Pasen, de tijd van eieren en nieuw leven

Voordat ik echt wist dat zwanger worden niet vanzelf zou gaan, waren ‘eitjes nog gewoon eitjes’. Je weet wel, die je koopt in de supermarkt, gebruikt voor een omelet, Paasontbijt. Door de inseminaties en IVF is mijn blik op ‘eitjes‘ voor altijd veranderd. Voor mijn trajecten had ik nooit bewust stilgestaan bij de wondere wereld van ‘follikels & eitjes’. Door de echo’s zag ik het groeiproces in mijn buik en raakte ik gefascineerd. Na de punctie werden de buisjes met eitjes op mijn blote buik geplakt. Om ze warm te houden tijdens het vervoer naar het ziekenhuis waar de bevruchtingen zouden plaatsvinden. Jemig, wat was ik trots op ‘mijn eitjes’. Het ging nu echt gebeuren, de kans op een kind…

Met mijn handen voelde ik regelmatig of de buisjes nog goed zaten. Het was een soort van zwanger zijn, terwijl ik niet eens wist hoe dat voelde. Dit was zo’n intens en bijzonder moment.  

Een warme herinnering
In de autorit naar dat andere ziekenhuis was ik 45 minuten in mijn nopjes. Die minuten voelde ik me zo verbonden met de buisjes op mijn buik. Als een moederkloek die waakte over haar eigen kroost. Af en toe legde ik liefdevol mijn hand erop zoals een zwangere vrouw. Ik voelde me ook even een ‘beetje zwanger’. Sprak ze in stilte toe, droomde hoe het verder zou gaan, voelde me helemaal in de gloria. Bij het laboratorium peuterde ik de pleisters van mijn buik en zette de buisjes op de balie. Dag lieve eitjes. Ja, de verbinding was er. Het is een warme herinnering die ik koester.

Was ik gek geworden? Nee hoor

Ik deed wat me gevraagd werd volgens protocol. Pas jaren later besefte ik dat hoe klein mijn eicellen waren, zij echt voelden als de eerste succesvolle stap naar een kind. Mijn eicellen waren het levende bewijs van mijn eigen blauwdruk en waar ‘ons wonder’ uit voort zou kunnen komen. Mijn intense wens om zwanger te worden maakte die verbinding ook zo sterk. Ik weet dat anderen dit wellicht niet of minder voelen. Dat is okay. Iedereen mag hierover een eigen mening hebben. Maar aan gevoelens valt niet te tornen.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Waarom vertel ik dit?

In de praktijk zie ik deze sterke gevoelsband ook bij cliënten terug. De warme verbinding die ze hebben met hun eicellen, spermacellen en (ingevroren) cryo’s. Alles doet er toe. Soms is dat gevoel al vanaf het begin van de eerste behandeling. Dan weer ontstaat het gaandeweg. En anderen ervaren dat bijvoorbeeld later als ze bericht krijgen dat de uiterste ‘bewaartijd’ van hun cryo’s eraan zit te komen. Of als een nieuwe partner in hun leven komt. Protocollen zijn geduldig, maar over gevoelens valt echt niet te twisten. Het is er of niet.

Jouw ziel en zaligheid ligt daar 
Bij embryo’s kan het voelen als de bevestiging van samensmelting. De opmars naar meer, jouw of jullie zo gewenste kindje. Het lijkt medisch gezien slechts één cel of een klompje cellen. Maar de beleving er achter is soms niet onder woorden te brengen. En dat gevoel erover wordt door je omgeving meestal niet begrepen. Maar elk eitje telt, iedere spermacel ook. Alle cellen zijn belangrijk. Ieder gevoel mag er zijn en heeft aandacht nodig. Het kan ook helpen in de verliesverwerking bij kinderloosheid.

In mijn praktijk mag elk gevoel of iedere gedachte hierover er zijn. Voel je welkom.

Fijne dag.
Liefs, Simone