Je biologische klok tikt

De mogelijkheden om zwanger te worden zie je zienderogen verdampen. Geen broertje of zusje. Frustratie dat je partner wel kinderen heeft en jij niet. Of dat de liefde van je leven zich nog niet heeft aangekondigd. Dat je kinderwens pas op latere leeftijd is ontketend.

Het geeft stress, stress en nog eens stress. Waar doe je goed aan om achteraf geen spijt te krijgen. Keuzes. Gekmakend.

Achterna gezeten door een hijgende tijger
In de praktijk zie ik vaak een ‘oerdrive’ om door te gaan. Het vuur van het verlangen om het onmogelijke toch mogeijk te maken. Terwijl met de dag de onzekerheid groeit. En ook het schrikbeeld van ‘niet lukken’ al op de stoep staat. Je steeds overspoeld raakt door een gevoel van ‘niet weten‘. Al helemaal geen beeld hebt wat de toekomst dan voor je in petto heeft. Dus ga je door op wilskracht. Het verlangen bepaalt feitelijk jouw koers.

De keerzijde hiervan

Er is niks mis met het voelen van een oerdrive. Of verlangen. Het risico is echter dat tomeloos doorgaan in het bereiken van je wens ongemerkt een laaghangende mist laat opkomen. Hierdoor vervagen gevoelens en realiteit van het niet-lukken, stoppen met behandeling en kinderloos achterblijven. Terwijl je écht wel beseft dat die ergens in die mist hangen. Maar ja…

Je verlangen brult als een gewonde tijger
‘Kom op. Weg met die negatieve gedachten, richt je op positiviteit. Op de mogelijkheden. Ga voor hoop, die allerlaatste strohalm. Die allerlaatste terugplaatsing. Die laatste o zo goede eicel. Dat laatste sperma-rietje in de vriezer. Die laatste mogelijkheid in het buitenland. Ik heb nog één poging tegoed van de verzekering.’

Wat je ook denkt, wat je ook doet. Je handelt vanuit natuurlijke beschermingsmechanismes. Zelfs de mist heeft hierin een goede en positieve functie. Bewustzijn hierin is belangrijk.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Weg van de pijn

Dat is wat we doen. Als iets pijn doet, dan gaan we automatiscvh weg van die pijn. Dat is nu eenmaal onze overlevingsstrategie. Niemand wil pijn ervaren. Niemand wil eindigen in de bek van een hijgende tijger, die de metafoor is voor je biologische klok of allerlaatste mogelijkheid. Je lichaam staat constant onder druk. Stress bouwt zich verder op. Je gaat grenzen verleggen en dingen doen die je nooit bedacht had te gaan doen.

Stilstaan, echt niet…
Vertragen zorgt dat je als het ware in die koude mist rondloopt. Stilstaan bij wat er ECHT gebeurt IN JOU is niet gemakkelijk. Doorgaan in de tred waarin je zit, lijkt de meest eenvoudige weg. Doorgaan tot het gaatje ken je immers al. En vertragen brengt je toch alleen maar naar de pijn en ongemakkelijkheid van voelen. De realiteit is dat rust je ook inzichten geeft waardoor keuzes makkelijker worden omdat je ze vanuit gevoel maakt ipv wilskracht.

Stilstaan geeft overzicht en helderheid

Het laat de mist optrekken waardoor de zon weer voor je kan schijnen. Niet alleen om je te kunnen warmen. Maar je zal merken dat je ineens dingen gaat zien die al een tijdje buiten beeld geraakt waren. Of die je angstvallig probeerde te ontwijken. Vertragen en stilstaan helpen je echt om de gekmakende brij aan gedachten en emoties te kunnen ontwarren.

Dat gaat natuurlijk niet in één keer. Je kunt niet zomaar je verlangen of emoties uitzetten. Of ineens alles doorvoelen.
Het vraagt tijd, moed. Je hoeft het niet alleen te doen.

De mindfuck door onze pijnparadox 
Door vertragen en doorvoelen van je emoties verschijnt het zo gevreesde beeld van stoppen met behandelen en/of kinderloos blijven. De meesten zeggen tegen mij: ‘Simone, dat is een no-go-area, ik ga door’. Toch maakt het deel uit van de situatie waar je in zit. Ik snap dat je weg wil van die pijn en niet kinderloos wil blijven.

Door erom heel te draaien en niet te benoemen krijgt dat stuk nooit een plek. En mijn ervaring is dat de meesten lijden onder het grootste dat ze vrezen. De pijnparadox is dat juist het benoemen voor opluchting zorgt.

Het klinkt wellicht wazig, maar door benoemen ga je niet weg van de pijn. Niet weg van je realiteit. En dat zorgt voor een evenwicht die alleen al door het benoemen rust geeft. Daarmee verdwijnt je verlangen niet. Maar het gevolg is dat je wel kunt vertragen en beter stil kan staan bij gedachten.  En welke keuzes je nog wil maken vanuit je gevoel ipv wilskracht.

Fijne dag en mooie week gewenst.
Liefs, Simone