Verlies van een kinderwens komt nooit alleen

Het is zoveel complexer dan dat. Naast je kinderwens verlies je ook een moeder- of vaderrol. Daarmee een oma- en oparol. Niemand zal jou papa of mama noemen. Als je in trajecten zit (of zat) dan ervaren velen ook het verlies van hun eicellen, zaadcellen en embryo’s. De buitenwereld begrijpt dit laatste meestal niet.

Verlies van je kinderwens is ook…
Nooit zwanger worden of baren, geen geboortekaartjes, geen kraamvisites, sinterklaasviering, diploma-uitreikingen. Geen eerste stapjes, tandjes, eerste schooldag, balletuitvoering of momenten aan het voetbalveld. Nooit ‘Wat eten we vanavond, pap, mam?’ Of ergens hand in hand wandelen. Geen zwijmelmomenten dat je naar je slapende kind kijkt en vanuit heel je hart zegt: ‘Mooiste kind van de hele wereld’.

Wat gebeurt er eigenlijk bij opgestapeld verlies?
Om dit uit te leggen gebruik ik vaak de metafoor van een grote berg van veel kleine bolletjes wol. Ieder bolletje symboliseert een verlieservaring in het traject van je kinderwens en je leven. Steeds komen er teleurstellingen dus verliesbolletjes bij. Logisch dat de bollen door elkaar raken als het er zo veel zijn. Alles raakt in de knoop en het voelt alsof je verstrikt geraakt bent in een grote berg met veel losse eindjes.

En waar moet je dan beginnen om de boel te ontwarren?
Je pakt ergens een los eindje, je trekt eraan en dan breekt het af. Of de boel raakt nog meer in de knoop. Frustratie alom.

Je lichaam vergeet niet
Lange tijd werd er gedacht dat bij rouw het verdriet met de tijd minder wordt totdat het verdwijnt uit je leven. Niets is minder waar. Dat zou het teken zijn dat je het verwerkt hebt. Maar de reacties in je lichaam geven het tegendeel aan. Daarbij blijf je in gedachten verbonden met je kindje dat er om welke reden dan ook niet is.

Je leven wordt overheerst door verdriet, leegte en gemis en je kunt aan niets anders denken. De kans is groot dat je rouwt over alles wat je verloren bent of wat niet gelukt is tijdens de behandelingen.

Rouw en verdriet veranderen wel met de tijd doordat je dagelijkse leven meer op de voorgrond komt.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Je gaat andere dingen doen, terwijl je nog steeds rouwt

Dat is waar het over gaat in het aanvaarden van je nieuwe werkelijkheid. TOELATEN van je verdriet en expressie geven aan je frustraties en boosheid. En ook bewust leuke dingen opzoeken die ondersteunen in je herstel. Zo raakt je verlies verweven in je dagelijkse leven. Je voelt je sterker worden. De knopen in de kluwe wol voelen niet meer zo strak aan.

Dit kost tijd en gaat niet vanzelf
Soms moet je jezelf van de bank afsleuren om de deur uit te gaan. En tegelijkertijd is het ook goed om op gezette tijden toe te geven aan je verdriet. De pijn verdwijnt niet zomaar. Je slaat immers herinneringen op in je lichaam. Bij het zien van een kinderwagen schiet je vol en verkrampt je lichaam, ook al voelde je je die dag nog zo goed.

Met andere woorden: je verwerkt de pijn van verlies niet helemaal, anders zou hij weggaan!

Je wordt echt sterker met de tijd
Ik geloof erin dat pijn en verdriet nooit zo donker en heftig blijven. Ze veranderen van vorm en intensiteit. Daar waar alles eerst flink vastzat, zal meer lucht en ruimte komen. Iedere dag, maand, jaar veranderen de vorm en intensiteit. Je verliespijn verdwijnt meer en meer naar de achtergrond.

Dit komt met de tijd door het aangaan van je rouwproces en leren omgaan met de nieuwe werkelijkheid. Hierdoor gaat de lading van je pijn eraf. Je zult ook merken dat je steeds sneller herstelt van een pijnlijke opmerking en uiteindelijk ook in staat bent om erop te anticiperen.

Ik weet hoe het voelt. En ook dat je weer gelukkig kunt worden.

Fijne zdag.
Liefs, Simone