Samen zitten we in de wachtkamer. Mijn naam wordt geroepen. Samen lopen we naar de gynaecoloog. Samen gaan we zitten. Hij geeft ons beiden een hand, maar hij kijkt alleen mij aan. Hoe gaat het, Simone? ‘Ik heb hele druiventrossen in mijn buik. Ze doen zeer bij elke beweging.’ Zo dadelijk onderga ik de punctie en heb last van de overstimulatie.‘Hoe is het met je stemmingswisselingen? ‘Och, het gaat wel.’ Maar ik zie mijn ex-man denken. (Onderstaand verhaal is uit naam van vele mannen met een onvervulde kinderwens.)

He hallo, ik ben er ook!

‘Mag ik nu ook zeggen, hoe het met mij gaat? Ik doe er namelijk toe in deze malle molen. Ik ben echt heel hard nodig in deze poging tot een zwangerschap. Ennuhh, ik kom hier niet alleen om mijn ding te doen in dat kamertje. Ik wil je graag zeggen, dat ik ook last heb van hormonen. Ja, van haar hormonen! En dat ik ook al nachten slecht slaap, omdat ik zenuwachtig ben. Want ook ik heb geen idee wat er allemaal gaat gebeuren. Heb je er wel eens bij stil gestaan, dat ik ook bang ben dat het niet gaat lukken? Het is ook mijn allerliefste wens om een kindje samen te krijgen.’

Oh ja, en nog iets…

‘Jij komt nu steeds aan het lijf van mijn vrouw. Ik had zo gehoopt dat we zwanger konden worden in onze eigen omgeving. Gewoon verliefd zijn, seks zonder die rotklok. Zonder poespas, pottenkijkers, eendenbekken, tassen vol hormonen, gynaecologen, verpleegkundigen, laboranten, Petri schaaltjes en die kamertjes met video’s. Het snijdt ook door mijn ziel dat alles in het lijf van mijn vrouw gebeurt en dat ik vaak alleen maar kan toekijken. Ik zie haar pijn lijden, en kan alleen maar haar hand vasthouden. Haar steunen, laten voelen dat ik er ben, terwijl ze jou een schop wil geven van de pijn bij de eiceloogst. Wie steunt mij? Pfff, wat ben ik blij dat een verpleegkundige even die hand op mijn schouder legt. Ik kan wel janken, maar ik moet me sterk houden voor mijn vrouw, voor ons. Voor ons kindje.’

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Ode aan de man met een onvervulde kinderwens.

Laten we eerlijk zijn, we kunnen niet zonder de man. Bij een zwangerschap heb je nu eenmaal een eicel en zaadcellen nodig. Maar het gaat veel verder dan alleen die kleine cellen. Er zit een hele wereld achter verscholen, ook bij de man. In de media, de medische wereld is er vooral aandacht voor de vrouw. Het is enerzijds logisch want in haar lijf gebeurt het meeste. Maar de man loopt net zo goed rond met zijn gevoelens van schuld, schaamte, boosheid en/of verdriet. Het is voor hem net zo pijnlijk om te horen als zwanger worden niet vanzelfsprekend is. Of als blijkt dat zijn sperma verminderd vruchtbaar is. En ja, een man heeft ook steun nodig in dit proces. Dat kan ook andere steun zijn dan een vrouw nodig heeft. Maar door te vragen krijg je een antwoord wat hij nodig heeft. Vraag hem, hij doet er ook toe.

Vandaag is 11-11. De laatste dag van de Week van de vruchtbaarheid.

En ik wilde vandaag specifiek de aandacht richten op de man met een onvervulde kinderwens. 1 op de 6 stellen in Nederland hebben vruchtbaarheidsproblemen. Het gaat dus zowel vrouwen als mannen aan. En er zijn ook mannen en vrouwenkoppels, die een kinderwens hebben. Ik krijg regelmatig de vraag: ‘ondersteun je ook mannen bij een onvervulde kinderwens?’ Ja, natuurlijk. Ik gun het iedereen met een onvervulde kinderwens om het vertrouwen in zichzelf, hun lichaam, relatie en omgeving te herstellen of verbeteren.

Ook zonder kinderen doe je er toe!  Dit geldt zowel voor man als vrouw.