‘Weet je Simone, je bent zoveel meer dan dit verdriet, er komen straks echt weer leuke dingen op je pad. Je leven heeft ook zin zonder kids. Je moet alleen nu wel stappen gaan zetten om het te kunnen/willen zien’. 

Je meent het. Alsof ik dit zelf allemaal nog niet weet. Witheet kon ik worden van dit soort ‘adviezen’ uit mijn omgeving. Razend…

Goed bedoelde opmerkingen

Wanhopig werd ik ervan, én vooral boos, verdrietig. Ik kon er niets mee!! Natuurlijk snapte ik de intentie erachter. Ze wilden me opbeuren. De lol en positiviteit van het leven laten zien. Keiharde relaiteit was dat ik die lol niet kon zien omdat ik me echt rot en alleen voelde. Met geen mogelijkheid kon ik uitleggen wat ik precies voelde. Boos, verdrietig, wanhopig. Alles door elkaar. Buiten jezelf en ieder ander zijn in een wereld vol gezinnen.

Die oerdrive in mijn lichaam van een brandend verlangen bleef gieren. Terwijl mijn verstand goed begreep dat ik nooit moeder zou worden. Ik wilde zo graag dat vrienden mijn spagaat tussen hoofd en lijf begrepen. Dan hoorde ik er toch een beetje bij.

Lijkt wel of je depressief bent
Een vaak geopperde vraag als ik écht deelde hoe ik me voelde. Als ik zei dat ik geen lichtpuntjes meer zag. Geen zin had om onder de mensen te zijn. Dat ik ongelukkig werd van thuiszitten in mijn eentje. Of simpelweg de kracht niet kon vinden om me op te frissen of naar buiten te gaan. De meesten schrokken ervan en stelden dan een bezoek aan de huisarts voor. Ik was niet depressief, maar ik rouwde om een onzichtbaar verloren kind!

Simone, geen gekke dingen hoor?
Geen zorgen hoor. Ik maak er geen einde aan. Voel me gewoon alleen en zwaar klote, en heb geen idee hoe ik uit dat dal moet komen. ‘Ohhh, gelukkig. Weet je? Trek erop uit. Ga sporten. Boek een zonvakantie. Zoek een knutsel-hobby.’ Gevolgd door de talloze voorbeelden van anderen die uit een diep dal gekropen waren en kids kregen. Ja, tuurlijk. Blehhh.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Op het laatst zei ik niets meer

Als iemand vroeg hoe het met me ging, loog ik glashard. Met een stalen gezicht en glimlach zei ik: ‘Goed joh, ben druk met werk, sporten. Heerlijk. En jij?’ Die wedervraag zorgde ervoor dat mensen niet konden doorvragen. Pure bescherming. Maar hier werd ik dus ook niet gelukkig van. Tweestrijd. Constant. Wat zeg ik wel. Wat niet. Hoe reageer ik op vragen en reacties?

De grootste verandering kwam steeds minder aan te trekken wat mensen van mij vonden als ik emoties toonde.

De kern van rot voelen ontstaat door overal en altijd je emoties strak in de plooi te willen houden. Dooddoener eerste klas, maar dat lukt gewoon niet met een onvervulde kinderwens. Emoties komen dan op als poepen. Okay, even ook positief nieuws. Het verandert wel met de jaren.

Zo heb jij recht op jouw waarheid en verhaal
Rouw zorgt weliswaar voor depressieve gevoelens. Maar dat maakt zeker nog niet dat je depressief bent. Hierin zit een groot misverstand in zowel hulpverlening als onze maatschappij. De grilligheid om met emoties om te gaan door een onvervulde kinderwens, rouw en verlies is voor iedereen lastig. We praten er nauwelijks over. Krijgen er geen onderwijs is.

Voor rouw is tijd, moed en aandacht nodig. Hierin mogen jouw emoties en waarheid gewoon zijn zoals ze zijn.

De waarheid is…

Dat je nog steeds een verlangen kunt hebben. Dat je de ene dag je beter voelt dan de andere dag. Dat je doet waarom je dingen doet. Dat maakt je nog niet depressief of zielig, maar gewoon een mens van vlees en bloed. Met gevoelens en emoties die eruit moeten. Inhouden en niks zeggen maakt dat je jezelf alleen maar rotter gaat voelen.

Iedere vrouw en man die met een onvervulde kinderwens te maken heeft, is stuk voor stuk een krachtige vrouw of man. Dat je all-the-way gaat en nog overeind staat toont je kracht. Je doet ertoe. Jouw waarheid doet er toe. Je verhaal doet ertoe. Je huilbuien. Alles mag er zijn.

Fijne dag gewenst.
Liefs, Simone