Dat eindeloze wachten tijdens de fertiliteitsbehandelingen vond ik vreselijk. Wanhopig werd ik ervan. Ieder krampje, kriebeltje. Bij alles dacht ik dat het eindelijk zover was. Alsof mijn lichaam een loopje met me nam. Als het toilet dan weer rood kleurde was ik dagen vooral verdrietig en boos. Dan pakte ik mezelf op, en door… Nieuwe maand, nieuwe kansen.

Steeds die rollercoaster aan emoties
Met name van twee emotionele polariteiten: verdriet en boosheid. Deze twee tegengestelde krachten waren heftig om mee te dealen. Ik kon er vaak niet mee zijn, omdat ze me overspoelden. Ze kwamen op als poepen. Dus ging ik oplossen, aanpakken, niet lullen maar poetsen. Mijn motto.

Ik sprak mezelf toe dat het geen zin had om te kniezen. Hard werken had mij regelmatig ‘succes en resultaat’ gegeven. Dus bleef ik trouw aan het patroon van doorgaan en overleven.

Nog harder mijn best doen

Waardoor verdriet veranderde in paniek. Boosheid in woede. Het had zich opgestapeld. Soms leek ik net een spuwende vulkaan als er iets gebeurde. Dan brak ik. En steevast raapte ik mezelf op voordat ik toeliet dat een ander mij daarmee hielp. Hulpvragen? Zag dat als gezichtsverlies. Nee dus.

Zo ontstond ‘standje overleven’
De buitenwereld zag mijn happy face. De emoties bleven gieren met de dreigende angst voor kinderloosheid. Dat hing elke dag in de lucht. Ik deed er niets mee. Wist ook niet hoe. Had nooit geleerd met rouw en emoties om te gaan. Ik wist niet eens wat rouwen was.

Dus drukte ik mijn emoties weg. Dat was ik gewend.
Doorgaan en negeren leek de beste oplossing.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Hoe kon het tij keren?

Mijn lijf hielp me een handje door de stekker eruit te trekken: hernia, burn-out, bijna 2 jaar thuis. Ik wist met mijn hoofd wel dat doorrennen als een spuwende vulkaan met emoties niet vol te houden was. Dus die hernia en burn-out zijn feitelijk het beste dat mij toen is overkomen.

Maar ja, dat is natuurlijk achteraf gezien…
Op dat moment kon en wilde ik dat echt niet zien en horen. Iedereen die zei dat ik er na een paar jaar er anders op terug zou kijken, ervan geleerd zou hebben kon ik wel wat doen. Vond dat zo’n dooddoener. Kon er niets mee. Eerlijk is eerlijk. Ze hebben gelijk gekregen. Sterker nog. Nu zeg ik het vaak tegen mijn cliënten. En begrijp hun eerste reactie als geen ander.

Vertragen, stilte en zijn met de pijn

De weg naar heling. Maar oh wat vond ik dat een uitdaging. Dat is het voor de meesten. Vanochtend las ik een bericht van Jan Bommerez. Auteur op gebied van lichaamsgerichte psychotherapie. Zijn schrijfsel vormt vandaag de basis van inspiratie in dit blog.

Een conflict binnen of buiten onszelf gewoon een tijd laten ‘zijn’ ipv te proberen het snel op te lossen, is een moeilijk idee om te begrijpen. Het is nog uitdagender om het te ervaren.

Maar zoals Carl Jung zei, als we de spanning tussen twee tegengestelde krachten kunnen laten zijn, kan een nieuwe kracht ontstaan die een “derde weg” opent waarin de twee polariteiten verenigd en overstegen worden.

Carl Jung geloofde dat deze transcendente kracht cruciaal is voor onze heling. Wat deze derde manier ook is, ze komt meestal als een verrassing, omdat ze voorheen niet door onze verdedigingsmuren kon geraken.

Psychische baarmoeder

Vanuit bovenstaand oogpunt bekeken kan een overhaaste stap om stress en spanning in je leven te reduceren, de groei van het nog onbekende derde alternatief afbreken. Als we de spanning in onze ‘psychische baarmoeder’ lang genoeg kunnen laten rijpen, zullen we letterlijk iets nieuws in onszelf zien geboren worden.*

En dat rijpen hoef je niet alleen te doen.

Praten helpt, maar is meestal niet genoeg. Het geeft inzicht en een andere kijk op je interpretaties. Maar echte verandering brengen in je situatie, lichaamsreacties en emoties bereik je door nieuwsgierig te zijn. Door bewust keuzes te maken om een keer niet weg te lopen voor je emoties. Jezelf vertragen, stil zijn, geeft je die mogelijkheid om te voelen.

Fijne dag.
Liefs, Simone

*Bron: Marion Woodman, Canadese Jungiaanse therapeute (1928 – 2018) en Jan Bommerez