Binnen zonder kloppen

Recent was ik op een verjaardag van een vriendin. Zoals verwacht komt er altijd dat moment van de ‘nieuwste updates’ over de (klein)kinderen. Het is begrijpelijk. En gelukkig ligt de tijd dat ik daar last van had achter me. Althans dat dacht ik die ochtend… Daar was die weer, mijn oude pijn. Binnen zonder kloppen. In de groep gingen de mobieltjes over en weer. Foto’s werden getoond. Oprecht kon ik meegenieten. Niks aan de hand. Tot het moment dat ik die ene zin hoorde van een trotse moeder: ‘mijn leven zou een heel stuk minder inhoud hebben zonder mijn kinderen.’

Mijn hart sloeg over
Ik keek naar de foto en zag haar gelukzalige glimlach en wiens kinderen ieder een wang van haar zoende. Het was niet zozeer wat ik zag dat me raakte. Het waren de twee woorden: ‘minder inhoud, minder inhoud….’ Uit het niets voelde ik die bekende steek in mijn maag. Tranen prikten.

Alsof de bliksem insloeg
Ik zag deze reactie niet aankomen. Zit goed in mijn vel, voel me heerlijk, ben gelukkig en toch blokkeerde mijn lijf compleet op dat moment. En het gevoel bleef uren op de achtergrond zeuren. Wat ik ook deed, bezig zijn, schreeuwen, snoepen, wandelen. De woorden leken aangehaakt. Maar achteraf bleek dat vermoeidheid en mijn oude eigen conclusies die ik aan ‘minder inhoud’ verbond de grootste boosdoeners in mijn verdriet.

’Zie je wel, mijn leven zou meer inhoud hebben met kinderen. Met een gezin. Dan had ik pas écht een goede reden om voor op te staan, om voor te leven, om écht van betekenis te zijn… Zie je wel, dan had mijn leven pas écht zin gehad…’ 

Minder inhoud
Natuurlijk weet ik dat dit niet echt zo is. Maar mijn lijf vertelde iets anders. Ik baalde dat ik die UIT-knoop in mijn hoofd niet kon vinden. Daar vond ik dus wat van. Want als therapeut weet ik hoe die gevoelens en opgeslagen pijn in het lichaam werken. Hoe dit omhoog kan komen als poepen. Vooral als je moe bent. Tja, dus naast begrip was er ook een deel in mij, dat vind dat ik hier geen last meer van hoor te hebben. Tuurlijk…..

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Hoezo zelfkastijding

Met als gevolg dat ik nog bozer op mezelf werd. Daar vond ik ook weer wat van. Zie je de vicieuze cirkel die mij achtervolgde? Wellicht herken je dit. Onze grootste pijn zit meestal niet in de exacte woorden of foto’s. Op het eerste oog lijkt dat zo. Ons diepere verdriet komt voort uit de scenario’s, overtuigingen en gedachten die in onze eigen hoofd rond draaien. Veelal vanuit de verhalen die we zelf maken.

Hierin sta je niet alleen, iedereen doet dat, ik ook
Dit fenomeen is menselijk. Gewoon omdat jij en ik mens zijn. Met onze dromen, gevoelens en gedachten. We zijn mensen met onze opgeslagen pijnen en verdriet. Mede stammend uit je opvoeding en ervaringen. We reageren de meeste tijd onbewust vanuit alles wat we hebben ooit gezien, gehoord en meegemaakt hebben. Dat bepaalt dus ook in grote mate hoe je nu en in de toekomst iets ervaart. En reageert.

Houdt het dan nooit op?
Veel mensen vragen of de pijn van kinderloosheid een keer ophoudt. Of het gemis naar een broertje of zusje verdwijnt. Ik ben eerlijk. Nee. Het is een ervaring die je hele leven met je meereist. Steeds in andere dimensies of hoedanigheden. Hierin heb je teleurstellingen ervaren, pijnen ondervonden en zijn dromen geknapt. Dit is niet iets dat je zomaar naast je neerlegt. Zeker niet als je moe of gestresst bent. Veel op je bordje hebt liggen.

Goed nieuws!

De scherpe randen gaan er echt vanaf. De zwaarte wordt minder. Ja, je kunt weer gelukkig worden. Een nieuwe droom vinden. Zingeving ervaren. Echt waar. Maar de realiteit is dat we altijd dingen meemaken waarbij onverwacht de oude pijn opgeroepen wordt. Zoals ik hierboven beschreef.

Gewoon doordat je lichaam nooit vergeet. Nooit liegt. En vooral reageert als je moe of gestresst bent. De spanningsboog is dan nu eenmaal kleiner en dan kun je minder hebben. Binnen zonder kloppen.

Wellicht voelt het perspectief nu mijlenver weg. Of heb je geen enkel concreet doel voor ogen. Blijf er niet alleen mee rondlopen. Praat erover. Met een goed vriendin, collega of familielid. Of bel mij op.

Fijne dag gewenst.
Liefs, Simone