Jarenlang vertelde ik een ‘riedeltje’ als mensen vroegen waarom ik geen kinderen heb. Ik had nog zo’n ‘riedeltje’ speciaal voor familie en vrienden. Met de tijd waren mijn verhalen best goed geworden. Niet teveel emoties. Super functioneel. Hierdoor leek het dat ik goed met mijn kinderloze situatie kon omgaan. En weet je, ik ging er zelfs in geloven. Maar het was alles behalve dat. Mijn omgeving vroeg steeds minder. Ik vertelde steeds minder. En dit bevestigde de stemmetjes in mijn hoofd: ‘zie je wel, ze kennen je ‘riedeltje’ onderhand wel, er zit niemand te wachten op jouw verhaal dat nog steeds hetzelfde is, vergeet je ouwe koeien…’

Toch voelde het niet goed, ik stopte met mijn ‘riedeltjes’

Na mijn burnout ben ik stap voor stap gaan vertellen wat ik voelde over mijn ‘confrontaties’ als kinderloze vrouw. Hoe het mijn leven beïnvloedt, en ook hoe ik er een positieve draai aan heb kunnen geven. Schrijven helpt mij om woorden te geven als me iets dwars zit. Ongemerkt ontstond zo mijn boek en gebeurde een paar weken geleden wat ik echt in mijn stoutste dromen niet verwacht had. Drie dierbare vrienden had ik gevraagd mijn verhaal te lezen voordat het naar de drukker ging. De feedback heeft me diep ontroerd en geeft tegelijkertijd aan hoe belangrijk het is om jouw vrienden ook te blijven vertellen wat er in je omgaat. Morgen, overmorgen, volgende maand, over twintig jaar. Steeds weer opnieuw.

Een van de reacties:
‘Je verhaal raakt me diep. Het lijkt alsof ik nu pas goed begrijp wat de impact van kinderloosheid is op jouw leven. Sorry…’
‘Ik kon bij bepaalde delen niet meer stoppen met huilen, zoals bij de brief aan je lieve Max die nooit is gekomen.’

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Begrip waar ik zolang naar verlangde

Door de openheid in mijn verhaal beseften mijn meelezers eigenlijk nu pas goed wat de emotionele impact van onvruchtbaar zijn voor ‘dagelijkse struggles’ met zich mee kan brengen. En wat het doet in mijn leven. Ze hadden echt wel notie van ‘mijn wond en de pijn’. Maar door het lezen, raakte het ze veel dieper dan zij verwacht hadden. Ze beseften ook dat dit niet alleen mijn keiharde realiteit is, maar ook van vele anderen. Dit moest bij hun landen en ook bij mij. In 2 jaar tijd heb ik mijn verhaal minstens 100 keer herschreven en was het weer in mijn hoofd een ‘riedeltje’. Maar mijn verhaal is echt en wat ben ik dankbaar voor dit kado, want ik kreeg…

Meer begrip voor waar ik sta in een wereld vol gezinnen. Maar ook meer begrip voor mijn missie voor wederzijdse openheid over een (nog) onvervulde kinderwens. En dus ook meer begrip voor jou! 

Blijf praten
Maar als je jouw verhaal nu nog niet wil delen, dan is dat ook okay. Voor alles is een tijd en plaats. Zet de stappen die voor jou passend zijn, ik heb ook tijden gehad dat ik geen zin had om te praten. Maar soms heb je een zetje nodig. Bijvoorbeeld een vriend, familielid of collega die vraagt hoe het met je gaat en die wil luisteren. Vertel dan eens hoe je je voelt. Het vraagt moed aan beide kanten om te praten en te luisteren. Vragen durven stellen en emoties delen, is net zoiets als met de billen bloot gaan. Daar is lef voor nodig. Vertellen wat er echt in je omgaat draagt bij in echt gezien en gehoord worden. Dit geldt wederzijds in iedere vriendschap.

Wat mij helpt

Als ik mijn verhaal vertel, bedenk ik ook dat ik namens de vele duizenden vrouwen en mannen spreek, die moeilijk zwanger kunnen worden, behandelingen ondergaan of ongewenst kinderloos achterblijven. Het zijn natuurlijk mijn eigen woorden, maar ik spreek ze ook uit namens diegene die het nu nog moeilijk vinden om hun emoties te delen. Ik ben van mening hoe meer mensen weten dat door de onmacht en verdriet ongemerkt afstand ontstaat in vriendschappen en relaties, hoe beter het is. Want juist als het niet goed met je gaat, heb je die vriendschap zo hard nodig. Praten zorgt ervoor dat je elkaar beter begrijpt aan beide kanten.

Tot slot
Mogelijk voel je dat sommige mensen niet (meer) op je verhaal reageren. Hoe moeilijk ook, weet dat anderen onbewust geraakt kunnen worden  in bepaalde ‘pijnherinneringen’ door wat jij vertelt. Het negeren dat jij dan aanvoelt, heeft dus niets met jou te maken.

Niet leuk, maar laat je niet afleiden door reacties van anderen. Twijfel nooit aan je eigen gevoelens en intenties om dingen wel of niet te willen delen. Vind mensen die naar je willen luisteren. Morgen, overmorgen, volgende maand, over twintig jaar. Steeds weer opnieuw. Blijf je verhaal vertellen. 

Jouw verhaal doet er toe. Jij doet ertoe! 

Fijn dag,
Simone