In fertiliteitsland is meer mogelijk mede door eicel- en spermadonatie

Dat is super fijn en hoopgevend. Maar er is ook een keerzijde. Bij de meesten vrouwen en mannen met een onvervulde kinderwens ontstaat er al door de jaren heen een soort van afvinklijstje. Letterlijk, maar zeker ook figuurlijk in het hoofd. Donorconceptie maakt het lijstje wel langer, maar niet altijd makkelijker, dan wel succesvoller.

Dit kan nu niet meer, dat nog wel… Hoelang heb ik nog? 
Keuzes zorgen altijd voor spanningen, keuzestress. Dan gaat automatisch je piekermodus aan. Steeds dezelfde vragen die je jezelf stelt, terwijl je weet dat niemand er een antwoord op kan geven. Althans als het om de niet-medische vragen gaat. Het ‘waar doe ik goed aan’, kan niemand je beantwoorden dan alleen jijzelf. Gekmakend, waardoor twijfels nog meer kunnen toeslaan, naast de al hijgende tijdsdruk.

Het zorgt voor spoken in je hoofd
Het is een inkoppertje. Voor de meesten is donorconceptie namelijk niet de eerste weg van hun kinderwensdroom. Dus er is al een heleboel water door de Rijn en Maas gegaan, zoals ik dat vaak omschrijf. Jaren van keuzes en gedoe liggen er achter je en de tijd gaat steeds meer dringen. Nu of nooit, maar waar doe ik goed aan? Is dit wel wat ik wil? Kan ik dit NOG WEL aan?
Anonieme donor, of toch op de wachtlijst voor een Nederlandse donor?

Grenzen verleggen
Donorconceptie voelt voor iedereen als the next step, die enerzijds logisch is en weer hoop geeft. Hoop doet leven, hoop sterft als laatste. Als er dan een nieuwe kans gloort, dan ga je erover nadenken en mijmeren. Zo werkt dat gewoon. Daardoor ontstaat piekeren, twijfels krijgen. Ergens weet je ook dat je weer een grens overgaat. Maar je wil zo graag een kind, een gezin. En je hebt al zoveel gedaan, dan ga je toch nu niet stoppen?

Stoppen… Wat is dat? Nee, dat kan ik niet
Wat ik vooral zie ik dat de beslissing bij stellen rondom donorconceptie niet gelijk op gaat. Waar de een al klaar is om te starten, staat de ander nog stijf van de spanning door de keuzestress. Wat voor de een voelt al ‘het is een celletje’. Kan voor de ander compleet anders aanvoelen. Waar de een zegt: ‘ik wil liefst alleen een kind van ons samen, niet van een ander…‘ Zegt de ander: ‘schat, wij voeden ons kind samen op, wij zorgen ervoor, dat is het allerbelangrijkste voor de toekomst, dat vormt ons kind’.

Je bent bij donorconceptie nooit alleen met je partner erbij betrokken. Het gaat immers ook om de toekomst EN indentiteit van je kind in wording. Daarbij doet de donor de rest van jullie leven indirect of direct mee in jullie toekomstige familiesituatie.

Donorconceptie is daarom nooit een lichtzinnige keuze
Het zijn enkele voorbeelden, waarin je ziet dat je als stel niet zomaar een compromis bereikt. Sterker nog, het wordt vaak als een keiharde ja versus nee ervaren. En kom daar samen maar eens uit zonder elkaar steeds te willen overtuigen en jouw standpunt te verdedigen. Dat zorgt voor druk bij jezelf, de relatie en jullie toekomst. Ook als gezin! Donorconceptie roept vele vragen op. Ook bij alleenstaanden. En ik zeg dan  altijd ‘laat ze maar komen, die vragen’. Ze gaan je helpen in het maken van beslissingen.

Voelt het straks wel echt als mijn kind?
Is dit wat ik wil? Kan ik straks van mijn kind houden? Ben ik niet egoistisch bezig om voor een donor te kiezen? Welke rol krijgt de donor? Het voelt als vreemd gaan, moet ik dit zeggen? Wat vertel ik mijn kind later? Wat als die boos wordt op onze keuze? En mij/ons na jaren dan afwijst? Stel dat we uit elkaar gaan, wat dan? Hoe zit dat jurisch? Slechts een tipje van de sluier van vragen die op kunnen komen.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

De keuze is geen ‘eitje’

Er bestaan geen pasklare antwoorden, die heb jezelf uit te vinden. Het moet vooral goed voelen, bij je passen. Een beslissing zijn waar je voor 200% achter kunt staan. Gelukkig is veel info in boeken, op internet en bij professionals beschikbaar wat je kan helpen op deze weg. Geen verhaal is hetzelfde. Als je bijv al lang weet dat je eicelkwaliteit minder okay is, dan gaan op de achtergrond ongemerkt al scenario’s voor oplossingen spelen. Voor een man die in de jeugd geconfronteerd is met kanker, weet ook dat kinderen krijgen niet een vanzelfsprekendheid is.

Als je dan de partner van je dromen ontmoet 
Waar je zielsveel van je houdt en jullie kinderwens in vervulling wil laten gaan, dan zie ik vaak dat er dus een partner in een onbekende trein stapt die voor de ander wellicht al jaren op weg was. Ten aanzien van het kiezen van een donor is uitspreken naar elkaar wat er echt speelt in je hoofd en lijf van het grootste belang. Geen geheimen, openheid voor alles!

De meesten zijn juist bang voor de spoken
Om hun partner pijn te doen, kwijt te raken. De tijdsdruk, alle keuzes. De vragen die hierboven staan. Gaan we wachten, kiezen we voor buitenland? De kosten, gedoe verzekering. Keuze donor. Noem het maar op. Op de achtergrond zingt dan soms mee ‘Jij hebt hier ook niet om gevraagd, je hebt al zoveel meegemaakt in je jeugd door de kanker. Moet ik je dan een kind ontzeggen? Wie ben ik om dat te doen….?’

Eén ding is duidelijk: ‘daar ben je dus nog niet…’

Wat ik bedoel te zeggen, is dat partners nooit gelijk opgaan in dit soort beslissingen. De één is er al, maar de ander nog niet. Ik noem dat hardop bij twijfels, vragen, keuzestress. ‘Het is overduidelijk… Je weet wat het eindstation kan zijn, maar daar ben je dus nog niet. Jouw trein rijdt nu nog en heeft enkele tussenstations af te leggen voor extra info, antwoorden.’ 

Het is een dooddoener eerste klas
De beslissing van donorconceptie is nu eenmaal geen eitje. Er komt veel bij kijken. Het vraagt een verantwoordelijkheid bij jezelf om antwoorden te vinden op al je vragen en twijfels die er in je leven. Dan zal je nu zeggen: ‘ja maar Simone dat kan toch niet?’ Klopt, je zal wellicht niet overal een kant en klaar antwoord op vinden. Sommige dingen ga je en kun je pas ervaren als het zover is.

Maar jouw toekomstig kind, je relatie en jijzelf verdienen het om er alles aan gedaan te hebben om je vragen beantwoord te krijgen. En ook om de gevoelens die je erbij hebt te kunnen uiten, doorleven. Dat maakt dat je achter een beslissing kunt staan, ook in het belang van je kind.

Zoek je hierbij ondersteuning? Zet bewust stappen naar de aanvaarding van je nieuwe situatie. Doe het niet alleen. Ik kan je hierbij ook helpen.  

Fijne dag.
Liefs, Simone