Een onvervulde kinderwens, onvruchtbaar zijn, (misschien) nooit papa of mama worden

Hoe leg je familie en vrienden uit wat dit met je doet en hoe het voelt? Vraag je wel eens om hulp? Zeker met de decembermaand in het vooruitzicht. Lange tijd zweeg ik over wat er echt in mij omging. Gedachten weerhielden mij ervan om te praten: ‘Ze snappen het niet en beginnen vast weer over hun eigen kinderen. Ik zit niet op goedbedoelde adviezen te wachten.’

Zwijgen leek het toverwoord
Door alles was ik ook bang geworden om vriendschappen te verliezen. Voor mijn gevoel hoorde ik nergens meer bij. Voelde me geisoleerd. Maar dat zei ik niet. Vriendschappen kwamen op afstand te staan. Wist niet wat te zeggen. En ik was ervan overtuigd, dat alleen ik mijn eigen shit kon oplossen. Hulpvragen kwam daarom niet meer voor in mijn woordenboek.

Was eigenlijk bang om geraakt te worden

Terwijl de ander juist bang was om mij pijn te doen. Waar ik hoopte dat er geen verkeerde opmerkingen zouden komen, liep de ander op eieren. Bang om iets verkeerds te zeggen. Zwijgen was samen om de hete brij heen draaien. Met als resultaat dat ik en de ander geen goed gevoel aan gesprekken overhielden. Het cirkeltje was weer rond.

Erover praten kan lastig, verdrietig, genant of pijnlijk zijn.
Het vraagt moed. Aan beide kanten!

Iedereen heeft behoefte aan steun
Zeker nu december weer op de stoep staat. Alleen is maar alleen. Wanneer het niet zo goed met je gaat, heb je geen zin in mensen om je heen. Snap ik. Maar weet dat je dan juist ook vrienden nodig hebt. Het is begrijpelijk dat je niet bij iedereen je hele ziel en zaligheid wilt blootleggen. Maar zwijgen is niet constructief. Hoeveel je deelt en met wie is geheel aan jou.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Zoek vooral vrienden op bij wie je je veilig voelt

Om te praten, om hulp te vragen en om Kerst mee te vieren. Hoe moeilijk en kwetsbaar het is om je verhaal te delen, door praten neem je letterlijk jouw ruimte in. Door te delen wat er in je omgaat, voelt het minder alleen. Dat helpt om meer open te zijn bij je vrienden en om uit te vinden wat je nu wel of niet wilt zeggen. Natuurlijk kun je eens het deksel op je neus krijgen, maar laat je niet ontmoedigen.

Geef aan wat jij nodig hebt
Meestal willen vrienden je graag helpen, maar ze kunnen niet ruiken dat je hulp nodig hebt. Iedereen leeft in de ‘waan van de dag’. Zeker in de maand december. De meeste zijn niet bewust met jou bezig, totdat jij aangeeft dat je hulp kunt gebruiken of graag wilt praten. Jouw verdriet is voor de meesten onzichtbaar en alleen jij kunt openheid van zaken geven.

Misschien ervaar je dat de geboden steun averechts werkt

Of dat er vast weer ongevraagd advies komt. Wees zo eerlijk mogelijk en zeg dat je de steun waardeert, maar dat je behoefte hebt aan iets anders. Vertel dan wel voor jou werkt, ook als dat betekent dat je met rust gelaten wilt worden.

Zeggen wat er op je hart ligt is niet altijd gemakkelijk, maar weet dat stil houden en geen uiting geven aan wat je werkelijk voelt op de lange duur zorgt voor (vage) lichamelijke en psychische klachten.

Kijk wat JIJ nodig hebt en in welke vorm je hulp wilt
Wat wil je wél zeggen en wat niet? Van wie zou je steun willen? En wat is dat dan precies? Een netwerk van dierbaren naast je (eventuele) relatie geeft je ook de kracht en energie om door te gaan. Het biedt je tevens een mogelijkheid om je verhaal te delen. Nu, morgen, volgende maand, volgend jaar enzovoort.

Laat anderen (stap voor stap weer) toe in je leven om je te steunen of helpen op de manier die bij jou past.

Fijne dag.
Liefs, Simone