Huilen is mijn core-business

We zitten aan tafel tijdens mijn workshop. Ze schiet vol. ‘Sorry, huilen is mijn core-business. Ik huil nu echt overal over.’ Tussen haar tranen verschijnt ook een glimlach. Als vanzelf rollen hier en daar aan tafel de waterlanders. En als vanzelf lachen we met elkaar. Een en al (h)erkenning. De koffie, thee met taart raakt wat vermengd met de zilte smaak van onze tranen. Maar de opluchting is zoet en zacht. ‘Zo, dat is fijn om te delen.’

De verbinding in vertrouwen voor die dag was gemaakt. De kracht van huilen en benoemen is groots. Het verbindt ons. 

En huilen is van levensbelang
De één huilt tranen met tuiten. De huilt zonder tranen. Uitgebreid huilen is van levensbelang, hoe gek dat klinkt. Het is één van de eerste dingen die je doet als je geboren wordt. Niet zonder reden. Als baby was dat jouw enige manier om duidelijk te maken, dat je honger had. Dat het licht te fel was in je ogen. Je pijn in je buik had. Of je moeder miste. Noem het maar op. Naar mate we ouder worden huilen we steeds minder.

‘Gedraag je! Grote jongens of meiden huilen toch niet…?’
Wie kent die uitspraken niet? Zo jammer. Het advies zou eigenlijk moeten zijn. ‘Huil nog maar even door.’ Liefst in aanwezigheid van een liefdevolle knuffel zonder woorden.

Huilen is een weldaad voor ieder lichaam

Het brengt je in contact met je ware emoties en gevoelens. Hoe dan? Door je tranen te laten vloeien, bevrijd je jezelf allereerst van je opgekropte spanning door verdriet. Of door pijn, woede. Dat lucht zo lekker op, het maakt je letterlijk lichter nadien. Huilen verlaagt ook je bloeddruk. Het reinigt je ogen en verwijdert zelf afvalstoffen uit je lijf.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Het allerbelangrijkste…

Na een flinke huilbui voel je je snel een stuk beter doordat contact met je ware gevoelens. Je zet dan onbewust als het ware even al je maskers af. Na een huilbui ontstaat vaak een moment van totale overgave. Dat je slap hangt tegen de bank of tegen iemand aan. Hierdoor ervaar in je lijf een gevoel van rust en kalmte. Dit is het moment dat velen omschrijven als opluchting. Je gaat ineens diep zuchten. Moeheid valt over je heen. Je voelt dan pas hoe uitgeput je bent. Omdat de druk van de ketel af is, kun je ook liefde en dankbaarheid ervaren. Een glimlach op je gezicht krijgen. Beter verwoorden wat er gebeurde. Dat bekende: ‘met een lach en traan.‘

Waarom hebben we moeite met huilen?
Als onze ogen op sap komen in gezelschap, dan proberen we dat vaak zo snel mogelijk te verbergen. We mompelen een sorry, vegen de tranen snel weg. En weer door met het gesprek. Huilen wordt nog vaak als ‘een vorm van zwakte’ gezien. Wat zullen ze wel van me denken? Een flinke huilbui bij een volwassene schrikt ook velen af. Vreemd eigenlijk. Kinderen die het op een krijsen zetten, troosten we als vanzelf. Maar bij volwassenen weten we vaak niet wat we moeten doen. Uiteenlopende redenen dus om emoties of tranen binnen te houden. Maar dit is als een bal onder water houden. Je kunt erop wachten dat hij een keer in je gezicht klapt. En besef ook.

Als jij niet huilt, dan doet jouw lichaam dat wel voor jou

We zijn namelijk niet gemaakt om onze emoties te onderdrukken. Of om ballen onder water te houden. Ook al denken we dat met ons hoofd dat wel te kunnen of moeten doen. Je lichaam wil zich van die opgekropte nare emoties bevrijden. Die opgebouwde spanning kunnen ook lichamelijke gevolgen hebben. Stress en spanning zijn ziekmakers bij uitsteek. Dus als jij het niet zelf doet, zal vroeg of laat je lichaam het voor jou doen.

Huilen, dat zouden we meer moeten doen.
Liefs Simone