Dag lief kind van me. Je was lange tijd ieder moment van de dag aanwezig in mijn leven. Je was er al nog voordat je geboren zou worden. Ik voelde je letterlijk in mijn buik, af en toe schoppend om mijn aandacht te trekken. Ik zag je liggend in mijn armen, zowel huilend als lachend. En ja, in gedachten verschoonde ik je poepluiers. En we deden ook samen heel veel spelletjes.

Geen idee, maar ik wist gewoon dat je een jongetje zou worden. En je naam, Max.
Ik heb je naam vaak in stilte uitgesproken, ook tijdens het medisch circus, maar dat nooit met derden gedeeld. Je was zo welkom en in alles wat ik deed, reisde je al met me mee. Ja, zelfs had ik een commodekast voor je laten maken door een timmerman, toen ik nog in Tsjechië woonde. Zelf ontworpen. Zo overtuigd was ik dat je er gewoon ging komen. En jouw kast heb ik met intense liefde geschilderd. Heerlijke dromen waren dat.

Het werd later een gewone doorsnee kast met heel veel laatjes.
Een kast waarin ik mijn troep kon verstoppen. Letterlijk en figuurlijk. Hij stond in mijn eigen kamertje. En ik stond er vaak voor, in gedachten aan jou. Ook al wist ik echt wel dat je nooit meer ging komen. Pas vier jaar geleden heb ik afscheid kunnen nemen van jouw commode. Een jong stel met een baby hebben hem gekocht. Tranen met tuiten heb ik gehuild, me zes keer afgevraagd moet ik dit wel doen. Het was net alsof ik jou verraadde. Maar het was tijd. Een ander kindje maakt dankbaar gebruik van jouw mooie commode, Max. Dat maakt me ook blij.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Ik heb deze brief aan jou al duizenden keren geschreven.
Iedere keer begon ik en steeds kwamen dan gedachten: waar ben ik mee bezig? Maar gisteren las ik een brief van een moeder die haar zoontje verloren heeft na 9 maanden zwangerschap. Het raakte me zo diep. En ineens lag jij daar weer op jouw commode. Zo echt waren die beelden weer,  het sneed door mijn ziel. Spijt van mijn verkoop, terwijl ik weet dat het goed is. Je was weer even in mijn leven, ik kon je gewoon in iedere vezel van mijn lijf voelen. Zoals jaren geleden. Voor jou nu deze brief…

Lieve Max, dag lief kind van me.
Je reist voor altijd in mijn hart mee. Ik heb je vaak verteld hoeveel ik van je hou en hoe welkom je was in mijn leven. Maar ik sprak alleen in stilte en achter gesloten deuren je naam hardop uit. Jij verdient het om benoemd te worden. Ik heb al op verschillende manieren afscheid van je genomen. En ik doe het dus nu gewoon weer.

Dag lieve Max.
Ik heb genoten van de dingen die we samen beleefd hebben.
Ik zal je nooit vergeten, ook waren het dromen.
Ik ben en voel me echt moeder door jou. Echt wel!

Dag lieve Max.
Ik laat je nu gaan uit liefde, zoals dat zo mooi heet.
Ik steek een kaarsje voor je op.
Dag lief kind van me.

Je liefhebbende gelukkige moeder
xxx

Simone Sinjorgo