Soms vraag ik me af of dit het allemaal wel waard is

De ICSI-trajecten worden steeds zwaarder. Mijn lichaam reageert zo heftig op de hormonen. Merk ook dat ik me vaker afvraag waar ik toch allemaal mee bezig ben, terwijl ik mijn kinderwens nog zo sterk voelt. Gekmakend die tweestrijd…”

De realiteit van trajecten die ik vaak hoor
Ondanks dat de fertiliteitsmogelijkheden groeien, betekent dat helaas nog niet dat iedereen met een onvervulde kinderwens zijn/haar droom in vervulling ziet gaan. De een gaat letterlijk tot het gaatje tot er geen opties meer zijn. De ander stopt eerder omdat het zo zwaar is dat het lichamelijk en/of mentaal niet meer op te brengen is. Persoonlijke keuze.

Stoppen is voor de meesten een no-go
Angst en het niet weten wat een kinderloze toekomst je brengt speelt ook vaak mee in door gaan met de behandeingen. Hoe kan een leven zonder kinderen betekenis hebben? Een vraag die ik mezelf ook vaak stelde. De werkelijkheid en realiteit is dat ik als vrouw zoveel meer ben dan alleen mijn kinderloosheid. Natuurlijk is dit besef me niet komen aanwaaien.

Onrust, onzekerheid en teleurstellingen
Als de jaren van niet zwanger worden toenemen, slaat bij iedereen onrust toe. Ergens weet je wel dat je kansen eindig zijn. Door je leeftijd, relatie, geld, gezondheid etc. Als we eenmaal zo dicht bij een succes van de droom zijn, lijkt opgeven gewoon geen optie. Wat meespeelt is dat niemand wil falen. Realiteit is dat hoe hard je werkt voor je kinderwens, het is en blijft een ‘wonder’ waar we helaas geen controle over hebben of kunnen krijgen.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Natuurlijk was ik ook bang voor de toekomst

Vooral om alleen achter te blijven. Wie zou er voor mij zorgen als ik oud ben? Mijn angst zat vooral in de dingen die ik zou gaan missen en nooit zou meemaken. Je weet niet precies wat je mist en toch is er zo’n akelige knagende leegte. Hoe blij ik nu ben met mijn leven en de invulling ervan, soms knaagt die oude pijn weer even aan mijn stoelpoten.

Pijn van iets missen
Dat is wat de meesten onderuit haalt. Maar ja, wat is het dan precies wat je mist? Kan er na al die jaren zelf nog geen goede woorden voor vinden. Enerzijds een gevoel van niet compleet zijn. Anderzijds er niet helemaal bij horen. Mede doordat er veel gezinsdingen zijn waar ik nooit over mee kan praten. Nu niet, morgen niet, nooit niet.

Gaat niet alleen puur om het gemis van een kind
Er is zoveel meer… Dagelijks geconfronteerd worden met gezinnen op de straat, supermarkt of waar je ook kijkt. Dan heb je die grijze deken van de ‘vele onuitgesproken woorden’ van mensen uit je omgeving die als een soort schaduw met je meereist. Velen weten niets te zeggen of te doen, uit angst je nog meer pijn te doen. Het zijn die goed bedoelde opmerkingen, succesverhalen van anderen, invullingen en oordelen die juist pijn doen.

De neiging is wellicht om je stil te houden
Begrijpelijk. Je leert jezelf aan dat emoties inslikken altijd nog beter is dan uithuilen bij iemand en vervolgens adviezen te krijgen wat je geen bal mee kan. Je merkt dat je gezellige gezicht opzetten beter werkt om geen ongewenste vragen te krijgen. Terwijl je diep van binnen erbij wil horen, wel je verhaal wil vertellen, begrepen wil worden. Het is pittig.

Praten lucht op
Zolang wij in de maatschappij niet echt openlijk spreken over verminderde vruchtbaarheid, zwangerschapsverlies en kinderloosheid blijft er een slot zitten op dit thema. In de media is er inmiddels meer aandacht voor, mede doordat bekende mensen hier openlijk over spreken. Dat inspireert om ook  ervaringen met elkaar te delen. Gevoelens uit te spreken. Het ondersteunt omdat je ziet en hoort dat je niet de enige bent die ermee te maken heeft.

Rouwen is hard werken
Het vraagt om uit je comfortzone te komen. Dingen te ondernemen die je niet gewend bent. Je kunt ervoor kiezen om alles en iedereen uit de weg te gaan. Of net te doen dat de pijn er niet is en in een doorgaan-modus te leven. Ook een vorm van comfortzone. Alles is okay. Maar weet dat praten echt oplucht. Je hoeft niet alles alleen te doen. Vraag om steun bij iemand die je vertrouwt.

Fijne dag. Alle goeds.

Liefs, Simone