Voelen, blèhhh

Bij alles wat je doet steeds ondragelijke pijn. Van gemis, verlies. Die leegte in je buik. Terwijl het vuur naar een kindje blijft. Het doet zeer. Je lijf staat strak. Je hoofd knalt uit elkaar van gedachten. Die spagaat, al die keuzes. Je wilt het niet voelen. Je kan het niet voelen. Alles gaat gepaard met frustratie en onverwachte emotie-explosies. Weg ermee.

Pijn voelen, dat wil niemand
Elke dag neem je jezelf voor om stappen te zetten. Maar al snel zit je op dezelfde angstrotonde. Gedachten houden je vast. Wat is het beste? Waar? Hoe? Wat? Samen maken ze paniek die je bij de strot grijpt. Je lijf gaat zich verweren door schrap te zetten. Toch niet zo gek dat jouw spieren dan staalkabels worden. En dat je hoofd bijna van je romp tolt.

Van dragen naar klagen (of andersom)

Als mijn pijn te groot werd om te (ver)dragen ging ik terugtrekken en ook klagen. Ik ging in mezelf praten. Idiote conclusies en redeneringen bedacht ik. Sprak nauwelijks over wat ik echt voelde. Hierdoor denderde ik over de kern van mijn echte pijn heen. Ik wilde en kon niet stilstaan om te voelen wat er nu écht van binnen in mij leefde.

Ik was overtuigd van één ding 
Stilstaan betekende meer pijn. Meer emoties, meer shit! Vooral de angst dat ik mezelf kwijt zou raken. Tot een angst dat ik dood zou gaan als ik alle remmen los zou gooien om te voelen.

Door voelen zou de orkaan pas echt gaan blazen
Daar ben ik jaren doodsbang voor geweest. Alsof pijn voelen door stilstaan groter wordt. Maar dit is een onjuiste waarneming. Die pijn is er allang. Maar door keihard werken, afleiding zoeken, door jezelf te verdoven met suiker en/of door klagen zet je jouw gevoelsknop als het ware op ‘zacht’ om de pijn die opkomt weg te drukken. Dit gebeurt onbewust, want je wilt niet steeds met pijn geconfronteerd worden. Je lijf beschermt je ertegen.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Pijnparadox

De paradox is door bewust rouwen, pijn aan te gaan, je het gemis en verlies stap voor stap kunt gaan verweven in je leven. Dat gaat niet in één keer. Dat willen we wel. Maar je kunt niet een knop ineens vol open zetten als die jaren op standje zacht stond. Wat kun je wel?

Liefdevolle aanraking en beweging 
Dat laatste is niet persé in de sportschool bezig zijn. Het kan helpend zijn om te gaan staan als je lang gezeten hebt. Rek je uit, draai een paar keer met je heupen. Zucht diep. Loop in de tuin of woonkamer een paar keer op en neer. Bewegen, bewust bij je emoties stilstaan (zitten), emoties uiten liefst met een kalmerende geruststelling van iemand. Dat is voor je lichaam de weg naar herstel.

Zo’n ‘kleine beweging’ is goud waard. Dat zorgt ervoor dat de scherpe randjes van je emoties afgaan. Je drukt ze niet weg, laat je gevoel bestaan in de vorm zoals het zich aandient.

Vertellen hoe je je ECHT voelt

Delen van je gevoelens is wat anders dan vertellen over feiten wat er gebeurt is. Of welke stappen je wilt nemen. Echt vertellen wat je ervaart en voelt. Dat helpt om dingen beter te begrijpen. Je hoort jezelf praten. Mensen reageren daar op. Praten over wat je voelt geeft inzicht.

Emoties vinden altijd een weg naar buiten
Inhouden, niet willen (kunnen) voelen kan uiteindelijk zelfs ziekmakend worden. Rouwen en verwerken kost tijd, aandacht en moed. Weet dat het alleen kan gaan op jouw manier, in jouw tijd en tempo. Dat vraagt altijd om een keuze. Een keuze om de ongemakkelijkheid van je gevoel aan te gaan. Er niet meer altijd voor weg te lopen.

Zonder pijn leren we niet…

Fijne dag.
Liefs, Simone