook ik kan na jaren toch nog ineens weer overvallen worden door oude pijn. Dan reageert mijn lichaam alsof ik een bepaalde situatie herbeleef.

Rouw en verdriet veranderen wel met de tijd
Doordat verdriet slijt. Het is een dooddoener, maar waar. Daardoor komt ook je dagelijkse leven meer op de voorgrond. Je gaat andere dingen doen, terwijl je in feite nog steeds rouwt. Dat is precies waar het over gaat in het accepteren van je nieuwe werkelijkheid.

Hoe doe je dat?

Door het toelaten van al je verdriet, te huilen én expressie te geven aan je frustraties en boosheid. En ook door bewust leuke dingen op te zoeken. Zo raken je ervaringen ieder keer wat meer verweven in je dagelijkse leven. Je voelt je sterker worden en de verliezen voelen niet meer zo strak aan.

Dit kost tijd en gaat niet vanzelf
Soms moet je jezelf van de bank afsleuren om de deur uit te gaan. En tegelijkertijd is het goed om op gezette tijden helemaal toe te geven aan je verdriet. Wellicht zoals met Kerst. Als je een hele slechte dag hebt, dan kan het ontzettend vermoeiend zijn. JA, het kost bakken met energie!

Maar als je ertegen ingaat
Of in standje doorgaan blijft staan, dan kost je dat eigenlijk nog veel meer energie. Je kunt er letterlijk op leeggelopen. Wees mild voor jezelf en geef jezelf ook rust. Hoe gek het klinkt… Er komen echt momenten dat je weer leuke dingen ervaart. Dat betekent niet dat je klaar bent met je verdriet. Of je kinderwens in de ijskast staat. Maar wel dat je nieuwe stappen zet.

PS. Het is dus ook niet raar als je ‘s avonds na een leuke dag een terugval krijgt. Door een teveel aan prikkels of pure vermoeidheid kun je ook geraakt worden in je oude pijn. We zijn en blijven immers mens!

Fijne dag.

Liefs, Simone