Vorige week ging ik op oma-kraamvisite bij een goede vriendin. Jazeker, inmiddels zit ik vol in de fase dat mijn omgeving oma of opa wordt. Speentjes, box, kinderwagen, luiers… haar hele huis lag vol. Apetrots toont ze mij haar eerste kleindochter en direct daarna zat ik met de baby op schoot. Even, heel even ging er een steek door mijn maag. Slik en weg. We hebben samen gespeeld, gelachen en nadien ging ik ontspannen naar huis. Nou, kan je zeggen, dit is echt wel anders geweest!

Confrontatie met mijn eigen emoties

Jaren zijn voorbij gegaan dat ik bij kraamvisites binnen een half uur weer buiten stond. En vervolgens een dag nodig had om bij te komen van het zien van een vriendin met haar kind. Ik wist gewoon niet om te gaan met de confrontatie en het opkomen van mijn eigen emoties.  Ik zette mijn gezellige gezicht op, maar achter dat masker voelde ik vaak al mijn tranen zitten. En net doen of het er niets is: ‘ik ga hier namelijk niet zitten janken…’ Ik zat er dan stilletjes bij, keek ernaar, zweeg over mijn echte gevoel en met mijn gedachten was ik mijlenver weg al aan het bedenken hoe ik snel weg kon.

Knopje wordt aangezet

Als vanzelf zat ik op dat soort momenten weer in de film van mijn eigen proces om zwanger te worden met alle pijn, teleurstellingen, verdriet en boosheid. Ik deed de gewenste dingen zoals het hoort als je op kraamvisite bent. Op de automatische piloot gaf ik het cadeautje, at de beschuit met muisjes, die vervolgens smaakte als bittere koekjes en luisterde naar de verhalen. De helft ging vaak langs me heen. Voor de ander was het groot feest. Zo logisch, het is en blijft een wonder. Het was niet zo dat ik het de ander niet gunde, maar ik zou niets liever gewild hebben om ook eens zo’n feestje te kunnen vieren.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Grote voordeel van kraamvisite is dat je snel weg kan

Je gunt de moeder met haar kindje rust en samenzijn. Er zijn al zoveel mensen die op bezoek willen komen, dus hield ik me altijd voor om het kort te houden. Ideaal voor mezelf, want dat soort bezoeken vlogen me soms echt aan. Ik heb een tijdje gehad dat ik niet meer op bezoek ging bij mensen met jonge kinderen. De hele wereld om mij heen leek wel kinderen te kunnen krijgen. Voor mijn gevoel hoorde ik er gewoon niet bij. Dat wegblijven heeft me helaas ook vriendschappen gekost.

Stap voor stap heb ik geleerd hoe ik hier anders mee om kon gaan

Toen ik hulp zocht, besefte dat ik de keiharde werkelijkheid en confrontatie steeds aan het omzeilen was. Begrijpelijk, ik wilde de pijn niet voelen. Door mijn terugtrekken en zwijgen over hoe ik me echt voelde verloor ik vrienden. Ik voelde me daardoor nog  eenzamer, waardoor ik ook meer verdriet kreeg. Het was zo’n cirkeltje waar ik in zat.

Gaandeweg, stap voor stap, kon ik wel oprecht blij zijn OF verdrietig zijn tijdens (kraam)visites. De grootste stap was om eerlijk te zeggen dat het soms door mijn ziel sneed om een vriendin blij te zien met haar kind(eren). Het kindje dat ik diep van binnen ook zo graag wilde en er nooit zou komen.