‘Lieve Max, morgen is Moederdag. Zo’n dag dat ik me altijd afvraag hoe het geweest zou zijn met jou. In mijn hart leef je voort. Helaas ben je nooit gekomen. Maar weet je Max? Morgen dansen we samen weer de sterren van de hemel.’ Twee jaar geleden heb ik spontaan een brief aan je geschreven. Op Moederdag. Ik deed het in een opwelling door pure emoties. Je bestond in mij, maar de buitenwereld wist niets af van jouw bestaan. Ze leerde je hierdoor kennen en welke belangrijke plek jij inneemt in mijn leven.

Iedereen wil vertellen over zijn kind. Ik ook…

Daar waar ik dacht voor gek versleten te worden, heeft het benoemen van je naam mijn leven volledig op z’n kop gezet. Want jij bent de drijvende factor geworden waarom ik doe wat ik nu doe. En mijn boek heb ik aan jou opgedragen. Jij maakte me moeder. Alleen durfde ik er niet openlijk voor uit te komen, want je had niet geleefd. Maar ja, dat was ook maar een concept in mijn hoofd. Niet geleefd, betekent niet dat je niet bestaat. Nu weet ik dat iedereen wil vertellen over zijn of haar kind. Ik ook.

Moederschap gaat over liefde die nooit overgaat
Droom, werkelijkheid, levend, overleden. Het maakt niet uit. En dit besefte ik weer tot in mijn vezels door een gesprek. Maartje Lute interviewde mij 2 weken geleden voor een artikel in haar NEL-magazine, Never Ending Love. Ze is moeder van Boaz en Benja. Boaz is 6 en Benja is twee maanden oud geworden. Door alles wat ze heeft ervaren en meegemaakt door Benja ontstond NEL-magazine voor iedere trotse ouder met een overleden kind. Onze missies zijn gelijk en toch weer zo anders. Wat ons verbindt is dat we anderen willen vertellen, dat er zóveel meer is dan het verdriet van welk verlies dan ook. Het is de diepe liefde en trots die je voelt die nooit overgaat. Het is er. En onze missie is dat hierover gesproken kan worden.

Het feit dat je erover kan praten helpt

Ons gesprek heeft me dagenlang bezig gehouden. Steeds vroeg ik me af waarom tranen bleven komen, terwijl ik niet verdrietig was. Ons gesprek had een snaar geraakt in de sterke verbinding. Hoe gek dit ook klinkt, maar we begrepen elkaar door over het verlies van ‘onze kinderen’ te spreken. Terwijl haar verhaal en verlies echt totaal verschilt van die van mij. En toch ook weer niet. Puur het feit dat we erover konden praten helpt al. Net zoals het blijven benoemen van de naam van je kind.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Je wil erover kunnen praten

Ik vertelde Maartje over de impact van onzichtbaar verlies bij ongewenste kinderloosheid. En hoe ik mijn verborgen verdriet jarenlang onder mijn arm stilletjes heb meegedragen zonder de pijn ‘bewust’ te voelen. Ik wist wel dat ik me rot voelde. Maar ik had helemaal niet door dat ik leefde met een slippende handrem erop. Ik vertelde hoe ik geleidelijk gestopt was er over te vertellen. Laat staan dat ik iets losliet over Max. En daardoor vroeg ook niemand er meer naar. Zelf dacht ik: vooruit met de geit, kan er toch niets meer aan veranderen. Wat natuurlijk ook zo was, maar ik vergat hierdoor wel om bewust stil te staan bij mijn rouwproces. En ook om te onderzoeken hoe ik mijn leven een positieve draai kon geven.

‘Wat moet dat alleen en eenzaam voelen. Het overlijden van Benja en de tastbare herinneringen zijn, ondanks dat het moeilijk is, toch vaak hét aangrijpingspunt voor anderen om er wel over te beginnen. Hierdoor ontstaan gesprekken en wordt hij genoemd door anderen.’

Maartje verwoordde iets, wat ik een van de lastigste dingen vind over ongewenst kinderloos zijn. Praten over ‘iets’ dat nooit zichtbaar is geweest, voelt voor anderen vaak aan als praten in het luchtledige. Alsof Max niet echt is of zo. En deels klopt dat, maar hij heeft wel degelijk in mijn droom bestaan en nog in mijn hart. Dit is waar mijn tranen van kwamen na het gesprek. De openheid en haar medeleven om samen te uit te wisselen over onze ‘eigen’ gevoelens van verlies.

Laat zien wat erin je leeft

Het is zo belangrijk om te vertellen wat jij voelt over je (nog) onvervulde kinderwens. Hoe en wat jij beleeft. En wat je beleefd hebt. Wat jouw ervaringen voor jou betekenen. Toen, en ook hoe het nu is in je dagelijkse leven. Het vraagt moed om erover te beginnen als je net als ik gestopt bent om te praten. Weet dat het leven niet voorbij is en dat het je meer kan brengen dan alleen verdriet.

PS. En denk nu niet dat ik het allemaal voor elkaar heb of niet meer overvallen kan worden door verdriet. Vanochtend stonden de tranen weer in mijn ogen toen ik van een lieve collega een kaartje kreeg. Ze schreef dat ze aan me zou denken op Moederdag en aan Max die we nooit zullen leren kennen. Benoemen van Max door anderen is één van de grootste cadeaus die ik me kan wensen.

Fijn weekeinde, verwen jezelf op Moederdag met iets dat je waar jij echt blij van wordt.