Een vraag die ik regelmatig hoor. Een pasklaar antwoord is er niet. Een vraag die angst kan oproepen of onzekerheid geeft. Het benadrukt de eenzame onzichtbare pijn bij een onvervulde kinderwens. Eerlijkheidshalve stel ik mij zelf ook vragen. ‘Hoe word ik oud zonder kinderen? Want wie is diegene die straks de moeite neemt om mij te bezoeken als ik krakkemikkig ben? Wie zit er aan mijn bed als ik mijn laatste adem uitblaas? Wie is diegene die mijn hand zachtjes streelt en zegt; ga maar Simone.’ 

Samen oud worden en samen sterven.

Dat is een ideaalbeeld. Vooral als er geen kinderen komen. Maar de realiteit is dat we de regie over doodgaan niet in de hand hebben. Dus kan ik slechts een wens uitspreken. Ik spreek de hoop uit dat ik gezond mag blijven. Maar vooral dat ik niet in mijn uppiesterf. Juist dat laatste is een schrikbeeld voor velen, maar vooral bij kinderloze vrouwen en mannen. Kinderloosheid brengt namelijk een ondefinieerbare vorm van eenzaamheid in je leven mee. Het is samen met je partner zijn, in een wereld vol gezinnen. Onze hele maatschappij is afgestemd op families. Als kinderloos stel maak je deel uit van deze wereld, en toch eigenlijk ook niet. Je kunt namelijk niet over kinderen meepraten en dus aan heel veel dingen niet meedoen, terwijl je niets liever zou willen. En dat geeft vaak een gevoel van eenzaam zijn, aan de zijlijn toekijken. Er niet bij horen of je niet helemaal compleet voelen.

Volg je me nog?

Als je kinderen krijgt, bepalen zij – of je het wil of niet – in grote mate hoe je leven loopt. Ze delen bijna letterlijk je tijd in. Je hoeft er niet diep over na te denken waarvoor je opstaat. Je weet ook jaren van te voren wanneer je vakantie hebt. Als ouders krijg je ook snel contact met andere ouders. Gewoon op straat, door een praatje bij de kinderwagen, via school, aan het sportveld, door feestjes, het kerstdiner. Doe jij de komkommer, doe ik de pannenkoek.Gezinnen trekken gezinnen aan. Het is zo begrijpelijk. En je wilt er als ouder vast van tijd tot tijd aan ontsnappen. De liefde(s) van je leven vragen veel van je. Maar aan de andere kant is ‘die mate van structuur’ soms ook gemakkelijk. Als vanzelf maak je deel uit van een groter geheel

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Zingeving en invulling.

Zonder gezin mis je deze maatschappelijke ‘structuur in je agenda’ en ook de ‘vanzelfsprekendheid in het maken van contacten’. Ik heb echt letterlijk helemaal zelf de zin aan mijn leven moeten geven. De tijd en invulling moeten bepalen wat bij mij past. Leren te fantaseren en nieuwe levensdoelen te stellen. En hierin steeds bewuste keuzes moeten maken. Nu denk je wellicht als ouder met kinderen, lijkt me zalig! Zou ik ook wel willen.

Ja, ik heb een enorme vrijheid qua tijd en keuzes. Maar denk maar niet dat het is altijd gemakkelijk is geweest om vrolijk het bed uit te komen. Ik heb periodes gehad dat ik dacht… ‘Voor wie of wat doe ik dit eigenlijk? Wat is mijn doel in het leven zonder kind? Maar ook, laat me maar alleen. Ik zit niet te wachten op contact. Het voelde alsof ik mijn leven opnieuw uit moest vinden, terwijl ik in mijn pijn elke dag op straat geconfronteerd werd. Ik leerde eerst te overleven met mijn verlies om er vervolgens met te kunnen leven. En daardoor stond ik vanzelf ook weer open voor contacten en vriendschappen.

En die vraag. Wie komt mij helpen als ik oud ben?

Bouw actief aan een netwerk van mensen om je heen. Diegene die je vertrouwt, waarbij je het fijn kunt hebben in goede en slechte tijden. Waar je helemaal jezelf mag zijn in stilte en met emoties. Een liefdevol vangnet is essentieel wanneer je het moeilijk hebt of krijgt. Dan zijn dat bij uitstek de mensen waar je hulp aan kunt vragen. Vooral als hulpvragen al niet zo je ding is. Zoals ik zelf ook heb, hoor! Laat je steunen en voel hoe fijn het is dat je er niet altijd alleen voor staat. En sta je nu nog niet open voor het maken van nieuwe contacten? Dan is dat ook okay. Een netwerk begint al met 1 persoon. Ik gun het je dat je iemand hebt met wie je lief en leed kunt delen.

Fijne dag!

Simone