Gek werd ik van mijn ‘stel je dat en had ik maar’ scenario’s. Kan iemand mijn hoofd uitzetten? dacht ik vaak. Herken je ook die rondjes in je hoofd door je kinderwens, behandelingen en/of verlies? Het geeft spanning en onzekerheid in je lijf. Klachten zoals moeheid, hoofdpijn, minder focus, kort lontje, boos worden, niet begrepen voelen. Logisch, niet leuk! Maar wat doe je eraan?

Gevoelens zijn altijd het gevolg van je gedachten

Kan zowel positief als negatief zijn. Een gedachte ontstaat ‘altijd’ door iets wat je meemaakt. Constant toets je ervaringen en gedachten. Elke dag. Ieder uur, elke minuut. Alles wat je meemaakt bepaalt in grote mate je gedachten, én hoe jij je voelt én hoe je reageert. Alles wat je doet is  een reactie op een gebeurtenis onder invloed van gedachten en gevoelens. Kortom: er gebeurt iets, je denkt iets, je voelt iets, je doet iets en dat gedrag heeft altijd een gevolg. Dat zorgt weer voor nieuwe gebeurtenissen en gedachten.

Chaos en drama in het hoofd creëeren we vaak zelf

Helaas heb je op bepaalde gebeurtenissen geen invloed. Zoals het weer, ziekenhuisprotocollen, kinderloosheid. Wel heb je invloed HOE je met een situatie omgaat. Dat klinkt simpel, maar voelt meestal verre van simpel. Sterker nog. Ik ben ooit razend geweest op mijn therapeut toen ze tegen me zei dat ik ZELF de chaos en drama in mijn hoofd creëerde door mezelf steeds hetzelfde verhaal te vertellen, zoals ‘ik hoor er niet bij, ben mislukt als vrouw, word nooit meer gelukkig, niemand begrijpt mij, ik ben alleen‘.

Er knapte iets toen ze dat zei. Ik werd zo boos

‘Wat zeg je? Dus ik creëer mijn eigen drama?? Ja hoor, ik héb niet om mijn kinderloosheid gevraagd? Om mijn misvormde baarmoeder.’ Als een klein driftig kind denderde ik door haar praktijkruimte. Ze liet me stampen en stompen tegen een zandzak. Alle bagger in mijn kliko kwam eruit. ‘Nooooit meer kom ik bij je. Jij moet me helpen. Ik kom voor hulp en krijg ik dit?’ Man, wat was ik over de pis. Op haar, de hele wereld, artsen, mijn lijf, op mezelf. Op iedereen! Ze liet me briesen, stampen, snuiven, bulderen. Maar ze liep niet weg en werd niet boos. Ze schrok niet van mijn emoties. Ze oordeelde niet en bleef me liefdevol aanmoedigen. En? Het luchtte zo op!

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Volledig uitgeput, kapot gestreden gleed ik op de grond

Barstte in huilen uit. Ze kwam naast me zitten en vroeg of ze me mocht aanraken. ‘Alsjeblieft! Ik voel me zo alleen.’ Zonder woorden heb ik voor mijn gevoel toen uren in haar armen gelegen. Eindelijk rust in mijn hoofd.  Terwijl ik daar lag besefte ik dat ze gelijk had. ‘Ik was degene die de emoties liet oplopen. En degene die niet sprak. Die besloot alles alleen te doen. En dacht dat niemand me zou begrijpen.’ Haar warme armen gaven een veilige gevoel. Ik kon even thuiskomen in mijn lijf. Dat zorgde voor vertrouwen om stap voor stap andere keuzes te gaan maken.

Doodeng om het anders te gaan doen
Voelde me net een kind dat met vallen en opstaan moest leren lopen. Want mijn gedachten bleven natuurlijk komen en gaan. Ze namen geregeld een loopje met me. Natuurlijk bleef ik mezelf ook nog verhalen vertellen. Kan het niet mooier maken dan het is. Maar vanaf die dag heb ik een bewuste keuze gemaakt om het anders te gaan doen. Geen idee hoe, maar het moest anders. Ik wilde het anders. Herkenbaar?

Doorbreek de vicieuze cirkel

Dat begint allereerst met een besluit om het anders te gaan doen. En door jezelf vooral heel veel vragen te stellen waarom je dingen doet zoals je ze doet. Natuurlijk komen er nog dagen dat je niet onder je dekbed vandaan wil komen. Of op de bank crasht met zakken chips en je heeeel zielig voelt. Ook dat hoort bij het rouwproces. Maar als je vasthoudt aan dezelfde gedachten in je hoofd, blijf je gevangen in hetzelfde patroon.

TIP: Welke andere gedachte zou jou kunnen helpen om jouw gedachtestroom te doorbreken? Wat kun je doen om ‘actieve afleiding’ te zoekenWat heb je nodig om van de bank te komen?

Gun jezelf tijd
Je kan elke dag weer opnieuw besluiten het anders te doen. Iedere stap hierin is moedig. En is er eentje. Laat je hierbij steunen. Zoek hulp als je hierin blijft vastlopen. Als jij de keuze maakt om je gedachten te veranderen, zal dat meer controle geven over je brein. En het helpt je ook om je leven meer richting te geven zoals jij dat wil. Gun jezelf tijd en ruimte voor nieuwe ervaringen.

Fijn dag, Simone