Mensen vragen vaak of de onvervulde kinderwens de reden mijn scheiding is geweest

Ja en nee. Met de kennis van nu weet ik dat ik mezelf in mijn huwelijk – na het besluit om te stoppen met de behandelingen – wat betreft gevoel volledig kwijt geraakt ben. En dat de ongewenste kinderloosheid me dieper, harder en langer geraakt heeft, dan ik ooit had kunnen bedenken. Van dat laatste was ik me overigens niet bewust.  De leegte en mijn onverwerkte emoties hebben wel degelijk invloed gehad op mijn huwelijk en scheiding. We konden goed praten, zo leek het. Maar wat ik werkelijk voelde kwam nooit op tafel. Er zat een groot slot op mijn hart ter bescherming voor het opengaan van de beerput met pijn, angst en andere shit. Dus deed ik hetzelfde wat ik mijn hele leven al gedaan had om niet te hoeven voelen: niet lullen, vooral bezig blijven en doorgaan. Als je dat dan samen doet, lijkt het koek en ei. Maar niets was minder waar.

Gewoon doorgaan, dat leek het beste
Het weglopen voor mijn gevoelens ontaardde echter in dagenlang piekeren en scenario’s bedenken. In de tussentijd zocht mijn lichaam krampachtig naar een manier om de onverwerkte shit te uiten. Want zo werkt het nu eenmaal. Emoties die we niet doorvoelen vinden altijd een weg naar buiten. Je lichaam zal er alles aan doen om van je innerlijke stress af te komen. Dus werd ik steeds vaker ziek met uiteindelijk burn-out.

Met kinderen aan tafel

Mijn scheiding is een kruispunt in mijn leven geweest op zowel relationeel als werkgebied. Het bracht oude pijn omhoog. Ik kreeg een relatie met een man die twee zonen had uit een eerder huwelijk. Met open armen ben ik ontvangen door de jongens en hun moeder. Het voelde als gedeelde zorg en toch stond ik er buiten. Als er iets was met de kinderen dan ging dat voor alles en namen zij de ‘ouderlijke’ beslissingen. Hierdoor en het als gezin samen zijn, zorgde dat de pijn van kinderloosheid omhoog kwam.

Relaties veroorzaken geen pijn of ongeluk, ze brengen de pijn en het ongeluk naar buiten die in jou zitten. (Eckart Tolle)

Aan mijn ‘gezinsleven’ kwam snel een einde
Mijn nieuwe liefde beëindigde onze relatie heel plotseling en van de ene op de andere dag moest ik afscheid nemen van hem, twee kinderen en hond. Ik was verbijsterd. Een maand later woonde ik op een verlaten camping in de een koude winter. Oog in oog stond ik met mijn grootste angst. Bang voor mezelf, gevoelens en boosheid. Bang om nooit meer te kunnen stoppen met huilen, voor altijd alleen te blijven en alleen dood te gaan. Ik vertrouwde niets en niemand meer. Laat staan mezelf.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Ik zat in meerdere rouwprocessen

Over mijn scheiding, relatiebreuk en kinderloosheid. Maar dat zag ik toen nog niet. Op sommige dagen wilde ik mijn bed niet uitkomen, verlamd van angst en verdriet. Maar ik moest wel, want ik wilde weg van de camping. Krampachtig probeerde ik steun te zoeken, aan de andere kant wilde ik niemand belasten met mijn problemen. Ik kreeg adviezen en opmerkingen, ik kon er niets mee. Voor mijn gevoel verdronk ik in tranen.

Het gezegde ‘verdrinken in je eigen verdriet, jezelf verliezen en niets meer voelen’ benadert dit het beste.

Alsof ik niet meer bestond en er niet meer toe deed
Ervaringen vanuit mijn kindertijd kwamen mee omhoog en dat maakte het niet makkelijker. Steeds vaker voelde ik de afkeer voor mezelf en mijn lichaam als ik in de spiegel keek. Ik voelde me mislukt als vrouw, dochter en partner. Ik kreeg een hekel aan mijn misvormde baarmoeder en ik wees haar aan als de hoofdschuldige van het verlies van mijn kinderwens. Zij bevestigde dat ik als vrouw gefaald had. Het was pure zelfkastijding.

Maandenlang huilde ik om niets

Voor mijn omgeving was het zwaar om hiermee geconfronteerd te worden. Begrijpelijk. Met wie kon ik praten over mijn diepe verdriet dat zo complex voelde? Die mensen waren op het laatst op één hand te tellen. Voor mijn gevoel begreep niemand mij. Iedereen om me heen heeft kinderen. En ik had ik zelf besloten te stoppen met behandelingen. Dus vond ik dat ik niet zo moest zeuren en het zelf moest oplossen. Ik wist het niet meer…

Aanleiding om professionele hulp te zoeken
Mijn therapeut liet mij voelen en inzien dat ‘verloren voelen in jezelf’ bij rouw en onverwerkte ervaringen hoort. Ze vertelde dat mijn emoties en gedrag normaal waren en de heftigheid ervan bij rouw horen. Ze schrok niet als ik boos werd en dat in alle hevigheid uitte. Ze liep niet weg als ik een hele sessie huilde, ze bleef bij me. Zo groeide stap voor stap mijn zelfvertrouwen. Er ontstond ruimte om weer te kunnen handelen vanuit mijn hart in plaats van mijn hoofd of angsten.

Ja, het kan écht anders

Wellicht ben je geraakt door mijn verhaal. Of kun je het nog niet geloven dat een leven zonder kinderen fijn kan zijn. Met de hand op mijn hart wil ik zeggen dat het écht anders kan, dan hoe je je nu voelt. Je kunt jezelf trainen in het voelen en verduren van pijn en ongemakkelijke gevoelens. Ik zeg niet dat deze ontdekkingsreis altijd makkelijk is. Het kost tijd, moed en aandacht. Doe het niet alleen, zoek hierbij hulp. Laat je steunen door je omgeving en/of zoek een professional waar jij je goed bij voelt.

Zie het ook als een ontdekkingsreis
Om uit te vinden hoe je denkt, wat je tegen jezelf zegt en wat je doet als je pijn voelt. Zie het als een weg om jezelf steeds een beetje beter te leren kennen. Ik noem het vaak ‘bijschaven en opveoden van jezelf’. Je ouders deden de eerste stap. Aan jou de levenstaak om hiermee verder te gaan.

Door het openen van jezelf ervaar je angst en pijn. Maar er is veel meer dan dat. Het is dé manier om je zelfliefde te vergroten, waardoor de deur voor ontspanning en geluk ook opengaat. En dat gun ik je van harte!

Fijne dag, Simone