Wat is er wel?

Grenzen verleggen en de lat steeds hoger leggen bij een onvervulde kinderwens. Ze gaan hand in hand. Mede door jaren van (wan)hoop en ondergaan van behandelingen. Steeds weer teleurstellingen verwerken, negatieve testen, verlies van kindjes en/of embryo’s. Het doet iets met je. Het verandert je als mens. Wat niet lukt staat vooraan. Wat er nog wel is en wel lukt, schuift naar de achtergrond.

Eenmaal in de (medische) malle molen, ga je ongemerkt grenzen verleggen. Dingen doen die je vooraf nooit bedacht had te doen. De lat ligt altijd hoog bij een kinderwens. 

Vaak hoor ik
Ja maar, Simone als ik nu stop, dan is alles toch voor niets geweest. De dokter geeft me nog hoop. Er liggen nog twee embryo’s te wachten. Ben bijna 43 jaar, het is nu of nooit. Klopt allemaal. Ik ben de laatste die hier iets van zegt of vindt. Ook ik ben ‘all the way’ voor mijn droom gegaan.
Maar er zit een keerzijde aan de lat steeds maar weer hoger te leggen.

Doorgaan, beter of nooit goed genoeg

Misschien zijn (of waren) het jouw drijfveren in de wens naar jouw kind. Wat het ook is. Besef dat het feitelijk de onrust is gevuld met hoop in je lijf, die je voortdrijft en bezighoudt. Een vorm van ontevredenheid en balen over jezelf die je voortstuwt in jouw leven. Waarbij het nastreven van je liefste wens stap voor stap verandert in het behalen van een doel.

Geen vertrouwen meer in mijn lijf
Ik voelde het echt niet meer. Ik ging door met mijn bewijsdrang en de lat hoog blijven leggen om toch ‘iemand te zijn’ als kinderloze vrouw. Ik was me hiervan niet bewust. Ik dacht goed en grensverleggend bezig te zijn. Maar alles kostte bakken met energie. Hoe dan ook wilde ik ergens in presteren. Ergens goed in zijn. Dat iets wel zou lukken. Bewijzen…

Niet zo zeer om succesvol te zijn
Later begreep ik pas dat ik dit allemaal deed om die vreselijke onrust uit mijn lijf te verjagen. Om mijn verdriet niet te hoeven voelen. Stilzitten betekende nog meer onrust. En dan zag ik alleen maar mijn gebreken en tekortkomingen. Had moeite om mezelf te aanvaarden zoals ik was met alles wat ik ‘wel’ kon en ‘wel’ bereikt had. Ik voelde het toen niet.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Stel regelmatig de vraag: wat is er al wel?

De ommezwaai was om alles andersom te gaan benaderen. Omgaan met verdriet begint niet bij je tekort, je diepste angst of grootste uitdagingen. Je begint bij waar je nu al wel bent. Bij wat er nu al wel goed gaat in je leven. En wat er nu al wel goed voelt in je lijf. Er is namelijk zoveel dat er al wel is. Veel meer dan je denkt. En voelt.

Je lichaam wijst je de weg
Ons lijf laat zo mooi de verschillende delen in ons zien. Aan de ene kant kun je de leegte in je buik voelen, ervaar je druk op je borst, stralen je ogen angst uit of heb je ijskoude voeten. Aan de andere kant heb je een lijf met stevige benen, sprankelende ogen, warm hart en zachte huid. Delen die vol warmte en kracht zitten. Juist daar zit de energie die ‘ja’ tegen het leven zegt. Ken jij jouw krachtplekken nog?

Mooi hé! Allemaal in hetzelfde lichaam

We hebben plekken waar de energie niet helemaal lekker stroomt. Die kunnen zich flink laten gelden omdat ze vaak pijn doen. Maar er zijn ook delen waar veel positieve energie zit. Door daar de aandacht naar toe te brengen ga je je ook echt anders voelen, De kunst is om die kracht plekken in je lijf te gaan (h)erkennen. Daar begin je namelijk als het ff tegenzit op een dag.

Wat zijn jouw krachtplekken?
Wellicht is dat een lastige vraag. Omdat je verdriet ervaart. Je het even niet ziet of voelt. Vraag je omgeving om te helpen. Laat je spiegelen door je partner, familie en/of vriend(in). Wat zien zij in jou? Het gaat dus niet om de dingen waar je goed in bent, zoals schrijven of koken. Maar wat is de liefdevolle power die van jou uit gaat. Dat kunnen je ogen zijn, hoe je staat, beweegt. Laat je verrassen wat anderen zeggen.

Wat is er wel?
Daar begin je. Door bewuster te voelen wat er wel is aan energie in je lijf, geeft dat stap voor stap vertrouwen in jezelf. Dat kost tijd. Doe het niet alleen. Laat je steunen door anderen. En zo zul je zien dat er steeds meer puzzelstukjes op hun plek vallen zonder dat je er hard je best voor hebt gedaan.

Fijne dag, Simone