‘Ik bel je als het niet goed met me gaat.’ We zijn geneigd om naar een coach of therapeut te gaan als we niet lekker in ons vel zitten. Volstrekt begrijpelijk. Meestal heb je dan zoveel verdriet of pijn waar je liefst zo snel mogelijk van af wil.

Brandjes blussen en emoties reguleren

Hierdoor zijn sessies gericht op ‘de brand blussen en emoties reguleren’. Begrijp me goed, dat is helemaal okay. Om hulpvragen hierin is dapper. De meeste vrouwen en mannen die behandelingen ondergaan, met miskraam of kinderloosheid geconfronteerd worden lossen  hun pijn ‘binnenskamers’ op. De gang naar een professional wordt meestal pas ingezet als het verdriet of de pijn hoog zit. En dat het echt niet langer meer kan. Of je niet (meer) bij je omgeving terecht kan.

Snap het helemaal, ik deed ook alles zelf

En therapie? Ben toch niet gek. Ik vroeg nooit om hulp in mijn omgeving, laat staan aan een professional. Daarbij was ik heilig van overtuigd dat het geen zin had om mijn ellende op te rakelen. Ik gruwelde van herbeleven. Therapie stond synoniem voor doorzagen en herkauwen. Alles gebaseerd op aannames, niet op ervaring. Feitelijk was mijn allergrootste angst dat ik door therapie weer zou instorten. Dus ik besloot mijn eigen brandjes te blussen en reguleerde mijn emoties door mijn gevoelsknop uit te zetten.

Tot ik paniekaanvallen kreeg

Ideaal die knop uitzetten, dacht ik. Maar het was wachten op instorten op een andere manier. Weet je? Ergens wist ik dat ik aan de afgrond stond, maar wat was ik eigenwijs, pure ontkenning. Ik heb met telefoon in de handen gestaan om een therapeut te bellen. Al dan niet onder druk van mijn partner, vrienden, collega’s. Toch bleef ik die hulp eindeloos voor me uitschuiven. Totdat ik door mijn hoeven zakte en paniek me overviel.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Achteraf praten is altijd makkelijk

Eerlijk is eerlijk, was toch eerder gedaan. De eerste sessies waren gericht op branden blussen, omgaan met paniek en emoties. Het was heftig want ik was mezelf totaal kwijt geraakt. Wat een opluchting om te kunnen praten. Eindelijk begreep iemand mij. Tegelijkertijd confronterend omdat ik besefte dat mijn eindeloze uitstelgedrag me geen goed had gedaan. En het beeld van doorzagen was al helemaal niet de werkelijkheid.

Emoties reguleren niet meer op de voorgrond
Na een tijd ging het beter en oude patronen staken de kop op. Ik dacht dat het normaal was om dan te moeten stoppen met sessies. Dat het normaal was om het weer verder zelf uit te zoeken. Geen grote ellende meer om over te praten, hooguit wat smeulende resten. Dus dan vraag je niet meer om hulp. Maar ja, er waren nog zoveel vragen onbeantwoord. ‘Wat ga ik doen nu ik geen moeder wordt? Wat is dan de zin van mijn leven?’

Toen zei mijn therapeut. “Waarom zou je alles alleen willen doen? Waarom zou je alleen komen als je pijn hebt?’ Dit was geen verkooppraatje. Ze gunde me hulp om betekenis aan mijn leven te kunnen geven, wat niet per definitie bij haar zou zijn.  

Mijn zoektocht startte en ik besloot het niet meer alleen te gaan doen. Ben curssusen gaan volgen. Gaan proeven en ervaren bij diverse coaches en therapeuten. Zo kreeg therapie & coaching een andere lading en wending. Van brandjes blussen, emoties reguleren naar fijne aandachtsmomenten. Pure tijd voor mezelf, waarin ik steeds meer ging ontdekken wat ik wilde met mijn kinderloze leven. Door regelmatige reflectie op mijn eigen gedrag en gedachtes kon ik stap voor stap balans hervinden in emoties en mijn leven. Dat begon bij het besef om niet alles meer in mijn eentje te doen.

Herken je jezelf in mijn verhaal?

Een (onvervulde) kinderwens, kinderloosheid reist levenslang met je mee. Wil je ook de balans hervinden om je (weer) te kunnen focussen op wat jij wil in je leven? Heb je behoefte aan nieuwe dromen en doelen? Neem gerust eens contact met me op om hierover vrijblijvend te sparren. Je kunt gelijk een afspraak in mijn online agenda plannen.