Als vriendinnen keuvelden over hun gezin, zwangerschappen en schoolkeuzes. Dan zei ik dapper: ‘super fijn voor je, mijn tijd komt ook nog.’ Deze hoop hield mij in leven, ik bleef geloven in een medische wonder. Vooral mijn wanhoop verborg ik achter mijn gezellige gezicht. En leg maar eens uit aan je vriendin – die blije moeder is – wat er echt door je heen gaat als je haar ziet met haar kroost. Ik schaamde me vaak kapot voor de gedachten die ik had. Uit angst voor verlies van vriendschappen sprak ik ze niet uit. Het zorgde uiteindelijk voor sociale verwijdering, bij mezelf en mijn vrienden.

Zwijgen lijkt de gemakkelijkste weg

Vooral tijdens feestjes. Je wil toch niet in bijzijn van anderen in je moeras van verdriet wegzakken terwijl de rest staat te feesten. Ik herken die zwijgstrategie in mijn praktijk. Lange tijd deed ik precies hetzelfde. Ik zweeg over mijn echte pijn. Kon er goed over praten, maar het waren loze woorden zonder gevoel. Bleef steeds vaker weg bij feestjes zonder reden. Of ging eerder naar huis, omdat ik me voor de zoveelste keer het lelijke eendje in het gezelschap voelde tussen al die happy gezinnen. Mijn omgeving voelde natuurlijk wel aan dat er iets speelde. De tijd vorderde, en uiteindelijk durfde nog een enkeling erover te beginnen. Veel mensen weten gewoon echt niet wat ze kunnen of moeten zeggen. De enige die dat had kunnen doen wat ikzelf…

Waar ik bang was om geraakt te worden, was de ander bang om mij pijn te doen. Waar ik hoopte dat er geen verkeerde opmerkingen zouden komen, liep de ander op eieren om iets verkeerd te zeggen. En dan gaat het juist verkeerd. We draaiden in een gesprek om de hete brij heen. En dan kwam ik weer thuis met zo’n zie-je-wel-gevoel. Het cirkeltje was weer rond.

Harde lessen met nog meer verlies
Soms is het nog pijnlijk en confronterend om terug te kijken en te beseffen dat door mijn zwijgen en/of terugtrekken dierbare vriendschappen verloren zijn gegaan. Nu weet ik door levenservaring, therapie en mijn opleiding, dat vooral te maken had met wederzijds onvermogen en onwetendheid. Ik wist echt niet beter en sommige vrienden ook niet. Wat ook een rol speelde waren de verwachtingen die ik had van anderen. ‘Waarom moet ik steeds initiatief nemen in gesprekken? Waarom begrijpen ze nu niet dat het akelig is als het steeds over de kinderen gaat?’. Ook dit is een harde les geweest. Want praten en huilen met elkaar zou juist de weg geweest zijn tot wederzijds begrip.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

3 TIPS voor behoud van vriendschap

1. Blijf met elkaar praten. Lijkt een inkopper, maar dit verwatert snel. Spreek bewust af, plan tijd voor elkaar in. Niet 1 keer. Steeds weer opnieuw. Jaar in, jaar uit. Stel elkaar vragen en luister. Moeder/vaderschap en een onvervulde kinderwens staan haaks op elkaar. Het zijn twee werelden, die beiden nauwelijks met woorden te omvatten. Wat de een heeft, heeft de ander niet. Wat de een ervaart, ervaart de ander niet. In deze situatie is het bij een vriendschap essentieel om aan beide kanten te blijven onderzoeken, wat belangrijk is voor jullie vriendschap. Wat wil je zelf? En wat wil je samen blijven doen? Hoe wil je dat doen? Wat heb jij nodig? Wat heeft de ander nodig?

2. Luister met aandacht naar elkaar en reageer niet direct op wat er gezegd wordt. Een goede vriendschap kan wel wat lijden. Vul niets in voor een ander. Misschien heb je een bepaald gevoel. Vraag dan de ander of dat klopt. Is dat gemakkelijk? Nee niet altijd. Maar door te aandachtig naar elkaar te luisteren, ontstaat (weer) wederzijds begrip. En belangrijker, het lost de spanning van onuitgesproken woorden tussen jullie op.

3. Zorg ook voor een omgeving en situatie waarbij jullie in gesprek niet gestoord kunnen worden. Regisseer dit goed voor jezelf! De omgeving is belangrijker dan je wellicht denkt. Het is toch doodzonde dat zo’n mooie band verloren zou gaan door onbegrip en miscommunicatie.

Staat een vriendschap of je relatie onder druk? Ik help je er graag mee. Neem gerust contact met mij op.
Of kijk naar mijn gratis webinar Onvervulde kinderwens. Waar is de romantiek gebleven?