Het komt goed. Vertrouw erop!

Hoe vaak ik dat wel niet gehoord heb. In het begin wilde ik het geloven dat het goed kwam, maar gaandeweg de tijd verdween mijn vertrouwen. En dat zie ik bij velen veranderen. Bij een onvervulde kinderwens leg je letterlijk en figuurlijk je vertrouwen in de handen van artsen, laboratoria en hulpverleners. Maar wat is nu eigenlijk vertrouwen? Het is je handen ‘onzichtbaar’ uitsteken terwijl je een onbekende wereld instapt op zoek naar iemand die ze vast wil houden.

Die onbekende wereld instappen is rete-spannend
Het voelt verwarrend. Je hebt geen controle, tis ongrijpbaar. Steeds weer steek je handen uit voor hulp, begrip, steun. En je hoopt dat ze ooit gevuld worden met je zo gewenste kindje. Het niet weten zorgt voor spanning. Het pakt je soms bij de strot, laat je zweten, zorgt voor paniek. Onbewuste reacties waar je geen invloed op lijkt te hebben. Bij iedereen uit zich dat weer anders. Je blijft hoe dan ook vertrouwen dat het goed komt, terwijl elke maand de teleurstelling zich weer aandient.

Je lichaam bereidt zich voor

Instinctief, zodat je altijd klaar bent voor onverwachte wendingen. En de teleurstellingen op kunt vangen, die je soms diep van binnen verwacht of aan zag komen. Niemand wil pijn voelen, dus je doet er van alles aan om dat te voorkomen. Dit regelt jouw lichaam gewoon vanzelf voor jou. Mooi mechanisme. Maar het heeft een dure prijs. Je verbruikt veel energie aan wachten, berekenen, bedenken, voorspellen en observeren. Dit houdt je weg van de pijn en realiteit te doorvoelen, terwijl je vertrouwen slinkt.

En uitput raakt door het doordenderen
Want zodra er een nieuwe kans geboden wordt, sta je er weer. Je gaat er voor. Geen tijd om stil te staan of uit te rusten. Opnieuw duik je de onbekende wereld in nu met hier en daar een flinke buts. Maar je doet het. Je klotsende oksels verraden de onzekerheid die toeneemt. Want wees eens eerlijk. Met hoeveel vertrouwen steek (stak) jij na maanden of jaren nog jouw handen uit voor steun, hulp of iets dat je nodig hebt?

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Op het laatst was mijn vertrouwen gebroken

Het voelde alsof ik mezelf kwijt was. Soms was ik zo overstuur over wat de toekomst me als kinderloze vrouw zou brengen, dat ik om troost vroeg. Voelde me zo alleen hierin. Het waren mijn emoties waardoor vrienden stil werden of adviezen gaven waar ik niet op zat te wachten. Pijnlijk was het als ze wegliepen. Mijn handen vroegen alléén om vastgehouden te worden. Het voelde als verraad. Natuurlijk wist ik dat alléén ik mijn vertrouwen kon terugwinnen. Maar dat had ook liefdevolle aanraking van anderen nodig.

Vertrouwen opbouwen, hoe dan?
Vaak gebruik ik de metafoor van een oud huis kopen dat je wil verbouwen. Allereerst moet je slopen. Dan zie je wat achter dichtgemetselde muurtjes zit. Het laat je ervaren hoeveel ruimte er is. Welke mogelijkheden er zijn. Het laat je voelen hoe je het huis wil inrichten. Tuurlijk zijn er altijd ‘lijken die uit de kast komen’ naast schitterende verrassingen. Dat is het leven! Maar vanuit ruimte en shit achterlaten kun je steen voor steen opbouwen.

Waarom vertrouwen dus de moeite waard is

Omdat we steeds opnieuw worden uitgedaagd een relatie aan te gaan met het onbekende. Alles start vanuit jezelf. De toekomst heb je niet onder controle. Wel je eigen keuzes. Het gaat om langzaam maar zeker te ondervinden wat je (on)mogelijkheden zijn. Loslaten en opbouwen zijn met elkaar verbonden. Op fysiek, emotioneel en relationeel gebied. Het is het waard om te blijven proberen, én dat is niet gemakkelijk. Wel mogelijk!

Wie vertrouw jij nog je handen toe?
Hoe kun jij je vertrouwen laten groeien? 
En wat wil jij als mens in deze wereld achterlaten?

Fijne dag!
Liefs, Simone