Praten over je onvervulde kinderwens. Hoe moeilijk ook, het helpt

Met lood in haar schoenen vertelt ze haar zwangere vriendin hoe pijnlijk het is om haar buik te zien. Zelf moet ze hemel en aarde bewegen m.b.v. behandelingen. Mijn cliënt vertelt haar ook dat ze echt wel blij voor haar is, maar het tijdens de aankondiging dat niet kon uiten. ‘En dat vind ik dus niet zo leuk van mezelf. Sorry.’ De ogen van haar vriendin worden waterig.

‘Dat begrijp ik toch. Zo blij dat je dit zegt. Weet je hoe moeilijk het voor mij was om jou te vertellen dat ik zwanger ben? Ik wil je niet kwetsen. Maar was ook bang voor je reactie…’ 

We weten nooit wat er in de ander om gaat
Of hoe iemand zal reageren. Elke dag zie ik de verbazing bij stellen die dachten te weten wat er echt bij de ander omging. We denken vaak te weten wat de ander vindt of denkt. Maar iedereen kijkt door een gekleurde bril vanwege opvoeding en onze ervaringen. Een onvervulde kinderwens zorgt voor een flink verdrietige bril. En mijn cliënt was blij verrast dat haar vriendin echt wel aan haar gedacht heeft tav haar zwangerschap.

Een onvervulde kinderwens is een zwaar gespreksonderwerp

Geen onderwerp waar de meesten makkelijk en open over spreken. We zijn eerder geneigd om het prive te houden. Dingen in te vullen voor de ander. We doen hierdoor snel aannames. Houden onze emoties binnen. Je denkt dat niemand op jouw huilbui of boze reactie zit te wachten. Eigenlijk zit jij er vooral zelf niet op te wachten. Dus probeer je het gezellige gezicht op te zetten, terwijl je van binnen ongeveer kapot gaat.

Zwijgen over je werkelijke gevoelens 
Ergens krijg je dit zwijgen een keer als een boemerang terug. Vaak als je thuis op de bank zit. Het gaat om verborgen verdriet achter jouw gesloten deur. De stilte rondom een onvervulde kinderwens ontstaat veelal door onwetendheid, onbegrip en miscommunicatie aan twee kanten. Alleen openheid aan twee kanten zorgt voor begrip en (h)erkenning. Het opent de weg om te praten over de dingen die er echt toe doen.

Daar is moed voor nodig
De dame hierboven was nadien zo opgelucht. Het meest over het feit dat haar vriendin aan haar had gedacht. Hoe het voor haar zou zijn bij die zwangerschapsaankondiging. Door haar eigen pijn was dat niet in haar opgekomen dat er aan haar gedacht werd. Daarbij had ze ingevuld dat ze vanaf nu haar vriendin niet meer kon belasten met haar sorres over de behandelingen. Terwijl die er juist voor haar in deze moeilijke tijd wil zijn.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Praten lucht op en geeft duidelijkheid

Het verlicht ook de druk op je hart. Stilhouden brengt je niet verder. Praat met diegene die je écht lief hebt. Je partner, vriend(in), familieleden. Praat over de dingen die je dwars zitten, over je twijfels of angsten. Vooral over wat je beleeft én leuk vindt. Benoem wat je bezighoudt. Het is belangrijk om afstemming te behouden met je dierbaren. Alleen is maar alleen. Samen praten is samen delen. Samen huilen is samen groeien.

Is dat altijd gemakkelijk?
Nee, natuurlijk niet. Het is keihard werken, met vallen en opstaan. Weet dat niemand aan jouw buitenkant kan aflezen hoe het écht met jou gaat. Wat je écht denkt of voelt. Zo kun jij niet precies aan de buitenkant aflezen hoe het met de ander gaat. Juist als je elkaar door en door kent, is er het risico om dingen in te gaan vullen. Om niet meer door te vragen. Dingen aan te nemen en zelfs te gaan oordelen over de ander.

Vertroebeling van je blik

Door wederzijdse emoties kan het beeld dat je hebt van elkaar vertroebeld raken. Als partners ben je beiden getroffen door hetzelfde verdriet. Maar ook je dierbaren in je omgeving leven op hun eigen manier met je mee. Ook al lijkt dat misschien niet zo. En ervaar je juist het tegenovergestelde. Lijk je zelfs genegeerd te worden. Maar is dat ook werkelijk zo?

Iedereen keert bij intens verdriet in zichzelf op een geheel eigen manier. Herkenbaar toch? Weet dat het zien jouw intense verdriet echt iets doet bij jouw dierbaren. Vaak weten ze gewoon niet wat ze moeten zeggen. Vertel het ze!

Logisch gevolg hiervan is dat je in je relatie en vriendschappen tijdelijk niet bereikbaar kunt zijn voor elkaar. Dat kan aanvoelen als ‘driedubbel verlies’: je bent jezelf kwijt, je mist je partner, vriend(in) en/of familielid bij wie je normaal uithuilt en je kinderwens komt maar niet uit.

Wat kun je doen?
Zodra je merkt dat een gesprek stroef loopt: stel elkaar vragen en check of je het goed begrepen hebt. Onderstaande tips kunnen je helpen om na te gaan of je de ander wel goed begrepen hebt. Het voorkomt dat je gaat invullen of aannames doet.

1.  Ik hoor je dat zeggen. Wat bedoel je nu eigenlijk precies?
2.  Als ik het dus goed begrijp, dan zeg je … Klopt dat?
3.  Stel jezelf regelmatig de vraag of die mening of jouw gevoel werkelijk over jou of alleen maar over die ander gaat.
4.  Laat je steunen. Geef aan hoe de ander jou kan helpen. Wat kan/mag iemand doen voor jou.
5. Luister naar elkaar. Je hoeft elkaar niet altijd te begrijpen. 

Bedenk altijd dat het niet zo hoeft te gaan zoals het ooit eerder is gebeurt of geweest.
Veel suc6!

Liefs, Simone