35 was ik, toen ik voor het eerst in mijn leven therapeutische hulp zocht. Tjonge. Wat voelde dat als falen. Daarnaast schaamde ik me kapot dat ik dus mijn eigen problemen niet alleen kon oplossen. Hoe had ik het zover kunnen laten komen? Ineens zat ik thuis met een burn-out en rughernia.

Weken nauwelijks kunnen lopen door zenuwpijn

Van de bedrijfsarts kreeg ik het advies hulp te zoeken. Ik mocht zelf bepalen wie. Ze zei dat het essentieel is, dat die persoon bij mij zou passen. Hierin voelde ik me gezien en gehoord. Ondanks dat vond ik twee weken lang nog miljoen redenen om niet te bellen naar de vrouw die ik in gedachten had. De deadline voor mijn belafspraak met de bedrijfsarts naderde met rasse schreden. Slimme vrouw. Ik moest wel…

Mijn hoofd draaide overuren 
De ene uitvlucht was nog overtuigender dan de andere, zodat ik bijna ging geloven dat ik écht geen therapie nodig had.

• Ben toch niet gek? Kan dit prima in mijn eentje oplossen.
• Niemand snap wat er in mij omgaat, dus waarom een therapeut ineens wel.
• Nu is geen goed moment. Kan het er écht niet bij hebben.
• Van herkauwen is nog nooit iemand beter geworden.
• Vanochtend ging het beter, ben zo weer aan het werk.
• Tis veel praktischer als ik eerst weer kan autorijden.
• Paar weekjes rust, dan is het niet meer nodig. 

Wie hield ik voor gek? Mezelf natuurlijk

Diep van binnen wist ik dat er geen ontkomen aan was. Het feit dat ik nauwelijks kon lopen en slapen zonder medicatie, duwde ik gewoon opzij.  Maar ik wist donders goed dat ik mezelf compleet voorbij gelopen was. Dus na minstens tien keer het nummer ingetoetst te hebben, liet ik de telefoon overgaan. Met een bonzend hart in de keel vroeg ik om een kennismaking. Ik hield me stoer tijdens dit gesprek. Maar wat was de opluchting groot toen die eerste afspraak stond.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Op weg naar de liefste versie van mezelf

Toen ik eenmaal mijn eerste stappen in therapie-land gezet had, besefte ik  dat de moeite die ik hiervoor had moeten doen niet kleiner was geworden door jarenlang uitstellen. Sterker nog. Het had me jaren eerder dezelfde moeite gekost. Alleen had ik dan wel eerder mijn lijf de ontspanning kunnen geven die zo broodnodig was. Langzaam ging ik inzien dat ik niet trouw aan mezelf was met mijn ‘happy-face-masker’, terwijl ik van binnen kapot ging van verdriet. Al snel nam ik het besluit om beter voor mezelf te gaan zorgen. Hoe dat eruit zag? Geen idee. Hoe ik dat moest doen? Geen idee. Maar de eerste stap had ik gezet.

Wikken en wegen. Waarom doen we dat eigenljk?
Niets menselijker is om ‘uit te stellen’ of iets ‘onaangenaams’ voor je uit te schuiven. Je lichaam wil geen ongemak voelen en doet er alles aan om je voor pijn te beschermen. Prachtig mechanisme. Maar het heeft ook een keerzijde. Wikken en wegen houdt je eindeloos aan de gang, met name in je hoofd. Al die tijd dat je iets ‘pijnlijks’ voor je uitschuift, zit datgene je wel dwars op de achtergrond. En wellicht zet jij er dan ook ‘iets prettigs’ voor in de plaats wat slecht voor je is. Zoals bijvoorbeeld snoepen als je verdriet hebt.

Hier een paar tips ter ondersteuning bij uitstelgedrag:

1. Stel jezelf de volgende vragen: Waar wacht je eigenlijk op? Totdat je ‘wat’ zeker weet? Wat houdt je tegen? Of wat maakt je bang? 
2. En als je nu iets uitstelt hoe staat het er dan over een paar weken, maanden of jaar voor? Is er echt niets dat je NU al kunt doen om je beter te voelen?
3. Wat kan je opleveren als je vanaf nu jezelf op nummer 1 gaat zetten? Hoe ga je je dan voelen? 
4. Stel je voor hoe groot de opluchting kan zijn als de last van je schouders afgaat? 
5. Denk je dat je NU geen tijd hebt? En later wel? Grote kans dat dit over een paar maanden net zo is. Hoe kan je van jezelf prioriteit maken?

Herken je jezelf in mijn verhaal?

En heb je wel eens met de gedachten gespeeld om mij te bellen? Wat houdt je tegen om gebruik te maken van mijn vrijblijvende 30 min-gesprek om kennis te maken. Je kunt via mijn online agenda direct een afspraak plannen op een tijd die jou past.