In het hele proces van zwanger worden en kinderloos blijven, stond mijn omgeving zowel actief als passief aan de zijlijn. Enerzijds waren er de mensen die graag wilden helpen, anderzijds diegene die van puur ongemak niet wisten wat te doen en te zeggen.

Ik wilde niet gefikst worden
Steun, troost, adviezen, het is me allemaal aangeboden. Goed bedoeld. Ze wilden dat ik me beter ging voelen. Maar het werkte van geen meter. Eigenlijk trok ik me door de adviezen vaker terug, ging juist mijn gevoelens verdedigen of werd boos omdat ze er niets van begrepen. En degene die mij wilde steunen, hield er dan ook een klote gevoel aan over. In onze maatschappij zijn we zo gewend om mensen met intens verdriet door ziekte, verlies, ongelukken, geweld of kinderloosheid juist te gaan aanmoedigen en te troosten. Dit gebeurde bij mij ook vaak met peptalks of door positieve ervaringen van anderen te delen. Ze wilden mij juist die positieve kant laten zien. Maar ik wilde en kon niet gefikst worden, toen ik wist dat mijn liefste verlangen om moeder te worden nooit ging uitkomen. Ik wilde alleen maar dat men luisterde en mij een knuffel gaf zonder die adviezen.

Wat werkt wel? Zowel voor jou als je omgeving…
Het is simpel: het draait om erkenning. Gehoord en gezien worden! Die aanraking zonder woorden. En dit is nu precies wat het zo lastig maakt. We zijn opgevoed met het idee dat we iemand toch niet in de pijn en verdriet kunnen laten zitten. Dus dan gaan we er alles aan doen om ze hoe dan ook blij te maken. En dan doen we vooral door te praten. Terwijl die peptalks – waar je niets mee kan – ervoor zorgen dat je juist stopt met het delen van je verhaal en je gevoelens. Het is zo verleidelijk om jou te helpen met woorden, maar je omgeving kan je echt het beste helpen door aanwezig te zijn voor jou puur door te luisteren wat jou verhaal is. En jouw gevoelens erover.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Wat erg dat je zoveel verdriet hebt. Wil je er misschien meer over vertellen?

Een willekeurige vraag die een opening biedt om naar jou te luisteren. Door aanwezig te zijn en met aandacht te luisteren, ontstaat pas de ruimte voor jou om te vertellen hoe het echt met je gaat. Alleen dan krijgt jouw leegte en onzichtbaar verlies de erkenning die het verdient. Het is namelijk ook nodig om deze kant van jouw verhaal te kunnen vertellen met de pijn die jij doormaakt. En dat je ook boos kunt zijn op vrouwen die wel kinderen krijgen, maar dat het los staat dat je het ze niet gunt.

Je rouwt immers om iets dat in jouw droom al een plekje had.
En ja, ook dat is niet gemakkelijk voor toehoorders, zeker als het om familie gaat. Ze huilen diep van binnen met je mee en zijn vaak bang om iets verkeerds te zeggen. Of ze vinden je boosheid confronterend. En dan vallen er van die nare stiltes in gesprekken, die o zo snel opgevuld worden met woorden, goed bedoelde adviezen. Door die stiltes wel te laten bestaan, is er wel kans op intens (oog)contact tussen jou en je toehoorder. Een blik zegt immers meer dan een brij aan woorden. Dus wees niet bang om stiltes te laten vallen in gesprekken.

Echt vertellen wat jou bezig houdt, wat je echt voelt zonder je te hoeven inhouden en zonder dat iemand je ervan wegpraat, is precies wat jij nodig hebt in je verwerkingsproces. Verdriet en de pijn laten bestaan zoals het is, aanhoren en meeleven. Het druist in tegen alles wat wij gewend zijn. Maar dit is wel wat er is, niets meer en niets minder dan dat. Het lost je probleem niet op, maar hoe gek en tegenstrijdig het ook klinkt… Het verzacht uiteindelijk wel je emoties en gevoelens erover, als je dit regelmatig doet. Hierdoor ontstaat lucht en ontspant je lijf meer. Puur omdat je gehoord en gezien wordt.