Stel, je ziet iemand intens huilen door bijvoorbeeld het verlies van een prille zwangerschap, overlijden van een kind, partner of andere dierbare. Wat gebeurt er dan bij jou? Meestal vallen gesprekken stil als iemand huilt. En dan hangt de stilte letterlijk in de ruimte. Val je dan ook stil? Blokkeer je? Of schrik je van de emotionele heftigheid en wil liefst zo snel mogelijk weg? Schiet je in de actie-stand en ga je troosten, dingen doen en regelen…

Ook al zeg en doe je niets. Jouw lichaam praat met je

Je lijf registreert de zinderende stilte, de pijn en het verdriet met al je zintuigen. De gevoelens in de ruimte zijn niet zichtbaar of tastbaar buiten het huilen. Maar ze zijn er wel. Ze confronteren je op diep niveau met je eigen emoties. Je gaat dus hoe dan ook van alles voelen. Hoe zit dat? Als je bijvoorbeeld ergens een ruimte inloopt, dan heeft je lijf allang door of het daar ‘veilig’ is. Nog voordat je dit hebt kunnen bedenken dat het veilig is. Dat voel je gewoon aan. Je lichaam is altijd sneller dan je hoofd. Dus bij het zien en ervaren van verdriet van anderen kan jouw lichaam plots ‘AAN’ gezet worden. Zoals werkt dat ook bij het zien van een verdrietige film. Brok in je keel, tranen in je ogen. En ineens herinner je van alles en voel je van alles. De meesten mensen slikken deze emoties razendsnel weg in bijzijn van anderen. Samen huilen is namelijk niet iets dat wij in onze samenleving openlijk doen. Terwijl dat zo helend zou zijn…

Mag verdriet er gewoon zijn?
Morgen, overmorgen, over 1 jaar, 3 jaar, 20 jaar…
Mag pijn gewoon zichtbaar zijn?

Praten is niet altijd de oplossing als het moeilijk wordt

Pijnlijke stiltes vermijden we vaak door te gaan praten. We vullen dan als het ware ‘de leegte en stilte’ op. Waarom? De emotionele lading van onze gevoelens wordt erdoor minder. Dat voelt prettig, maar feitelijk druk je jouw ware gevoelens op de achtergrond. We leven in een pijnvermijdende cultuur. Over kwetsbare onderwerpen spreken we niet gemakkelijk, zoals de dood, ziekte, verlies van dierbaren en ook ongewenste kinderloosheid. Ze roepen emoties op en dat voelt ongemakkelijk. En is confronterend. Hoe tegenstrijdig het ook klinkt. Door je pijn en verdriet wel te laten zijn gaan op den duur de scherpe randjes er een beetje vanaf.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Isolement en eenzaamheid als gevolg

In een heftige periode van mijn leven zocht ik vaak een vriendin op. Ik mocht huilen, ze luisterde en gaf nauwelijks adviezen. Ze liet me gewoon zijn, en wat voelde ik me welkom. Totdat ze volkomen onverwacht vertelde niet meer tegen mijn huilen te kunnen. Ze vond ook dat ik andere hulp moest zoeken, want mijn therapeut hielp niet. Ze zorgde er alleen maar voor dat ik meer ging huilen. En of ik ooit aan antidepressiva had gedacht? Met name dat laatste voelde als een klap in mijn gezicht. Natuurlijk begreep ik ook wel dat niet makkelijk voor haar was om mij zo verdrietig te zien. Maar het was duidelijk dat ik haar tot last was. En ik kon ook niet op commando mijn verdriet thuislaten, dus bleef ik weg. En juist dat bracht me in een isolement. Want ik wilde ook niet andere vrienden kwijtraken, dus zette ik regelmatig mijn happy pokerface op. Ik neem mijn vriendin niets kwalijk, later hoorde ik pas dat ze door mijn verdriet met bepaalde dingen uit haar eigen leven geconfronteerd werd. Het meest verdrietige is dat ze dit niet heeft gedeeld en hierdoor een vriendschap verloren is gegaan. Contact met vrienden en dierbaren is onmisbaar in je leven.

Tips om verdriet gewoon te laten zijn

1. Als iemand verdrietig is of iets vertelt dat moeilijk ligt, hebben we vaak het gevoel dat we het willen of moeten oplossen. Terwijl de ander misschien alleen zijn emoties wil tonen. Geef aandacht aan de situatie die zo pijn doet en verdriet oproept. Toon oprechte belangstelling. Alleen dat al geeft aan dat je meeleeft en erkenning geeft aan de situatie.
2. Luister dus om te begrijpen, niet om een antwoord te hebben op de situatie. Luister, wees stil en neem waar. Niet altijd makkelijk, maar het is de enige manier om verdriet en emoties te laten zijn. Als je echt luistert krijg je meer begrip voor elkaar.
3. Geef iemand een liefdevolle knuffel. Neem iemand in de armen zodat het hoofd op je schouder kan steunen. Geen woorden, gewoon alleen de liefdevolle aanraking tussen jullie beiden. Het zenuwstelsel kalmeert door aanraking, het werkt enorm helend. Daar kan werkelijk geen gesprek tegenop.

Verdriet en pijn hoort bij ons leven. Iedereen krijgt ermee te maken en hoe fijn is als we dan iemand ontmoeten die je hierin steunt.
Warme groet, Simone