Je lichaam vertelt het ware verhaal
En je hoofd is vaak de afleider
Hevig gebarend legt Jantien me uit dat ze boos is. Boos op haar lijf. Maar vooral op de wisseling van dokters tijdens de behandeltrajecten. Haar spuwen vuur, vuisten gebald. Met haar hoofd begrijpt ze het, want geen enkele arts werkt 24/7 in het ziekenhuis. En haar lichamelijke processen – zoals de follikelrijping – zijn nu eenmaal niet te plannen. Toch voelt het niet fijn om steeds een andere dokter te zien die haar onderzoekt en dus ook aan haar lijf zit. ‘Maar ik moet dit doen, Simone. Het is voor onze kinderwens.’ Een traan rolt uit haar ooghoek.
De kracht van lichaamstaal
Ik onderbreek haar stortvloed van woorden. En wees haar op haar lichaamshouding en vuisten. Verward kijkt ze ernaar. ‘Ohhh, maar zo boos ben ik ook weer niet, hoor.’ Ze staat recht voor me. Ik steek mijn armen uit, vingertoppen omhoog, handpalmen gericht naar haar. En ik vraag of ze haar handen tegen de mijne legt. ‘Duw mij maar naar achteren, en laat het handencontact wel intact’, zei ik. Terwijl ze me langzaam van mijn plek duwt fluistert ze nauwelijks hoorbaar: ‘blijf van me af.’ Ik geef haar wat tegendruk zodat we stil staan. En duw haar een klein beetje terug. Als vanzelf reageert haar lichaam. Ze duwt me terug
‘Nee, ik wil dit niet. Blijf van me af.’ Toch nog wat twijfelend spreekt ze het uit.
Door de weerstand die ze voelt via mijn handen borrelt de eerdere boosheid in haar weer op. Ze kijkt me aan en duwt me met volle kracht naar achteren. ‘Nee, nee, nee, neeeeee…..! Ik wil dit niet. Blijf van me af. ’ En uit het diepste van haar tenen kwam nog een enorme ‘neeeee….’ Als slotakkoord een diepe zucht. ‘Zo zeg, dat is lekker, dat lucht op om te kunnen zeggen.’ Toen ik haar erop wees van welke plek ze me geduwd had, zag ze zelf in welke kracht er diep van binnen in haar zit. En ook hoe krachtig haar NEE eigenlijk is. We stonden namelijk samen aan de andere kant van mijn praktijk. En ik kan je vertellen dat mij wegduwen niet vanzelf gaat.
Zo lekker om voluit eens NEE te zeggen
Jantien twijfelde om haar NEE hardop naar mij uit te spreken, omdat het voelde alsof het een NEE was naar haar kinderwens. Nu merkte ze dat die twee dingen los van elkaar staan. Haar hoofd vertelt haar als het ware dat ze geen NEE kan hebben, want hoe krijg je anders een kind? Maar het is een NEE tegen de medische behandelingen die wel degelijk in haar leeft. Dat luchtte haar zo op, waardoor ze gelijk haar boosheid kwijt was tegen wisselende artsen. En haar lijf voelde meer ontspannen aan.
Haar hoofd sprak dus een andere taal dan haar lichaam. En dat kan soms enorm verwarrend zijn.
Ook al is je kinderwens nog zo groot. Bij vruchtbaarheidsbehandelingen stap je in een molen die niet meer te stoppen lijkt. En als vanzelfsprekend laat je veel lichamelijk over je heen komen. Gewoon omdat het erbij hoort. Logisch, en het is volstrekt begrijpelijk dat je hoofd je regelmatig vertelt. ‘Kom op doorgaan, het is voor een goed doel.’ En daar lijkt geen NEE in te passen. Maar het is ook goed om stil te staan bij de grenzen die je (vaak) overgaat. Besef dat er altijd een deel in je zit en blijft, die echt geen zin heeft in die medische polonaise aan je lijf. En dat het dus heel normaal is om daar van tijd tot tijd bewust hardop NEE tegen te zeggen.
Hierdoor maak je keuzes vanuit bewustzijn en je gevoel in plaats van alles over je heen te laten komen.
Fijne dag, Simone
NB. Jantien is gefingeerde naam en met toestemming beschreven
Wil je ook weten wat jouw lichaam vertelt?
Neem gerust contact met mij op. Maak gebruik van mijn gratis gesprek. Dit is gratis en geheel vrijblijvend. Je krijgt er ook nog eens persoonlijke tips afgestemd op jouw situatie.
Geef een reactie