Als zwanger worden niet vanzelf gaat, bieden behandelingen hoop

In onze medische wereld is steeds meer mogelijk. Zo opent eiceldonatie nu deuren die voorheen nog gesloten bleven. Het is fijn als je je zo gewenste kindje mag verwelkomen. In de media wordt er graag van successen gesproken. Daardoor lijkt het dat het vaak goed gaat…

De realiteit is helaas anders
Veel stellen en alleenstaande vrouwen zitten jarenlang in de (medische) achtbaan met dat brandende verlangen naar een kindje. Een gezin samen. Helaas blijven er velen met lege handen achter. De keuzes waar je voor stond en staat zijn niet lichtzinnig. Ze zijn levensbepalend. Jaren van hoop, wanhoop en teleurstellingen die meestal als traumatisch ervaren worden. Ik kan dit persoonlijk bevestigen.

Behandelingen belasten je lichamelijk, emotioneel en mentaal

De hormonen zorgen voor de nodige extra emoties. Iedereen ervaart het weer anders. Ze maakten van mij een totaal ander mens. In mijn praktijk zie ik veel stemmingswisselingen, lichamelijke klachten en bijwerkingen tot jaren nadien. Dat wordt zeker niet altijd door de omgeving begrepen.

Vruchtbaarheidsbehandelingen ondergaan is zwaar. Het is een technisch proces in een ziekenhuis ipv de liefdesdaad die thuis had moeten gebeuren. Het verandert je leven, lijf en relatie.

Onmacht en onzekerheid
Een onvervulde kinderwens versterkt bij veel mensen een toenemende machteloosheid en hulpeloos gevoel in hun leven. Je emoties gaan op en neer. Als een golfbeweging. De ene dag denk je: ik ben er wel weer. De volgende dag kom je je bed niet uit en vraag je je af waar je het allemaal voor doet. Het rouwproces over niet gelukte behandelingen, geen partner hebben en/of verloren kindje gaat nooit lineair.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Je lichaam vergeet niets

Lange tijd werd er gedacht dat bij rouw en verlies het verdriet met de tijd steeds minder wordt totdat het verdwijnt uit je leven. Niets is minder waar. Dat zou het teken zijn dat je het verwerkt hebt. Maar alle reacties in je lijf geven het tegendeel aan. Daarbij blijf je in gedachten verbonden met je wens en kindje dat er om welke reden niet is. Ook ik kan na 22 jaar toch nog ineens weer overvallen worden door oude pijn. Dan reageert mijn lichaam alsof ik een bepaalde situatie herbeleef.

Rouw en verdriet veranderen wel met de tijd
Gewoon doordat verdriet slijt. Het is een absolute dooddoener, maar waar. Daardoor komt je dagelijkse leven meer op de voorgrond. Je gaat andere dingen doen, terwijl je in feite nog steeds rouwt. Dat is precies waar het over gaat in het accepteren van je nieuwe werkelijkheid. Hoe doe je dat?

Door het toelaten van al je verdriet, te huilen en expressie te geven aan je frustraties en boosheid. Maar ook door bewust leuke dingen (weer) op te zoeken. Zo raken je ervaringen steeds wat meer verweven in je dagelijkse leven. Je voelt je sterker worden en de verliezen voelen niet meer zo strak aan. 

Dit kost tijd en gaat niet vanzelf

Soms moet je jezelf van de bank afsleuren om de deur uit te gaan. En tegelijkertijd is het goed om op gezette tijden helemaal toe te geven aan je verdriet. Als je een hele slechte dag hebt, dan kan het ontzettend vermoeiend zijn. JA, het kost bakken met energie.

Maar als je ertegen ingaat
Of in standje doorgaan blijft staan, dan kost je dat eigenlijk nog veel meer energie. Je kunt er letterlijk op leeggelopen. Wees mild voor jezelf en geef jezelf rust. Hoe gek het ook klinkt… Er komen echt momenten dat je weer leuke dingen ervaart. Dat betekent niet dat je klaar bent met je verdriet. Of je kinderwens in de ijskast staat. Maar wel dat je nieuwe stappen zet.

PS. Het is dus ook niet raar als je ‘s avonds na een leuke dag een terugval krijgt. Door een teveel aan prikkels of pure vermoeidheid kun je ook geraakt worden in je oude pijn. We zijn en blijven immers mens!

Fijne dag,
Liefs, Simone