Professionele hulp. Doe normaal zeg!
Ik los het zelf op
Herken je dit?
Je vreselijk alleen voelen door je emoties en nare ervaringen. Niemand begrijpt je. Een (nog) onvervulde kinderwens laat zich lastig onder woorden brengen. Hoe vertel je wat er echt door je heen gaat terwijl je oerverlangens door je lijf gieren. Je houdt stil. Zelf doen, zelf oplossen. Alles alleen doen. Je zou bijna vergeten dat je ook om hulp kan vragen.
Wist je dat de wijze waarop je als kind al gewend was om met je emoties om te gaan, in grote mate bepaalt hoe je nu met verdriet en pijn omgaat? En ook of je om hulp vraagt of niet…
Wat je doet zoals je het doet, doe je voor 80% onbewust
Ook wat je denkt en hoe je je gedraagt, is gekleurd door (kind)conclusies en (kind)ervaringen. Dit beschreef ik in mijn blog van vorige week. Een aanzienlijk deel van onze overtuigingen stamt uit onze kinderjaren. Dit bepaalt oa ons ’emotionele bewustzijn’. Hoe we relaties aangaan, hoe veilig het voelt om emoties te delen, te kunnen rouwen, jezelf te laten zien en horen. Vertrouwen en je veilig voelen zijn essentiële primaire behoeftes.
Ervaring uit mijn eigen leven
Mijn ouders wilde mij vooral een zorgeloze jeugd meegeven. Datgene dat zij zelf zo gemist hadden, wilden ze als het ware ‘goed maken’. Zorgen voor stond in de overtreffende trap. Alle nare dingen van het leven, zoals ziekte, dood, rouw werd bij mij weggehouden. Als gevoelsmens heb ik altijd geweten dat er veel ‘verzwegen’ werd voor de goede vrede. Maar ja, ik ben zo van het ontdekken, onderzoeken en vooral nieuwsgierig zijn. Het behoeft weinig uitleg dat dit enorm ging wringen thuis.
Het werd puber-bonje om autonomie en begrip.Ik besloot om alles zelf te gaan doen. Als ik om hulp vroeg, moest ik het doen zoals mijn ouderts wilden dat het ging. Ik stopte met vragen.
Mijn simpele (kind)conclusie werd
Als ik iemand om hulp vraag dan pakt diegene het van mij over. Dan raak ik mezelf kwijt en dat voelt onveilig. Dus als ik maar iets in die richting aanvoelde, dan gingen in mij de alarmbellen af. Ik werd alert en ging me onmiddellijk aanpassen aan de situatie. En vooral zelf doen, zelf oplossen.
Het gevolg was dat ik vaak afstand hield van mensen en weinig ECHTE emoties deelde. Ik ging mijn eigen gang. Ik kon goed voor mezelf zorgen. Althans dat dacht ik. Ergens wist ik dat het niet de bedoeling was om alles alleen te doen. Maar hé, ik wist niet beter. Wel dat ik me vaak erg, erg eenzaam voelde…
Verwarring door mindfuck
Mijn grootste verwarring betreft professionele hulp. Een therapeut zou mij ook gaan vertellen wat ik moest doen. Deze gedachte kwam voort uit de verouderde overtuiging van die goedbedoelde paplepel van mijn ouders. Ik checkte niet of het waar kon zijn. Uiteindelijk dwong een bedrijfsarts mij hulp te zoeken bij mijn burn-out. Dat voelde regelrecht als falen.
Maar er was geen weg meer terug
Ik kon het niet meer alleen oplossen. Mijn allereerste therapeut zag mijn diepe angst en verdriet. Ze zag hoe ik worstelde in het alleen zijn en om me te verbinden met anderen. Ze liet mij gaandeweg ZELF ervaren wat er in me omging: lichamelijk, mentaal als emotioneel. Stapsgewijs ging ik van standje overleven naar leven.
Het werd een grote les in zelfleiderschap
Terugkijkend is het proces van hulpvragen het beste wat me heeft kunnen overkomen. Ik leerde met mijn emotionele staat van zijn om te gaan. Hoe ik verdriet en pijn kon verdragen ipv het te negeren of te onderdrukken. Hoe het is om te ervaren dat ik emoties ZELF kan veranderen nog voordat er iets veranderd moest worden in mijn omgeving.
Dat gaf een sterk gevoel van veiligheid
Het resulteerde stapsgewijs in een diep vertrouwen die ik tot in mijn vezels kon voelen. Het gaf een gevoel van innerlijke vrijheid. En veilige autonomie waar ik als kind al naar verlangd had. Het werd zelf doen, zelf oplossen maar nu wel met een warme steunende hand in mijn rug. De me opvingen als het niet gelijk lukte.
Hulp vragen. Al doende leer ik nog steeds. En jij?
Fijne dag.
Liefs, Simone
Geef een reactie