De meeste mensen komen met de vraag hoe ze verder kunnen in hun kinderloze bestaan

‘Hoe kan ik de zorgeloosheid terugvinden? Hoe kan ik accepteren dat ik geen kinderen krijg? Dat die behandelingen niet lukken?’ Goede vragen die helaas niet 1, 2, 3 te beantwoorden zijn. Vooral omdat het rouwproces hierin veel beïnvloedt. Alles voelt dan zo dubbel.

Belangrijkste om te onthouden is…
Het gaat niet om dé acceptatie van je (nog) onvervulde kinderwens. Het gaat om het accpeteren van een nieuwe situatie in je leven. En het besef dat het integreren hiervan stap voor stap zal gaan. Loslaten geloof ik dus niet in. Dan zou je alles verwerkt hebben, dat is helaas niet de realiteit. Wel dat je merkt dat je elke dag beter omgaat met je nieuwe realiteit.

Het was ook niet mijn keuze
Voor mijn misvormde baarmoeder heb ik nooit gekozen. Het is mij helaas wel overkomen en dat is de ontnuchterende realiteit. Oh ja, ik ben boos geweest. Woest. Heb me lijf veracht. Voelde me mislukt. Maar na lange tijd besefte ik dat dit mij niet verder bracht. Na jaren heb ik de keuze gemaakt mijn baarmoeder en lichaam weer vriendelijker toe te spreken. De pijn toe te laten. Het vechten en boos zijn, kostte me veel te veel energie.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Waarom is het zo moeilijk om de nieuwe situatie te accepteren?

Eigenlijk geef je daarmee (in)direct je kinderwensdroom op. Je zegt nee tegen nieuwe behandelingen of andere keuzes. Je zegt ook nee tegen het liefste wat je wilt. Die ene droom die jou al zo lange tijd staande hield. Je kon het je al helemaal voorstellen hoe je een gezin zou vormen. Door de droom achter je te laten, geef je feitelijk ook de hoop op.

Kinderloos ben je levenslang
In iedere levensfase kunnen bepaalde dingen toch weer even je oude wond raken. Spreek hierbij ook uit eigen ervaring. Geen moeder worden is ook geen oma worden. Ik krijg niet meer de vraag ‘heb je kinderen, maar heb je kleinkinderen…’ Door de jaren heen heb ik me met de nieuwe situatie beter kunnen verzoenen. Het gemis is stukje bij beetje meer verweven geraakt in mijn leven. Daar waar ik dagen huilde of last kon hebben van een opmerking, is dat echt blijvend veranderd.

Als iets mij raakt, laat ik het toe
Ik laat het verdriet niet meer mijn hele dag vergallen of overheersen. Ik sta mezelf toe om max. 30 minuten boos of verdrietig over iets te zijn. Daarin sta ik me ook toe van alles van iets of iemand te vinden. Dat lucht zo op! Maar dan pak ik mezelf op. Breng mijn lijf actief in beweging en ga echt wat anders doen. Niet om de pijn weg te drukken, maar door bewust afleiding te zoeken en andere keuzes te maken. Mijn pijn staat minder op de voorgrond, maar ligt nog elke dag wel ergens op de loer.

Dealen met de nieuwe situatie is een proces
Dat begint met kleine stappen terwijl je wellicht voor je gevoel compleet doelloos door het leven gaat. Toch zal je merken dat je door die kleine stappen langzaam een nieuwe route bewandelt en dingen anders aanpakt.  Dat klinkt misschien spannend, maar er zijn zoveel redenen om jezelf dit te gunnen. Je bent meer dan alleen je kinderwens.

Wil je verder met je leven? Zet bewust stappen naar de aanvaarding van je nieuwe situatie. Doe het niet alleen. Laat je steunen door je omgeving of eventueel een professional. Net wat goed voelt voor jou. 

Fijne dag.
Liefs, Simone