Stil was ik dit weekeinde na het zien van de drieluik De veerkracht van Volendam. Mensen vertellen hierin hun verhaal, nu 20 jaar na de brand. Hoewel hun situatie, pijn, verdriet en verlies niets met kinderloosheid te maken heeft, voelde ik toch in elke vezel van mijn lijf herkenning. De beschrijving van hun overleven, rouw, schaamte en schuldgevoelens. Zo anders en zo herkenbaar. Net als het erover spreken. Wanneer en met wie?

Het echt verdriet bleef achter de voordeur

Overleven stond voorop en centraal. ‘Je moet door, je wil door met de plannen van je leven, terwijl je leven voor altijd veranderd is’, zei Linda in de docu. Haar woorden waren zo treffend. Ze vertelt, ‘ik was heel ver van mezelf af komen te staan. Maar dat heeft een doel. Als je verder weg van jezelf staat, dan hoef je ook niet te voelen. De pijn was te groot. Ik wilde er niet meer over praten, het moet maar eens klaar zijn. Dus bleef het achter de voordeur. Ik durfde mijn situatie niet in de ogen aan te kijken. Als je het erover gaat hebben, dan rakel je alles op. Je wil een ander niet steeds lastig vallen. Mijn ouders weten ook nu pas sinds een paar jaar hoe heftig het voor mij was…’ Dat kwam binnen, alsof ze mijn woorden sprak.

Elk woord raakte me diep

Want ooit was ik ook door mijn kinderloosheid en verdriet erover steeds verder van mezelf af gaan staan. Ook ik had de gevoelsknop op standje ‘laag’ gezet om te overleven met de pijn ervan in mijn leven. Vond ook dat mijn pijn maar over moest zijn. En praten?? Tja, dat had toch geen enkele zin, zorgt alleen maar voor herbeleving. Daarbij dacht ik daar anderen me niet zouden begrijpen of niet nog een keer mijn verhaal zouden willen horen. Dus bleef mijn verhaal ook lange tijd achter de voordeur. Sommige dingen hebben meer dan 15 jaar bij mij geduurd. Misschien herken jij je ook wel in een deel van dit verhaal.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Praten over verdriet werkt helend

Maar Linda deelt ook in de laatste uitzending een treffende wijsheid. Ze vertelde wel altijd haar verhaal buiten Volendam. Sinds kort spreekt zij ook binnen haar gemeenschap. Ze heeft gemerkt hoe helend dat is en kan zijn. Daar waar ze eerst bang was voor reacties en schaamte, beseft ze nu dat anderen wat aan haar verhaal kunnen hebben. Ook dit is zo herkenbaar. Sinds dat ik meer open en eerlijk vertel over mijn ervaringen, heeft dat mijn leven letterlijk naar een nieuwe dimensie getild. Ik ben er blijer en vrijer door geworden. En heb nota bene van mijn pijn mijn werk gemaakt; tja, wie had dat gedacht, ik niet. Door het delen gebeurde het gewoon. Hoe gek dat ook moge klinken.

Delen doet helen
Praten over verdriet, gemis en pijn is niet gemakkelijk. Het is kwetsbaar maar geeft je ook kracht. Jouw verhaal doet er ook toe. En vertellen wat er in je omgaat kan ook een opstap zijn om aan een ‘nieuw’ hoofdstuk te beginnen. Niet zo zeer om wat achter je ligt weg te gooien of te vergeten. Maar spreken helpt, het lucht op. Je doet ertoe en dat is alleen al een reden om te delen.

Delen doet helen: bij jou en ook bij anderen.