Onvervulde kinderwens
Hoe leg je dat uit aan je omgeving?
Een onvervulde kinderwens en miskramen zijn helaas orde van de dag
Cijfers liegen niet; 1 op de 6 stellen heeft vruchtbaarheidsproblemen in NL. Een derde ervan belandt in het medisch circuit. Zo’n 5% blijft kinderloos achter met onzichtbaar verlies en verdriet. Vele alleenstaanden zien ook hun droom in duigen vallen.
Erover praten is lastig
Vaak verdrietig en pijnlijk. Soms gênant. Dat geldt overigens aan 2 kanten. Het is een beladen onderwerp dat in gesprek gepaard kan gaan met ongemak, onvermogen en onwetendheid. Voor jou én je omgeving. Dit kan leiden tot miscommunicatie en verbroken relaties. Het vraagt moed en aandacht om erover te kunnen praten. Aan beide kanten!
Vuile was buiten hangen: dat doe je toch niet?
Vaak zweeg ik hoe ik me écht voelde, terwijl mijn verdriet me dagelijks bezighield. Als vriendinnen over hun kids spraken, dacht ik: ‘mijn tijd komt nog wel.’ Die hoop hield me in leven. Terwijl artsen niet hoopvol waren. Pijn verborg ik achter mijn happy face, zelfs voor mijn inmiddels ex-man.
Hoe leg uit aan je beste vriendin…
… die net blije moeder is geworden, wat er echt door je heen gaat als je haar ziet met haar kroost. Het voelt dubbel. Ik schaamde me soms kapot voor de nare gedachten die ik had. Uit angst voor verlies van vriendschappen sprak ik ze nooit uit. Dat zorgde onbewust toch voor sociale verwijdering.
Zwijgen leek de beste optie
Tijdens feestjes wilde ik niet in bijzijn van anderen in verdriet wegzakken. Dus slikte ik tranen in. Een ‘zwijg-slik-strategie’ die ik ook zie in mijn praktijk. Iedereen heeft zo z’n eigen manier. Bij uitnodigingen voor feestjes zei ik vaak af met een slecht excuus. Of ik ging eerder naar huis, omdat ik me het lelijke en eenzame eendje voelde tussen de gezellige gezinnen.
Natuurlijk voelde mijn omgeving dat er iets was
Iets met die hete brij. De meesten wisten écht niet wat ze konden zeggen. Soms is dat nog. Nu zie ik vaak verbazing. ‘Hoe dan Simone? Je bent nu therapeut. Je werkt er dagelijks mee, hebt een boek geschreven.’ Ach ja, alsof ik daardoor emotieloos door het leven kan stappen. Ik ben en blijf mens. Verdriet kan mij nog steeds overvallen.
Kinderloos blijf ik levenslang
Maar die scherpe pijn en het verdriet zoals ze er ooit waren zijn weg. Ik ben een blij mens en geniet van het leven. De realiteit is dat er altijd nog momentjes zijn waarin het ff de kop opsteekt. Als iemand een dierbare verliest dan kunnen we ons gemakkelijker verplaatsen in het feit dat dit verdriet van gemis na jaren nog omhoog komt. Mijn kind-verlies is helaas onzichtbaar en niet tastbaar. Voor buitenstaanders dat lastig te bevatten.
Praten over iets dat niet geweest is
Dat zorgt voor ongemak. Althans zo ervaart mijn omgeving dat meestal. Maar mijn kinderwens was er echt, heel echt! Maar hoe geef je hier woorden aan? Waar ik bang was om geraakt te worden in gesprekken, was de ander bang om mij pijn te doen. Waar ik hoopte dat er geen verkeerde opmerking zou komen, liep de ander op eieren om niet iets verkeerd te zeggen. Dan gaat het juist verkeerd. Heb je die hete brij weer…
Laat maar, je snapt het toch niet
Hoe vaak ik dat niet bedacht heb. En ook waarom moet ik het initiatief altijd moest nemen in een gesprek. Waarom begrijp je niet dat het akelig is als je steeds over je kinderen praat, dacht ik vaak. Eind van het liedje kwam ik thuis met zo’n zie-je-wel-gevoel. Het cirkeltje was weer rond.
Harde lessen
Soms is het confronterend om terug te kijken en te beseffen dat door mijn zwijgen dierbare vriendschappen verloren zijn gegaan. Nu weet ik oa door levenservaring, therapie en mijn opleiding, dat het mede te maken had met wederzijds onvermogen en onwetendheid. Ik wist écht niet beter, mijn ex-man en sommige vrienden gewoon ook niet.
Staat er bij jou een vriendschap of relatie onder druk?
Neem gerust contact op. Want praten en huilen met elkaar is juist de weg tot wederzijds begrip. Je hoeft niet alles alleen uit te zoeken. Laat je ermee ondersteunen.
Fijn dag gewenst.
Liefs Simone
Geef een reactie