Alleen praten over het verdriet van je onvervulde kinderwens helpt niet als je vastzit in je lichaam. Gedachten nemen dan de leiding. Je wordt als het ware een wandelend hoofd. Praten en begrijpen waarom je iets voelt geeft weliswaar inzicht. Het verandert weinig aan de diepe pijn hoe jij die voelt.

Naast praten is het lichamelijke beweging, bewust stilstaan en liefdevolle aanraking die de onrust in je lijf uiteindelijk kan kalmeren en je hoofd rustiger maakt.

Praten geeft een vorm van controle

Het is namelijk een relatief ‘veilige manier’ om te kunnen ventileren wat je dwars zit. Je mening te geven, ervaringen te delen. Vertellen hoe je je voelt. Het helpt allemaal om dingen beter te begrijpen. Want je hoort jezelf natuurlijk ook praten. En mensen reageren daar weer op. Vandaar dat praten vaak inzicht geeft. Tot op zekere hoogte lucht praten ook op. Iets dat ik zeker aanraad. Maar alleen blijven praten over je situatie, pijn en nare herinneringen werkt op de langere termijn contraproductief. 

Bij alles wat je doet en vertelt voel je de pijn opnieuw
Daar is op zich niks mis mee. Maar door te blijven praten dender je over de kern van je echte pijn heen. Je voelt van alles in je lijf, maar staat er niet bij stil om te doorvoelen wat er echt van binnen in je leeft. Door te blijven praten zet je jouw gevoelsknop als het ware op ‘zacht’ om de pijn die opkomt weg te drukken. Dit gebeurt onbewust, want je wil niet steeds met pijn geconfronteerd worden. Je lijf luistert en voelt altijd mee. En een belangrijke taak van je lichaam is om jou te beschermen tegen pijn.

Goed zijn in praten

Uit eigen ervaring weet ik hoe fijn het was als er geluisterd werd. Na jaren van stilhouden vond ik letterlijk het praten uit. Ineens werd ik heel goed in mijn verhaal vertellen. En precies dat hield mij op dezelfde plek. Rationeel sprak ik over de pijn en verdriet. Analyseren kon ik als de beste. Vertellen alsof het niet over mij ging. Mijn omgeving zei dan vaak: ‘wat ga je hier goed mee om.‘ Het streelde mijn wandelende hoofd. Maar diep van binnen ging ik dood van eenzaamheid. Ik had behoefte aan zoveel meer dan alleen mijn verhaal vertellen: ‘geef me jouw schouder om te janken’.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Rouwen is pijn aangaan, doorleven en voelen

Alleen dan kun je gemis en verlies gaan verweven in je leven. Liefdevolle aanraking en beweging helpt hierbij. Dat laatste is niet persé als een dolle in de sportschool bezig zijn. Het kan al helpend zijn om te gaan staan als je lang gezeten hebt. Rek je uit, draai een paar keer met je heupen. Zucht diep. Loop in de tuin of woonkamer een paar keer op en neer.

Bewegen, bewust bij je emoties stilstaan (zitten), emoties uiten liefst met een kalmerende geruststelling van iemand. Dat is voor je lichaam de weg naar herstel. Dus voor jou!

Zo’n ‘kleine beweging’ is goud waard
Dat zorgt er al voor dat de scherpe randjes van je emoties afgaan. Je drukt ze niet weg, laat je gevoel bestaan in de vorm zoals het zich aandient. Wat ons tegenhoudt om te bewegen is dat we vaak denken dat het toch niet helpt. Of dat we het gaan negeren. Okay, een was gaan draaien is afleiding even zoeken. Op z’n tijd fijn en nodig. Maar door BEWUST te gaan staan, heen en weer lopen waarin je verder niets doet dan jezelf de kans geven te voelen wat je écht voelt… Dat is pas stilstaan bij wat je écht voelt. En ja dat kan andere emoties oproepen. Druk ze niet weg. Huil, schreeuw.

Links om of rechts om

Emoties vinden altijd een weg naar buiten. Inhouden kan uiteindelijk zelfs ziekmakend worden. Rouwen en verwerken kost nu eenmaal tijd, aandacht en moed. En het kan alleen maar gaan in jouw tijd en tempo. Dat vraagt allereerst om een keuze. Een keuze om je gevoel aan te gaan. Doe het niet alleen. Vraag om hulp of steun. Al is het maar van één persoon.

Wil je hier een keer vrijblijvend over sparren?
Neem gerust contact met mij op. Kennismaken is gratis.

Fijne dag,
Lieve groet Simone